Να σας συστηθώ, λοιπόν!

Πωλώ κουλούρια στον ξύλινο ταβά μου από το λαιμό κρεμασμένο, παλιά ρολόγια τσέπης επισκευάζω, δαπανώ αισθήματα, ιδέες μοιράζω στα τραπέζια εν είδει κλήρων σε γιορτή εκπολιτιστικού συλλόγου.

Αγαπώ παράφορα ευρίσκων ανταπόκριση από το απέναντι τραπέζι στα μάτια μιας μελαχροινής. Διάγω τον βίον μου σχεδόν ευτυχής, πλήρως όμως απελευθερωμένος . Όλα όσα του παρελθόντος με βάραιναν ευνόησαν οι συνθήκες και κατέληξαν στο επιθυμητόν.

Διαβλέπω μέλλον με λειψές ελπίδες, αγωνιώ για το παρόν. Φρόντισα έτσι, ούτως ώστε να τακτοποιήσω παλιές εκκρεμότητες γραφειοκρατικού κυρίως χαρακτήρος ως προς το πού πηγαίνω, τι αναζητώ, ποιος είμαι, γιατί είμαι και τι τελικώς είμαι. Ζω τον παλμό της εποχής μου ακολουθών κατά γράμμα τις επιταγές του.

Πέραν του ισογείου μου στο οποίο διαμένω, διαθέτω και υπόγειο με όλα τα κομφόρ της εποχής μου. Το επιτοίχιο ρολόι δείχνει έξι το πρωί και είναι ώρα να πατήσω στον βατήρα του διαδρόμου μου για την καθιερωμένη σαρανταπεντάλεπτη άσκηση μου. Ο υπολογιστής ευρίσκεται εν υπνώσει, ώρα να τον ανοίξω για να ποστάρω μια χαμογελαστή ανάρτηση στο φου μπου με πεντακόσια είκοσι οκτώ like συνοδευόμενα από εξήντα τρεις καρδούλες ή παρκάροντας καταμεσής του δρόμου για την αγορά του πρωινού μου κρουασάν από τον φούρνο της γειτονιάς.

Ο ήλιος γέρνει, αρχίζει να σουρουπώνει. Νύχτωσε, και συγκεντρώνοντας όλη μου την ύπαρξη σε ένα ενιαίο είδωλο παρατηρώ στον καθρέπτη μου τις μεταμεσονύχτιες ώρες να κατακλύζεται η οθόνη μου από χιόνια των παλιών ασπρόμαυρων κρατικών καναλιών. Τότε ακριβώς, που ενώ παιάνιζε ο εθνικός ύμνος και κοβόταν απότομα το τηλεοπτικό σήμα.