Με ιδιαίτερη χαρά σας προσκαλώ στην κεντρική ομιλία μου και στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου της «Συμμαχίας», στην αίθουσα του Ροδινιού, την Τρίτη 14/05/2019 στις 8:30μμ .

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Τελικά έμαθε κανείς τι έγραφε «εκεί»; Στην παλάμη την πολυαγαπημένη; Εντάξει, όλοι το ξέραμε αλλά άντε να το ξεστομίσεις. Θα σου έλεγε «με κοροϊδεύεις κι από πάνω;!». Πάντως όποτε έπαιζε η συγκεκριμένη ατάκα ήταν σίγουρο πως την είχα γλιτώσει γιατί επρόκειτο για απειλή. Τύπου «κανόνισε»… Και κανόνιζα. Χαζή δεν ήμουν.

Όταν το μήλο δεν είναι σε μικρά κομμάτια κομμένο μπορεί να πνιγείς; Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ιστορία που μας έλεγες για το παιδάκι που στραβοκατάπιε μιά γερή δαγκωματιά από ακαθάριστο μήλο. Αποτέλεσμα …μηλοφοβία καραμπινάτη. Νιανιά το μηλαράκι, κομπόστα, μηλόπιτα, μαρμελάδα…γενικά όποιος τρόπος βασανισμού του αμαρτωλού καρπού υπήρχε τον εφάρμοζα, παρεκτός του παραδοσιακού!

Όταν καταπίνεις τις τσίχλες γιατρέ μου, θα κολλήσει το στομάχι μου όντως; Άλλη φοβία κι αυτή! Μα βρε μαμά!

Εγώ πάντως καλού κακού Τετάρτη και Παρασκευή τα νύχια μου δεν κόβω. Για το λούσιμο την Κυριακή θα σε κακοκαρδίσω μάνα…Σόρυ, αλλά είναι πρακτικά αδύνατον κάτι τέτοιο, γιατί συμβαίνουν πράγματα…Καταλαβαίνεις. Γάμοι, βαφτίσια, γενέθλια… Με το μαλλί τζίβα δεν πάνε. Πάνε;

Πάντως τα φασολάκια σου έμαθα να τα τρώω, αλλά μόνο από τα δικά σου χέρια. Άντε μετά βίας και τα δικά μου. (Τί καλοκαίρι ήταν κι αυτό τότε με τα φασολάκια! Ο εφιάλτης στον δρόμο με τους φασίολους!)

Και το φανελάκι το φόρεσα, τώρα στα ¨γεράματα¨. Δίκιο. Τί να πως πως δεν είχες δίκιο; Και την ζακετούλα την είχα για ώρα ανάγκης. Και ερχόταν η ανάγκη κι αν δεν είχα ζακετούλα μου έδινες την δική σου, ή του μπαμπά. Ήμασταν και τρεις, που να πρωτοδώσεις;!

Και για ύπνο δεν μπορούσα να πέσω αν πρώτα δεν μάζευα τα πιάτα μετά από τραπέζι. «Θα τα βρεις μπροστά σου το πρωί».

Πάντως το «σκασίλα μου», να ξέρετε, δεν είναι απάντηση γιατί όντως μιά σιχασιά θα σας πιάσει το πρωί με τον νεροχύτη μες στην λίγδα.

Με τον μεσημεριανό ύπνο δεν μπόρεσα ποτέ να κάνω ειρήνη…αλλά τώρα που μεγαλώνω καταλαβαίνω πως τον ύπνο τον χρειαζόσουν εσύ πιο πολύ λόγω κούρασης! Σωστό κι αυτό. Προσέχουμε για να έχουμε, αλλά στα 5 και στα 15 πού να καταλάβω εγώ από κούραση!

Κι άλλα έμαθα, κι έκανα, και τα γκρίνιαξα, αλλά ενίοτε με σώζανε…και σε μερικά ακόμα δεν συμφωνούμε και δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ, αλλά έμαθα να ακούω και να σέβομαι αλλά και πάλι δεν θα συμφωνήσουμε Τί να κάνουμε…είναι κι αυτό το χάσμα των γενεών που θες δεν θες θα το λουστείς…είναι και που μας μεγαλώνετε για να πάμε λίγο πιο μπροστά από εσάς. Και πάμε.

