Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

Γνώρισα την Μυρσίνη Ζορμπά πριν από περίπου 40 χρόνια ως συνεκδότρια του ιστορικού, εκδοτικού οίκου”Οδυσσέας” – μαζί με τον πολύτιμο Τίτο Μυλωνόπουλο (1949 – 2010) όταν έμενε σε μία κομψή μονοκατοικία των Εξαρχείων, δίπλα ακριβώς στο πασίγνωστο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, μαζί με τον τότε σύζυγο της Δάντη Χρυσικό (1946 – 2003). Η μοίρα έμπλεξε περίεργα τις ζωές μας αφού την δεκαετία του ’90 ο Δάντης επρόκειτο να χωρίσει την Μυρσίνη για να παντρευτεί την νεαρή Ελβετίδα Βερονίκ Μαιρ και να αποκτήσει μαζί της δύο παιδιά, την Άρτεμη και τον Ιάσονα. Ήταν τότε που και η Μυρσίνη ζούσε έναν παράφορο έρωτα με τον Τίτο ενώ παράλληλα διοριζόταν ως η πρώτη διευθύντρια του περίφημου ΕΚΕΒΙ, δηλαδή του κέντρου βιβλίου. Έκτοτε ιδεολογικά χωρίζουμε αφού εκείνη εντάσσεται στο ΠΑΣΟΚ, γίνεται ευρωβουλευτίνα, αργότερα γράφει ένα βιβλίο για τον “πολιτισμικό Ανδρέα Παπανδρέου” και τέλος υπηρετεί ως διευθύντρια του γραφείου του Σημίτη όταν ο τελευταίος είχε αποχωρήσει από την πρωθυπουργία.

Στον ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται το 2013 μαζί με άλλους πασόκους για να γίνει η τελευταία υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα. Εγώ, με τον αδελφικό μου φίλο Δάντη Χρυσικό συνεχίζουμε στον Συνασπισμό, συνεργαζόμενοι στενά με τον τότε πρόεδρο του Νίκο Κωνσταντόπουλο. Μετά τον θάνατο του Χρυσικού το 2003 σε ηλικία 57 ετών, συνάπτω σχέση με την Βερονίκ και το 2007 αποκτώ μαζί της μία κόρη, την Αριάδνη. Η οποία βέβαια Αριάδνη είναι ετεροθαλής αδελφή των παιδιών του Δάντη, Άρτεμης και Ιάσονα. Θυμάμαι να βλέπω από καιρού εις καιρόν την Μυρσίνη για να της παραδώσω κάποια προσωπικά της αντικείμενα, γράμματα οι φωτογραφίες από τον πρώην σύζυγο της, αείμνηστο Δάντη.

Οι επαφές μαζί της δεν ήταν ποτέ εύκολες καθώς υπήρξε στοχοπροσηλωμένη αποκλειστικά στις φιλοδοξίες της. Την θυμάμαι ως υπουργό πολιτισμού να έχει την φαεινή ιδέα της ανταλλαγής του “Δρομέα” του Βαρώτσου με τον “Μέγα Αλέξανδρο” της κεντρικής Πλατείας των Σκοπίων (sic). Στο πλαίσιο της προσέγγισης Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας!

Έπειτα ήταν εκείνη που προκήρυξε – μετά την απομάκρυνση της Κατερίνας Κοσκινά – την θέση του διευθυντού στο εθνικό μουσείο σύγχρονης τέχνης, το ΕΜΣΤ, συγκροτώντας επιτροπή στην οποία μεταξύ των άλλων συμμετείχαν ο αείμνηστος Δημοσθένης Κοκκινίδης, οι καθηγητες Νίκος Χατζηνικολάου και Σάββας Κονταράτος κ.α. Παρά την προκήρυξη όμως και παρά τις υψηλού επιπέδου συμμετοχές – όπως ήταν εκείνες των καθηγητών Γιάννη Κολοκοτρώνη και Θανάση Μουτσοπούλου, των πρώην διευθυντριών Άννας Καφέτση και Κατερίνας Κοσκινά, του υποφαινομένου κ.α, η επιλογή ακυρώθηκε με αστείες δικαιολογίες και αποκλείστηκαν οι πάντες προς δόξαν της αριστερής αξιοκρατίας. Για να έρθει μετά η Νέα Δημοκρατία με τους δικούς της άριστους και να διορίσει την Κατερίνα Γρέγου μετά από μία σύντομη, υπηρεσιακή θητεία της Συραγώς Τσιάρα. Σεμνύνομαι να πιστεύω πως ήμουν εγώ η αιτία που η Μυρσίνη Ζορμπά με τον ΣΥΡΙΖΑ δυναμίτισε τη διαδικασία χάνοντας ταυτοχρόνως μία μοναδική ευκαιρία για να γράψει η ίδια αλλιώς την ιστορία των πολιτιστικών μας πραγμάτων. Χωρίς κυνηγητά και αποκλεισμούς. Ούτως ή άλλως τώρα όλα αυτά τώρα είναι περασμένα – ξεχασμένα, ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές, κομματικές σπέκουλες, προδοσίες, έρωτες και πάθη… Λήθη! Προσωπικά είχα και εξακολουθώ να έχω διαφορετική αντίληψη του ρόλου του διανοούμενου σε σχέση προς και με την εξουσία.

Μυρσίνη γαίαν έχοις ελαφράν. Εύχομαι υπομονή και κουράγιο στον τελευταίο σου σύζυγο, τον συνάδελφο στο ΕΚΠΑ, Αντώνη Λιάκο.

Φωτό: Θρηνούσα κόρη – αναφορά στον πίνακα “Γιάντες” του Γύζη. Από την έκθεση Ένδυμα Ψυχής των Βαγγέλη Κύρη – Ανατόλι Γκεοργκίεφ.