Η Στέλλα Κουτρή είναι Ιδρύτρια και ιδιοκτήτρια του Κέντρου Ολιστικής Κίνησης Holistic Moves [*πλήρες βιογραφικό εδώ]

Φοβόμαστε. Ναι, φοβόμαστε. Όχι απαραίτητα αυτό που μας απειλεί, μα αυτό που δεν γνωρίζουμε. Ο φόβος για το άγνωστο είναι που ταρακουνά τα θεμέλια του οικοδομήματος της ζωής μας – μιας ζωής που μέχρι πρότινος χτίζαμε με αξιοθαύμαστη επιμέλεια, αυστηρό χρονοπρογραμματισμό και εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια. Μέχρι που, ξαφνικά, εμφανίζεται στη σκηνή εκείνη η μυστηριώδης παρουσία (ή υποψία παρουσίας) που νιώθαμε να κρύβεται, περιμένοντας υπομονετικά, πίσω από την κουίντα.

 Υπάρχει, λένε οι επιστήμονες την νευροφυσιολογίας, ένας αρχέγονος αμυντικός οργανισμός ενσωματωμένος στον οργανισμό μας (και σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς), ο οποίος ονομάστηκε αντίδραση μάχης, φυγής ή παγώματος (fight/flight/freeze response). Η νέα, πρωτοφανής για τα παγκόσμια δεδομένα, πραγματικότητα που διαμορφώνεται ύστερα από την εμφάνιση του άγνωστου ιού Covid-19 φαίνεται ότι αυτά τα τρία στάδια αντίδρασης πυροδότησε στην πλειοψηφία των ανθρώπων.

 Αρχικά οι περισσότεροι εναντιώθηκαν (ακόμη και εσωτερικά) σε ό,τι συμβαίνει, αρνήθηκαν να δεχτούν την παντελώς άγνωστη πραγματικότητα, που φαίνεται να τυλίγει την ανθρωπότητα όλο και πιο ασφυκτικά. Είπαν πως όσα ακούγονται και γράφονται είναι υπερβολές, πως όλα σχεδιάστηκαν σε μια προσπάθεια τρομοκράτησης της κοινής γνώμης, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές.

 Στη συνέχεια κάποιοι, βλέποντας τον κίνδυνο να θεριεύει και τα όρια ασφαλούς διαβίωσης να στενεύουν, άρχισαν να σκέφτονται με ποιον τρόπο μπορούν να δραπετεύσουν από την απειλή, να απομονώσουν τον εαυτό τους και τους οικείους τους, να δημιουργήσουν «κάψουλες» ασφάλειας και (σχετικής) σταθερότητας. Μα κι αυτό το ενδεχόμενο σιγά σιγά έσβησε ενώπιον της ραγδαίας εξάπλωσης, που πήρε/παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και που επηρεάζει ακόμα και τις εντελώς πρακτικές εκφάνσεις της καθημερινής ζωής.

 Και τελικά όλοι παγώσαμε. Μην μπορώντας να προσεγγίσουμε τη φύση και το μέγεθος της νέας κατάστασης, μείναμε σαστισμένοι και απορημένοι για το τι θα γίνει, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα…στην υφήλιο, στη χώρα μας, στην πόλη μας, στη γειτονιά μας, στο σπίτι μας.

 Προφανώς αυτά τα στάδια (μάχη, φυγή, πάγωμα) είναι αντιδράσεις μπροστά στο φόβο του αγνώστου. Και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να υψωθεί πάνω από τις περιστάσεις αντιδρώντας. «Κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου», έλεγε ο Βρετανός φιλόσοφος Bertrand Russell και τα λόγια του βρίσκουν δικαίωση εν μέσω της κρισιμότατης κατάστασης που βιώνουμε σήμερα.

 Οι δυσκολίες εμφανίζονται για να μας κινητοποιούν, ώστε να προχωράμε σε ανώτερα στάδια αντίληψης∙ οι μεγάλες κρίσεις για να μας αφυπνίζουν έσωθεν∙ και ο άγνωστος/αστάθμητος παράγοντας για να μάθουμε να ζούμε και να πράττουμε ακόμα και μέσα σε συνθήκες αστάθειας και αβεβαιότητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν όταν βλέπουν έναν κλόουν, υπό το φως της μέρας, να κάνει γκάφες και να χλευάζει τον εαυτό του. Όμως «σε κανέναν δεν αρέσει ένας κλόουν τα μεσάνυχτα» γράφει ο Stephen King. Στο φως ή στο σκοτάδι, στο γνωστό ή στο άγνωστο, στο σύνηθες ή στο πρωτοφανές, ας σταθούμε ακλόνητοι, ψύχραιμοι, με σύνεση και λογική, ώστε να οδηγήσουμε σταδιακά τα πράγματα σε ένα νέο σημείο ισορροπίας.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr