Βιώνουμε την καθημερινότητά μας όχι ως αντικειμενικό ιστορικό γεγονός αλλά, υποκειμενικά, ως μια διαδοχή γεγονότων, άλλες φορές συνειδητά κι άλλες ασυνείδητα.

Αντιμετωπίζουμε τα συμβαίνοντα γύρω μας, κατά πλειονότητα, ως κάτι το αναπόφευκτο απέναντι στο οποίο ελάχιστα μπορούμε να νοήσουμε ή να πράξουμε, πέρα από το να επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις ή τις αγαθές επιδράσεις του πάνω σε εμάς και τον στενό οικογενειακό μας περίγυρο.

Η συνείδηση της καθημερινότητάς μας ως ιστορίας που κάποτε, ίσως, διαβάζουν κάποιοι ―δεν αναφέρομαι στα προσωπικά μας αλλά σε αυτά που ζούμε και μαθαίνουμε ως κάτοικοι του πλανήτη― προϋποθέτει πολύ υψηλό βαθμό αυτογνωσίας και υπευθυνότητας, το βάρος των οποίων (της αυτογνωσίας και της υπευθυνότητας, εννοώ) δεν έχουμε όλοι τη δυνατότητα ή την παιδεία να αντέξουμε.

Ένας από τους λόγους που συνηθίζουμε να ανατρέχουμε σε επετείους, πιστεύω ότι είναι η ανάγκη μας να αποδείξουμε ―έστω και εκ των υστέρων― το αναπόδραστο του παρελθόντος μας (θετικό ή αρνητικό), σαν κάτι που ήρθε με τη μορφή φυσικού φαινομένου κι όχι σαν κάτι που θα μπορούσαμε συλλογικά, εμείς ή οι πρόγονοί μας, να προβλέψουμε και ή να το καταφέρουμε καλύτερα, αν ήταν καλό, ή να το αποφύγουμε, αν ήταν κακό.

Κάτι ανάλογο, κατά τη γνώμη μου, συνέβη και με τη Δικτατορία της 21^ης Απριλίου 1967 που θα μπορούσε να αποφευχθεί με τις τότε υπάρχουσες κοινοβουλευτικές δυνάμεις, αν αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους, σε έναν ελάχιστο βαθμό ομοθυμίας και συστράτευσης, απέναντι στο κακό που έβλεπαν να έρχεται.

Δεν έγινε έτσι τότε.

Ας γίνει τώρα.

Όχι απέναντι σε μια επερχόμενη δικτατορία ―που δεν τη θεωρώ πολύ πιθανή― αλλά απέναντι σε άλλου είδους συμφορές που είναι πολύ πιθανό να συμβούν αν δεν ομονοήσουμε στο ελάχιστο: ότι η πλειονότητα των Ελλήνων αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν το καλό της.

Κι αν διαφωνούμε στα εργαλεία, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν με ενδελεχή, κοπιαστικό αλλά καλόπιστο διάλογο.

Κι αν δεν είμαστε a priori καλόπιστοι απέναντι στον άλλον (συμπολίτη, πολιτικό αντίπαλο κ.λ.π.) ας παραστήσουμε ότι είμαστε.

Κάτι σαν το χαμόγελο. Όταν χαμογελάς, έστω και με το ζόρι, στο τέλος νιώθεις καλύτερα. Το ίδιο και ο απέναντί σου.

Και επειδή το κείμενό μου είναι κάπως δυσοίωνο κι όχι παραμυθητικό, σας προσφέρω ένα μικρό αφήγημα για να σας πείσω ότι τα ψέματα αποδίδουν.
Αλλά καλό είναι να τα χρησιμοποιούμε με φεδώ και να μην είμαστε πάντα επιρρεπείς σε αυτά.

Το πουλί, ο βάτραχος, η χελώνα κι ένα σοκολατάκι

Μεγάλο Σάββατο, αργά. Μετά την Ανάσταση, μετά το φαΐ.

Σε συγγενών σπίτι με συγγενείς και φίλους.

Έχουμε φάει τον άμπακο και έχουμε περάσει στα γλυκά.

Απέναντί μου στο τραπέζι η μικρή Μ. (2-3 χρόνων) στην αγκαλιά της μαμάς της.

Δίπλα της η ξαδέρφη της η Ι. (5 χρόνων).

Η Μ. βλέπει ένα κομμάτι ντομάτας που έχει πέσει πάνω στο τραπεζομάντηλο και ρωτάει πώς βρέθηκε εκεί.

― Το είχε πάρει ένα πουλί και καθώς πετούσε ψηλά, κουτούλησε στο ταβάνι και του έπεσε η ντομάτα, της λέω. Αλλά δεν κουτούλησε πολύ δυνατά και δεν πόνεσε.

Η Ι. από δίπλα λέει:

― Ψέματα σου λέει!

― Έχει δίκιο η Ι., λέω εγώ. Δεν ήτανε πουλί. Ένας βάτραχος ήτανε με ελατήρια στα πόδια που πήγε να φάει τις ντομάτες από το μπολ με τη σαλάτα αλλά επειδή δεν έχει μάθει να πηδάει πολύ καλά με τα ελατήρια στα πόδια, παραπάτησε και του έπεσε αυτό το κομμάτι.

Η Μ. με κοιτάζει με μεγάλο ενδιαφέρον αλλά η Ι. επεμβαίνει και πάλι:

― Ψέματα σου λέει!

― Έχει δίκιο η Ι., ξαναλέω εγώ. Δεν ήτανε βάτραχος με ελατήρια στα πόδια αλλά μια όμορφη χελώνα με γαλάζια φτερά που πήγε να φάει την ντομάτα αλλά εκεί που προσπαθούσε να τη μασήσει, είδε το πουλί που πετούσε και τον βάτραχο που χοροπηδούσε, πήγε να παίξει μαζί τους και της έπεσε η ντομάτα.

Ο θαυμασμός της Μ. προς εμένα καθώς και το δικό μου ενδιαφέρον και η απασχόληση τόση ώρα μαζί της, αρχίζουν να παίρνουν μορφή σκανδάλου.

Και πού θα φτάσει αυτό το πράγμα έτσι και το αφήσουμε να εξελίσσεται ανεξέλεγκτο;

Οπότε, η Ι. παρεμβαίνει ξανά με πιο δυνατή φωνή:

― Ψέματα σου λέει!

Και τότε η Μ., σαν ευχαριστώ για τα ψέματά μου, πιάνει από δίπλα της ένα σοκολατένιο αβγουλάκι και μου το προσφέρει με χαμόγελο.

Τεράστια αμοιβή για τόσο λίγα ψέματα.

21 Απριλίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr