Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Δεκαεπτά άτομα σκοτώθηκαν από τον καπνό που εισέπνευσαν σε φωτιά που εκδηλώθηκε σε πολυκατοικία όπου διέμεναν στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης. Η φωτιά ξεκίνησε από μία ηλεκτρική σόμπα και ο καπνός διαχύθηκε αστραπιαία από μία σπασμένη πόρτα και έφτασε μέχρι την κορυφή του 19ώροφου κτιρίου.

Ηταν η πιο φονική πυρκαγιά στη Νέα Υόρκη τα τελευταία 30 χρόνια.

Βέβαια, ατυχήματα συμβαίνουν. Δεν είναι αυτό κάτι το παράδοξο. Λάθη γίνονται. Κάποιος υπάλληλος μπορεί να μην έκανε σωστά τη δουλειά του. Να αμέλησε να διορθώσει την πόρτα. Μπορεί η θερμάστρα να ήταν ελαττωματική.

Αυτά είναι πράγματα, που μπορεί να μην τα δικαιολογεί, αλλά τα καταλαβαίνει κανείς.

Ωστόσο, για μένα, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Και εξηγούμαι.

Στη Νέα Υόρκη υπάρχουν, χοντρικά, άνθρωποι τριών οικονομικών κατηγοριών:

Η μία είναι οι πλούσιοι. Η δεύτερη, είναι η μεσαία τάξη, αυτοί που ζουν στις διάφορες κομητείες, Κουίνς, Μπρούκλιν, κ.τ.λ. και στα προάστια.

Και τρίτη, οι φτωχοί.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν άνθρωποι, που αν και συχνά εργάζονται, δεν τους φτάνουν οι μισθοί τους να ζήσουν και βασικά στηρίζονται στο κράτος για φαγητό και στέγαση. Επίσης, σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και άνθρωποι που συχνά έχουν ψυχολογικά προβλήματα ή κάνουν κατάχρηση κάποιας ουσίας. Αυτοί βρίσκονται στον πάτο της πυραμίδας και της ανθρώπινης επιβίωσης. Είναι οι άθλιοι του Ουγκώ!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι στο έλεος της μοίρας.

Στην κατηγορία αυτή δεν φαίνεται να ανήκουν οι άνθρωποι της πολυκατοικίας με τους 17 νεκρούς και τους πολλούς τραυματίες. Το κράτος δεν αδιαφορεί τελείως για τη μοίρα τους. Δαπανά πάρα πολλά χρήματα, δεκάδες δισεκατομμύρια για την φροντίδα τους. Τους προσφέρει τα βασικά, όπως welfare -ένα μηνιαίο ποσό για διατροφή κ.τ.λ.- και στέγη.

Ομως η σπατάλη και η διαφθορά είναι τέτοια που τα άτομα αυτά ζουν σε απαράδεκτες για ανθρώπους συνθήκες.

Ενας σημαντικός λόγος είναι ότι τα κτίρια στα οποία ζουν ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες ακινήτων, μερικές από τις οποίες αδιαφορούν για την κατάστασή τους. Συχνά δεν έχουν θέρμανση, νερό, μπαίνει βροχή από σπασμένα παράθυρα ή από την οροφή, δεν δουλεύουν οι ανελκυστήρες, υψηλή εγκληματικότητα, ναρκωτικά, βρωμιά και δυσωδία παντού.

Είναι οι λεγόμενοι Slump Owners, οι ιδιοκτήτες κτιρίων σε τραγική κατάσταση.

Πώς επιτρέπεται αυτό;

Οι επιχειρηματίες αυτοί συνάπτουν στενές σχέσεις με πολιτικούς από τους οποίους εξασφαλίζουν την ανοχή των υπηρεσιών για τις απαράδεκτες συνθήκες στα κτίριά τους. Εχουν και οι ίδιοι οι ένοικοι ευθύνη; Ασφαλώς και έχουν. Την μεγαλύτερη. Αλλά μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι εταιρείες οι οποίες πληρώνονται, βάσει συμβολαίων, για τις υπηρεσίες που προσφέρουν και προσφέρουν το ελάχιστο, αν κι αυτό.

Αυτή η εγκληματικά ασυνείδητη αντιμετώπιση των φτωχών δεν είναι χθεσινή. Πηγαίνει πίσω πολύ παλιά.

Δεν αφορά επομένως μόνον έναν κυβερνήτη ή έναν δήμαρχο. Είναι διαχρονική. Και ενώ μερικές φορές διαβάζουμε ότι συνελήφθη κάποιος ιδιοκτήτης ακινήτων για τις άθλιες συνθήκες στα κτίριά του, και συνήθως μετά από κάποιο φοβερό ατύχημα, εντούτοις οι περισσότεροι θησαυρίζουν χωρίς την παραμικρή ενόχληση.

Το πρόβλημα είναι μεγάλο και δύσκολο να λυθεί. Είναι θέμα ανθρώπινης φιλοχρηματίας. Γιατί το πολιτικό σύστημα στηρίζεται για την οικονομική του χρηματοδότηση στις συνεισφορές των πολιτών.

Ετσι δημιουργείται μία εξάρτηση των πολιτικών από τους μεγάλους χρηματοδότες τους. Και για να συνεχίσουν οι πολιτικοί να έχουν την εύνοια  των χρηματοδοτών τους προσφέρουν διάφορες υπηρεσίες.

Και η ντροπή είναι ότι συχνά μερικοί από τους ιδιοκτήτες αυτών των ακινήτων βραβεύονται από τους πολιτικούς για την «προσφορά» τους στο κοινό.

Κάτι ανάλογο γίνεται και σε εθνικό επίπεδο όταν ένας βουλευτής ή γερουσιαστής και πολύ περισσότερο ένας υποψήφιος για την προεδρία της χώρας πρέπει να συγκεντρώσει τεράστια ποσά για να μπορεί να διεκδικεί με κάποια πιθανότητα εκλογής του την θέση στην οποία στοχεύει.

Είναι ντροπή και συνάμα και έγκλημα να κλείνει το σύστημα τα μάτια του και τα αυτιά του μπροστά στην αθλιότητα μέσα στην οποία ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Αμερική.

Και αποτελεί και αυτό μια από τις απογοητεύσεις που έχει οδηγήσει το καπιταλιστικό σύστημα στην ανάγκη για άμεσες διορθώσεις ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί και να παρέχει την δυνατότητα της δημοκρατικής διακυβέρνησης και της ευημερίας με μικρότερες ανισότητες από ό,τι σήμερα.