Ο Μάης του ’68 και ο Πίτερ Παν

www.mel.gr 

Τον «Μάη του ’68» τον «έζησα» εκ των υστέρων· ως ταινίες, κείμενα, βιβλία, φωτογραφίες και λοιπά παρόμοια.

Το 1968 όμως συνέβη κάτι κοσμοϊστορικό στην «ιδιωτική» ζωή μου.
Πληρώθηκα από τον (γραφίστα και τυπογράφο) πατέρα μου για την πρώτη μου μακέτα. Καραμέλες με γεύση καφέ και με την ονομασία «Ο καφές του αστροναύτη».

Δούλεψα, έκανα προσχέδια, έκανα μακέτα που αγοράστηκε από τον πελάτη, τυπώθηκε κι εγώ πληρώθηκα.

Τι σχέση έχει αυτό με τον «Μάη του ’68»; Μικρή.

Άλλωστε, ζήσαμε κι εδώ στην Ελλάδα ―στην Αθήνα κυρίως― τον «Μάη του ‘68» με έξι χρόνια καθυστέρηση. Τον Νοέμβριο του 1974, μέσα, έξω και πέριξ του Πολυτεχνείου.

Είχα κάνει κι εγώ τότε, ως νέος «εικαστικός», την αφισούλα μου του Τσε. Χαρακτικό σε λινόλεουμ και εκτύπωση σε λιθογραφική σελιλόζα σε πολλαπλά αντίτυπα να έχουν και οι άλλοι. Διάβασα και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και τον αναλογούντα Βίλχελμ Ράιχ, και τον Λένιν μου και τον Γκράμσι μου και πολλούς άλλους συγγενείς, για να μπορώ να περνάω τις εξετάσεις μου στην μεταπολιτευτική σούπα των καταιγιστικών ιδεών.

Είχα διαβάσει και τον Πίτερ Παν και για τη χώρα του Ποτέ.

Και σήμερα, 50 χρόνια μετά το 1968, διαβάζω πολλά για τον «Μάη του ’68».

Πολλά μου φαίνονται επιμνημόσυνες δεήσεις για κάποιους ανθρώπους που τότε ήξεραν να πετάνε χωρίς νεραϊδόσκονη και να τα βάζουν με πειρατές και άλλους άγριους εξουσιαστές.

Άλλα πάλι, μου μοιάζουν άνευ νοήματος εγκώμια προς μερικούς που αρνήθηκαν να ενηλικιωθούν, παραμένοντες εγκλωβισμένοι σε μια αέναη και δίχως τέλος/σκοπό εξέγερση απέναντι σε έναν ήδη μαραγκιασμένο πειρατή.

Μου αρέσει ακόμα να πετάω χωρίς νεραϊδόσκονη κι όσο μεγαλώνω τόσο πιο εύκολο μου φαίνεται, καθώς χρόνο με το χρόνο ξεφορτώνομαι αρκετά από τα ιδεοληπτικά βαρίδια τού παρελθόντος μου.

Αντιπαθώ εκ βαθέων τους κάθε είδους «πειρατές», «κλέφτες», «εκμεταλλευτές», «ψεύτες», και «λωποδύτες».

Σιχαίνομαι τους τσάμπα μάγκες και περισσότερο εκείνους που λερώνουν όμορφα κτίρια και πετάνε μπόμπες σε λανθασμένους στόχους, χάνοντας την ουσία του στόχου τους και διαπράττωντας την ασυγχώρητη αμαρτία του πολιτικού λάθους.

Αποφεύγω τους μεγαλόστομους υμνητές του «Μάη του ‘68», που βγάζουν μεροκάματο από δουλειά που έκαναν άλλοι.

Δεν σκέφτομαι ότι το σύμπαν μου χρωστάει μια ευτυχισμένη ζωή.

Έχω πάρει κάμποση παιδεία, εκπαίδευση και μαθητεία· ακόμα παίρνω. Και τα χρωστάω όλα αυτά.

Δεν κακιώνω με τον κόσμο επειδή είναι άδικος.

Έχω πάρει και παίρνω αρκετή αγάπη και τη χρωστάω.

Έχω πολλές ιδέες και τους χρωστάω την ανάλυση και τη δικαίωση με λογική, γνώση και συναίσθημα. Δεν θα αφήσω όμως να με παρασύρει μια ιδέα στην ιδέα της καταστροφής και του θανάτου (δικού μου ή άλλων). Κι αυτό επειδή ―όπως έλεγε και ο Μπέρτραντ Ράσελ― θα μπορούσε να είναι μια λανθασμένη ιδέα.

Ο «Μάης του ‘68» αποτελεί ορόσημο για μένα.

Αναφέρθηκα πιο πάνω στις καραμέλες του αστροναύτη.

Ήταν τότε που πληρώθηκα για πρώτη φορά για μια δουλειά μου.

Δουλειά στοχευμένη που μου άρεσε και που είχα αρκετή ενθάρρυνση γι’ αυτήν.

Είναι και ο μήνας και η χρονιά που καταγράφεται πλέον στη σκέψη μου σαν μια ακόμα εξέγερση και μια πράξη αντίστασης μεγάλου μέρους της νεολαίας ―όχι μόνο της Γαλλίας― απέναντι σε μια ακαθοδήγητη, φτωχή, ανειρήνευτη και πιεστική ενηλικίωση. Χωρίς την ευκαιρία του πετάγματος στην ουτοπία και χωρίς νομιμοποίηση του έρωτα για τον έρωτα, που είναι η καρδιά του κάθε Μάη και κάθε εφήβου που ονειρεύεται ξύπνιος.

Λίγα χάρηκαν οι τότε νέοι από τις εξεγέρσεις τους, πέρα από το μεθύσι.
Αρκετοί, κατόπιν, καρπώθηκαν με υπολογισμένη νηφαλιότητα τους τόκους μιας επένδυσης στα όνειρα των άλλων.

Ο κόσμος άλλαξε λίγο.

Και συνεχίζει να αλλάζει.

Κάθε εξέγερση γίνεται για τις επόμενες γενιές.

10 Μαΐου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr