•Εντάξει, το ξέρω, δεν αποτελώ κριτήριο.Ούτε τρόπαιο ζήτω ούτε κρίνω το γούστο και το τρόπο που διασκεδάζει καθένας.Αλλά από νέος δεν γούσταρα το στυλ Μύκονος.Καθόλου.Τον νεοπλουτισμό, την επίδειξη, το δήθεν, τις τιγκαρισμένες ξαπλώστρες ,τον fake ερωτισμό των θορυβωδών ξενυχτάδικων και τα φριχτά μπιτσομπαρα με το νταπ ντουπ μιας μουσικής που παραπέμπει στις φυλές της προϊστορίας. Λάτρευα το αισθαντικό Αιγαίο της απλότητας.Του γαλάζιου, του λευκού και του γήινου.  Την ανέγγιχτη παραλία. Ούτε με ένοιαζε ο ήλιος οι αέρηδες και η δύσκολη πρόσβαση. Ήθελα την παρέα, το ηλιοβασίλεμα, το ταβερνάκι, το ρομαντικό ποτακι, τον ήχο της κιθάρας και αλλά πολλά.

• Υπάρχει άφθονος χώρος για όλα αυτά που περιγράφω.Δεν με χαλάει το χρυσωρυχείο της Μυκονιάτικης κακογουστιάς και του κιτς.Ας συσσωρεύσει έσοδα καλό θα κάνει.Αλλά η ιδέα ενός προσεκτικου πιο ήρεμου τουρισμού δεν είναι προς θάνατο.Ίσως αρκετοί αντιληφθούν και τη φυσική της ομορφιά και το λευκό του οικισμού, μπορούν να πάνε και στη Δήλο έχει πολλά πράγματα να κάνεις από το να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον σε πάρτυ αγνώστων με ένα σκασμό λεφτά.Πρέπει να σωθεί η παρτίδα.Ψυχραιμία