Αλλά σε γενικές γραμμές περάσαμε ρεματάκια και ποταμάκια κατεβήκαμε μαζί και κάτι καταρράκτες εντυπωσιακούς επίσης…αλλά ευτυχώς φτάσαμε σώοι και σχεδόν αβλαβείς στην πηγή. Γιατί, σαν την πέστροφα τα παιδιά  πάνε ανάποδα στο ρεύμα για να καταλήξουν εκεί απ΄όπου ξεκίνησαν όλα.

Τα χαριτωμένα της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας θα μένουν τα ανέκδοτα που θα διηγούμαστε για το υπόλοιπο του βίου μας στα δικά μας παιδιά και θα τα κάνουμε να πλήττουν αφόρητα…αλλά εμείς θα ξέρουμε πως οι ιστορίες αυτές δεν είναι για να τις λες, αλλά για να τις θυμάσαι.

Θυμάσαι;

-«Διαβάζεις;» «διαβάζω», «Διάβασες;», «διάβασα», «Δεν διαβάζεις», «Διαβάζω», «Εμένα πας να κοροϊδέψεις, πες αλήθεια, δεν θα σε μαλώσω», «Καλά λοιπόν, αλήθεια σου λέω, διαβάζω», «’Ασε τις εξυπνάδες και διάβασε». Και κάπως έτσι φτάνεις στ΄αλήθεια  να μην θέλεις να διαβάσεις!!! Αχαχαχαχα! Υπερβολική πάντα βρε μαμά!

Αχ, αυτά τα δέκα λεπτά κήρυγμα δεν τελειώνουν ποτέ σας λέω!

Μα ποτέ! Και όσο μεγαλώνω τόσο θα το απολαμβάνω γιατί τώρα που έγινα και γω μαμά κατάλαβα πως η γκρίνια (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά), δεν είναι παρά  έγνοια, ανησυχία, αγωνία, ανασφάλεια, άγχος,  με μιά λέξη αγάπη καθαρή.

Κι όλο αυτό που ζούμε μεγαλώνοντας με την μαμά μας, μας ετοιμάζει για όταν έρθει η δική μας η σειρά. Μας μαθαίνει να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, μιά βελτιωμένη εκδοχή της.

Κατηγορία «μαμά κουκουβάγια». Η κατηγορία μου αδιαμφισβήτητα ! Όταν δεν ξέρεις τί θα πει ζήλεια, όταν χαίρεσαι με την χαρά του παιδιού σου πιο πολύ κι από αυτό, όταν δίνεις και αυτό σε κάνει ευτυχισμένη, αυτό είναι μαμά. Και εγώ  να μαζεύω χαμόγελα, φιλιά, αγκαλιές για όταν θα μου λείψουν. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν.
«Αγαπάω την μαμά μου γιατί έχει τον ήλιο στα μαλλιά της»… Έκθεση, Δευτέρα δημοτικού. Το διδακτορικό μου!!! Κλάαααμα, όχι αστεία. Να γελάει η δασκάλα της κόρης μου! Αχ….

Με τον τρόπο της η κάθε μαμά, ίσως και εντελώς ενστικτωδώς, να μας δυναμώνει, να μας προφυλάσει,να μας σκληραίνει, για να αντέξουμε την μοιραία απουσία, αφού θα έχει αφήσει πίσω λίγη από την σοφία της. Αν και δεν αφήνει μόνο αυτό. Αφήνει την μυρωδιά της, την θέρμη της αγκαλιάς της, την εικόνα της όταν ήταν μια κούκλα που κρατούσε εμάς στα χέρια της σαν άλλη κούκλα, τα χέρια της μπλεγμένα στα δικά μας,  το αποτύπωμά της.

Να αγκαλιαζόμαστε μαμά. Πίο συχνά. Πίο σφιχτά.

Και τώρα, στα πενήντα και ένα μου, είναι στιγμές που συνειδητοποιώ πως γίνομαι η μάνα μου! Αλλά δεν το παραδέχομαι παρά μόνο όταν είμαι μόνη μου. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να λέει στην κόρη μου αυτά που μου έλεγε και κείνη.

Τότε χαμογελάω και σε σκέφτομαι μαμά και ξέρω εκ των προτέρων τί θα μου πεις αν στο πω αυτό. Αλλά δεν θα μου πεις τίποτα γιατί το είχες ήδη πει από παλιά. Και τότε γελούσα κι έλεγα «ποιός , εγώ;».

«Δεν θα κάνεις παιδιά, τότε θα καταλάβεις τί σου λέω».

Νομίζω πως κατάλαβα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

https://rhodes2019.gr/