Κωστής Μακρής

 GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Ετήσια συνδρομή: 150 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας).  Εντός πακέτου:  Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 150 ΕΥΡΩ

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

«Άγνωστοι έθραυσαν δια σφύρας βαρυτάτης τον υαλοπίνακα της προθήκης του καταστήματος». Αν ακούγαμε κάτι τέτοιο στις ειδήσεις πολλές και πολλοί θα λέγανε «Τι λέει το άτομο;».

Το «άτομο» όχι με την έννοια του Δημόκριτου, ούτε με της σύγχρονης φυσικής το λεξιλόγιο.

Ενώ «Άγνωστοι σπάσανε με βαριοπούλα τη βιτρίνα στο μαγαζί», ε; Κατανοητό και ουδεμία απορία για το τι «λέει το άτομο».

Βαριοπούλα, η κόρη του Βαριού. Βιτρίνα, υποκοριστικό της Βίτρας, ε; Μαγαζί, ένα γαζί μα τι γαζί, ένα μα με το γαζί. Άγνωστος; Αυτό που δεν τον ξέρουμε, αυτός που κανένα στόμα δεν τον βρήκε και δεν τον είπε ακόμα.

Σας βλέπω έτοιμες και έτοιμους να βγάλετε συμπεράσματα για το θέμα μου.

Δεν έχετε άδικο… Οι λέξεις τού τίτλου, λογικά, σας οδηγούν σε υποψίες.

Όμως ―όπως λένε μερικοί που τους πιάνουν στα πράσα― «δεν είναι αυτό που νομίζετε».

Δεν σκοπεύω να ασχοληθώ σήμερα, χρονιάρα μέρα, ούτε με τις μεταλλάξεις τής γλώσσας μας ούτε με την οργίλη εκδήλωση βίας μερικών «αλλονζανφανιστών», που αν και η αιτία της εξέγερσής τους δεν είναι εμφανής στους πολλούς, αυτό δεν σημαίνει κι ότι είναι ανύπαρκτη η δυστυχία που βιώνουν· έχοντας μόνο μια φτωχική, ντεμοντέ ―τι ντεμοντέ; εντελώς “πασέ”― προθήκη (διάβαζε: βιτρίνα) ως εαυτό· χωρίς καθόλου εμπόρευμα στην αποθήκη τους για να την ανανεώνουν, όταν περνάει η μπογιά της.

Και με μνήμες από βιτρίνες ενός Οχτώβρη (sic), Δεκέμβρη, Θερμιδώρ ή Μάη, σκεπασμένες πλέον στη σκόνη των θρύλων ―ως εικόνες ασύνειδου και επαγγελματία εφήβου εαυτού― επιμένουν να κολακεύουν άγονες εξεγέρσεις. Ζηλωτές μιας άνευ οάσεως ερήμου, μικροί σπάρτακοι που ούτε δούλοι υπήρξαν αλλά και ούτε μια επανάσταση της προκοπής δεν αξιώθηκαν. Συνταξιούχοι έφηβοι που ούτε μιας εξέγερσης του έρωτα δεν κόλλησαν τα ένσημα και μόνη τους έγνοια είχαν και έχουν την αποδοχή της πεθαμενατζίδικης κιτρινίλας τους από ένα κοινό που τους ακολουθεί περισσότερο από εθιμική βαρεμάρα και συνήθεια ―όπως ένας σκεπτικιστής τον Επιτάφιο― παρά από πίστη στις Μεγάλες Αλλαγές που ―έτσι κι αλλιώς― συμβαίνουν ερήμην τους.

Αλλά δεν είναι μόνο η υποταγή στα έθιμα και η συνήθεια.

Είναι και ο φόβος ότι έτσι και σε λούσει κάποιο φως πρωτόγνωρο και καθρεφτιστείς σ’ αυτή την εκατέρωθεν βιτρίνα (αυτήν που μέσα της βλέπουμε τους άλλους αλλά κι αυτήν που οι άλλοι βλέπουν με εμάς μέσα της) κινδυνεύεις να ποιήσεις σεαυτόν είδωλο και του εχθρού ομοίωμα.
Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν εκείνες και εκείνοι, εκατέρωθεν, που ακόμα νοσταλγούν τον χωματόδρομο με την καλοκαιρινή σκόνη να φωλιάζει ως γλίτσα ανάμεσα στα δάχτυλα των γυμνών ποδιών του παιδιού που ήταν κάποτε.

