Κωστής Α.Μακρής: Είναι ζωγράφος-γραφίστας και συγγραφέας και ασχολείται με το έντυπο, το κείμενο, τη διαφήμιση και την οπτική και λεκτική επικοινωνία.

Κωστής Μακρής

Ο δύσκολος δρόμος της φιλίας και μια πολιτική απόφαση

Λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα και μετά από ώριμη σκέψη, η τωρινή πολιτική μου απόφαση (με ισχύ τουλάχιστον μέχρι την 2η μέρα του Ιανουαρίου του 2023) είναι ότι δεν θα επιτρέψω στην τωρινή ή μελλοντική κομματική μου επιλογή να επηρεάσει την επιθυμία μου να διατηρώ παλαιές και ακριβές φιλίες, να έχω (ακόμα) φίλες και φίλους από όλα (σχεδόν) τα κόμματα και να μπορώ ανυπόκριτα να τους εύχομαι: 

Καλά Χριστούγεννα, Καλές Γιορτές και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος 

με Υγεία, Αρμονία και Επάρκεια. 

Χωρίς να προσβάλλω καμιά και κανέναν με υβριστικά σχόλια ή σχετλιαστικές εξυπνάδες αναφερόμενος στις προσωπικές τους κομματικές προτιμήσεις, όσο κι αν διαφωνώ με αυτές. 

Το πιο προβληματικό κομμάτι αυτής της, ας πούμε «ειρηνευτικής» απόφασής μου, είναι το πώς θα αντιδράσω ή τι θα κάνω αν/όταν φίλες ή φίλοι με τσιγκλίσουν με προσβλητικά (για τις, από τη μεριά τους εικαζόμενες, πολιτικές ή κομματικές μου θέσεις ή και για την νοημοσύνη μου) σχόλια ή τοποθετήσεις σχετικά με αυτά τα κάπως «απολίτικα», «υπερκομματικά» και απαλλαγμένα «ταξικού μίσους» κείμενά μου. 

Ομολογώ ότι κάθε, ειλημμένη από εμένα και με επίγνωση των συνεπειών της, απόφαση που με εμποδίζει να εκφραστώ ελεύθερα (διάβαζε: να τα “χώνω” στο διπλάσιο σε όποια/όποιον μου τα “χώνει”) δεν με οδηγεί στον πιο εύκολο τρόπο επικοινωνίας. 

Αλλά οι δρόμοι της φιλίας και της ομαλής, έλλογης και κόσμιας δημόσιας επικοινωνίας είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολοι και δεν μας υπόσχονται άνετη, ξεκούραστη και αδάπανη διαδρομή. Μια απόδειξη γι’ αυτό είναι οι μούντζες και οι βρισιές «μ@λ@κ@» και «μ@λ@κ1σμ3νη» που αναλογούν σε κάθε οδηγό (όλων των φύλων) ανά χιλιόμετρο του οδικού δικτύου μας ακόμα και στις γιορτινές μέρες.  Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει γνώση των κομματικών προτιμήσεων του άλλου οδηγού. 

ΥΓ. Κατ’ ιδίαν, ας λέμε όσα μπινελίκια θέλουμε· ανάλογα με το θάρρος, την αγάπη και την οικειότητα που έχουμε μεταξύ μας. Θα θυμάμαι όσο ζω (και όσο δεν έχω αλτσχάιμερ) μια ιστορία που μας είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου: 

Λίγο μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα, ο πατέρας μου ―διωκώμενος από τις “αρχές”―  κρυβόταν στο σπίτι ενός ξαδέρφου του εξ αγχιστείας. Περισσότερο φίλος παρά ξάδερφος ήταν ο “προστάτης”, καθόσον δεν ήταν συγγενής αλλά ο άντρας μιας πρώτης ―εξ αίματος― ξαδέρφης του μπαμπά μου. 

Και όποτε βρισκόντουσαν μαζί στο δωμάτιο/κρυψώνα, φιλονικούσαν, βριζόντουσαν και τσακωνόντουσαν άγρια για τις (αντίθετες) κομματικές τους θέσεις. 

Έλεγε ο φιλοξενών ξάδερφος στον πατέρα μου:

«Ο Τσώρτσιλ τον Στάλιν, νάααα!» και παρίστανε βιαίως την γνωστή κίνηση της γενετήσιας πράξης.

Και ανταπέδιδε ο πατέρας μου: 

«Ο Στάλιν τον Τσώρτσιλ, νάααα!»

Όταν πρωτακούσαμε αυτή την ιστορία, μαζί με τον αδερφό μου, είχαμε βάλει τα γέλια με τον κωλοπαιδισμό των ξαδερφιών. 

Και όλος ο ζόφος εκείνης της άγριας εποχής (όταν αδερφός σκότωνε αδερφό) είχε θαφτεί ―στην σκέψη μας― κάτω από μια δυνατή σχέση φιλίας και προστασίας που ξεπερνούσε τις ιδεολογικές και κομματικές διαφορές και το «ταξικό μίσος». 

Κωστής Α. Μακρής

20 Δεκεμβρίου 2022