•Αν κάτι μας συνέχει περισσότερο, ίσως κι απ την ίδια μας την ιστορία, είναι η πανάρχαια γλώσσα μας. Η λεπτότητα και η ποικιλία των εννοιολογικών αποχρώσεων είναι απέραντη. Σχεδόν δεν υπάρχουν συνώνυμα. Θα’ πρεπε να την προστατεύουμε ως κόρη οφθαλμού. Να εμβαθύνουμε. Να την κατανοούμε περισσότερο. Να διατηρούμε και να επαυξάνουμε το θησαυρό που μας κληροδοτήθηκε. Από αυτό θα κριθεί, στο απώτερο μέλλον, η ίδια μας η ταυτότητα και η εθνική ύπαρξη.

•Το σκεπτόμουν χτες παρακολουθώντας την όρκιση του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο παλαιός τύπος του όρκου άρχιζε με το ρήμα «ομνύω». Τώρα αρχίζει με το ρήμα «ορκίζομαι». Το ίδιο θα μου πείτε. Συνώνυμο. Όχι ακριβώς, περίπου. Ομνύω σημαίνει υπόσχομαι να μην κάνω κάτι. Ορκίζομαι σημαίνει υπόσχομαι να πράξω.Άρα; Ομνύω να φυλάττω πίστη στο Σύνταγμα και ορκίζομαι να υπηρετώ το γενικό συμφέρον του Ελληνικού λαού.Εντάξει ψύλλοι στ’ άχυρα. Συμφωνώ. Δεν έχει κάποια σημασία.

•Δεν θα ξεχάσω τη δυσκολία που είχα όταν ανέλαβα το έργο της μεταγλώττισης του Ποινικού Κώδικα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Από τα πιο σύνθετα πράγματα που έχω κάνει. Το βαθύ συντηρητισμό και δισταγμό που είχα να αλλάζω τις λέξεις. Προτιμούσα να διατηρώ τις λέξεις να μην τις αντικαθιστώ με άλλες , αλλάζοντας μόνο τον γραμματικό τύπο. Άλλο το «θύμα» και άλλο ο «παθών» θυμάμαι να λέω και τόσα άλλα σε εκείνη τη δυσχερή δουλειά. Να μεταφέρουμε, πίστευα, τις αρχαιοπρεπείς και καθαρευουσιάνικες λέξεις, τις λέξεις λόγιας προέλευσης, στο γραμματικό τύπο της δημοτικής αλλά να μην τις εξοβελίσουμε. Γιατί αν το κάνουμε χάνουμε θησαυρό. Ναι νόσφιση* εξουσίας έλεγα στο Μαγκάκη γιατί πρέπει να βρω άλλη λέξη. Αν δεν την ξέρουν να τη μάθουν.

•Και για να κάνουμε λίγο χιούμορ με τον όρκο. Ο πολιτικός όρκος μάλλον είναι πιο ισχυρός από τον θρησκευτικό.Η όρκιση στην «Αγία Ομοούσια και Αδιαίρετη Τριάδα» ενέχει μια λανθάνουσα ιδιοτέλεια. Η Τριάς, ο Θεός δηλαδή, δεν είναι μόνο τιμωρός , αν αθετήσεις τον όρκο. Είναι και φιλεύσπλαχνος και συγχωρεί, αν το ζητήσεις πειστικά. Άρα μπορείς να μπεις σε πειρασμό στη «φύλαξη του Συντάγματος και των νόμων». Αμαρτία ξομολογημένη δεν είναι αμαρτία. Αντιθέτως η δι’ όρκου επίκληση της «τιμής και της συνείδησης» έχει θέμα. Αν αθετήσεις τον όρκο, πλην άλλων τυχόν συνεπειών που συνήθως δεν επέρχονται, έχεις ανεπανόρθωτα ομολογήσει ότι είσαι ανέντιμος και ασυνείδητος. Η στάμπα σε ακολουθεί και η Αγία Τριάς δεν μπορεί να το διορθώσει. Είναι μια παρατήρηση για να τη λάβει σοβαρά υπόψη του ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

*Νόσφιση, νοσφισμός: το να χρησιμοποιεί κάποιος κάτι ξένο αυθαίρετα, σαν να ήταν δικό του, για ωφέλειά του σφετερισμός, ιδιοποίηση, κατάχρηση, κλοπή.