Είναι κι άλλοι, πάλι εκατέρωθεν, που νοσταλγούν εξορίες και διακρίσεις και κυνηγητά και βασανιστήρια ως άλλοθι ενός θυμού που θα έπρεπε να έχει καταλαγιάσει όπως οι σκόνες μετά από φονικό σεισμό.
Αλλά έτσι και βοηθηθούν αμφότεροι λίγο, θα δουν πόσο δύσκολο θα τους ήταν να αλλάξουν την μπανιέρα τους με μια τσίγκινη σκάφη και πόσο εύκολα η σκουριά της αυταπάτης φεύγει αν την τρίψεις με λίγο σύρμα.

Σαν τα ανοξείδωτα σκεύη της τωρινής καθημερινότητας, αυτά που είναι έτοιμα να δεχτούν το παρόν ως φυσική εξέλιξη της ανακύκλωσης του παρελθόντος.

Δεν θέλω να γράψω για μολότοφ και καμμένα τρόλεϊ και καταλήψεις και μουντζούρες στα ελάχιστα ―όσα έχουν μείνει― αρχιτεκτονικά στολίδια της πόλης μου.
Δεν θέλω να γράψω κάτι για το εικονικό σε αντίθεση με το όντως υπάρχον.

Για τις «βιτρίνες» δηλαδή που εύκολα τις νικάει ο χρόνος και τις σπάει η άφευκτη αλλαγή της ιστορικής διαδικασίας ―γραμμένη πάντα εκ των υστέρων― όταν δεν υπάρχει ισχυρό στοκ στην αποθήκη του μαγαζιού από πίσω.

Θέλω να γράψω για τις άθραυστες βιτρίνες μας.

Που υπάρχουν κι αντέχουν σε πολλές επιθέσεις.

Που είμαστε εμείς όταν βάζουμε τον πιο καλό μας και τον πιο νεωτερικό μας εαυτό.

Τον εαυτό που δεν κοιτάζει πίσω αλλά πολύ μπροστά.

Τον εαυτό που έχουν πολλοί συνάνθρωποί μας, όχι και τόσο προβεβλημένοι, όχι και τόσο διάσημοι αλλά επαρκώς φωτεινοί και πάντως όχι λαϊκιστές.

Που αποτελούν, εκείνοι οι συνάνθρωποί μας, για πολλές και πολλούς πηγή έμπνευσης και παράγοντα ισχυροποίησης της βιτρίνας του εαυτού μας.

Εκείνης της βιτρίνας/προθήκης/εκθετηρίου του εαυτού μας, που μπορεί και να γίνει εαυτός.

Όπως ένα όμορφο άγαλμα γίνεται η εικόνα που έχουμε για τον όντως εαυτό τού εικονιζόμενου.
Βιτρίνα εαυτού, που όταν τη φωτίσουμε γιορταστικά ―όπως παραδείγματος χάριν τις παραμονές των μεγάλων εορτών― θα δείχνει λαμπερή, καλοφτιαγμένη, ελκυστική και με πλούσιο περιεχόμενο.

Σαν να έρχονται τα εκτεθειμένα αγαθά της από αστείρευτες και τεράστιες αποθήκες, που εκτείνονται σε βάθος πολλών αιώνων.

Και ―ευχή δίνω― να είναι άθραυστη αυτή η βιτρίνα/εαυτός στα χτυπήματα κάποιων βαριά χτυπημένων από μια δυσπερίγραπτη δυστυχία.
Να είναι απρόσβλητη από τα χτυπήματα με βαριοπούλα κάποιων που δεν ξέρουν από πού έρχονται, πού βρίσκονται και πού θέλουν να πάνε.

Και ―πάλι ευχή δίνω― πολύ θα ήθελα κι εκείνοι να αποκτήσουν κάποτε έναν εαυτό/άθραυστη βιτρίνα και από πίσω της να είναι καλά στεγασμένη η γνώση ότι η αποθήκη που έχουν και που μπορεί να γεμίζει ξανά και ξανά αυτή την άθραυστη βιτρίνα, έχει πραμάτειες που οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη των αιώνων.

Ας πληθαίνουν οι άθραυστες προθήκες μας.
Ας πληθαίνει το φως τους.

Κι ας πληθαίνει η πίσω τους πραμάτεια μας που έρχεται από βάθη αιώνων.

Όπως και η λέξη «φως».

30 Δεκεμβρίου 2019

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr