Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Είναι ωραία να λύνεις προβλήματα… γρίφους, σπαζοκεφαλιές. Δεν είναι; Να βρίσκεις πως δουλεύει ας πούμε…το καζανάκι, για να του κάνεις μια μικρή επέμβαση εκεί που σου έχει σπάσει τα νεύρα γιατί το μπουτόν αρνείται να συνεργαστεί. Πολύ πολύ στριμμένο αυτό το μπουτόν σας λέω. Αλλά και γω πολύ πολύ πεισματάρα. Όχι, του είπα, δεν θα με νικήσεις εσύ… Δύο πλαστικά κι ένα ελατήριο… Θα σε κάνω βίδες αλλά θα σε φτιάξω. Και το έκανα βίδες… Που λέει ο λόγος, γιατί βίδες, όχι… δεν είχε. Ένα μικρό βαρελάκι, μέσα ένα ελατήριο, στην άκρη του ένας κύλινδρος με ένα λαστιχάκι … Τα έχω βγάλει όλα, τα έχω απλώσει σαν τον τραχανά και τα κοιτάζω. Τα κοιτάζω, τα κοιτάζω… Μετά από λίγη ώρα έχω καταλάβει απόλυτα πως δουλεύει αυτό το κουμπί του διαβόλου. Και αρχίζω να ψάχνω το πρόβλημα. Διότι δεν τρελάθηκα νυχτιάτικα να διανυκτερεύσω στο μπάνιο μου. (Ξέρετε τι είναι το μπουτόν του καζανακίου ή τόση ώρα μιλάω μόνη μου;! ) Κι αφού έγινε ένας μικρός χαμός, αποφάσισα τελικά πως έπρεπε να αγοράσω ένα καινούργιο εξάρτημα και να πάψω να βασανίζω το έρμο το μαραφέτι…που δεν μου έφταιγε σε τίποτα το καημένο… Πολλά τα χρόνια… Πόσο να αντέξει κι αυτό το έρμο; Εγκωσε πια. Αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί… Και γω, σαν καλό ΙΚΑ του έκοψα μια ωραία σύνταξη να έχει να πορεύεται…Πενιχρή θα έλεγε κάποιος γνωστής , τάξεως των τριών ευρώ… Γιατί ακριβώς τόσα έδωσα για ένα καινούργιο. Το επόμενο πρωί μπήκα στο ίντερνετ, φωτογράφισα τί ακριβώς τί ήθελα και πήγα στο αντίστοιχο μαγαζί κοντά στο σπίτι μου. Τσακ μπαμ ! Και το αποφάσισα, πως τα πράγματα που χαλάνε δεν χαλάνε για να μας σπάσουν τα νεύρα. Χαλάνε γιατί ήρθε η ώρα τους, ή εμείς τα κακομεταχειριστηκαμε . Χαλάνε γιατί έχουν μετρημένες τις μέρες τους εξ αρχής. Τίποτα αθάνατο δεν υπάρχει στην αγορά…πιστέψτε με. Αν υπήρχε θα είχαν κλείσει όλα τα εργοστάσια. Δεν είναι κορόιδα οι εργοστασιάρχες. Κανένας Δεληγιώργης και υιός δεν θέλει να ξεσπιτωθεί στα καλά του καθουμένου επειδή έφτιαξε ένα καζανάκι που δεν θα χαλάσει ποτέ των ποτών…

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Σε αυτό το ωραίο κομβικό σημείο η ιστορία μου βρίσκεται σε ένα ωραίο καθαρό σταυροδρόμι. Ο κόμβος του κόμβου…Ω κόμβε! Από αυτά με τις ταμπέλες που σου λένε από που έρχεσαι και που πηγαίνεις, αλλά στην ουσία εσύ στέκεσαι αναποφάσιστος και ακίνητος στο κέντρο του μικρού σου σύμπαντος. Αν μας πάει δεξιά θα μας βγάλει στο χωριό της αποδοχής. Εκεί που οι κάτοικοι αποδέχονται τις καταστάσεις ως έχουν και δεν σπαταλάνε χρόνο σε κάτι που έχει ήδη παραδώσει πνεύμα εις τον Κύριο. Εκεί που όλοι πάνε παρακάτω, γενικώς και αφήνουν πράγματα πίσω τους χωρίς να δένονται μαζί τους με αλυσίδες. Το ηθικό δίδαγμα που λένε…μπλα μπλα.μπλα… Αν πάλι πάει αριστερά, οδηγεί σε έναν διακόπτη. Από αυτούς που μαθαίναμε στην Φυσική όταν φτάναμε στον αγαπημένο ηλεκτρισμό… Κυκλώματα, αν έχετε ακουστά. Αυτός ο διακόπτης είναι μέσα στο κεφάλι μας και ανοιγοκλείνει όποτε η στιγμή το απαιτεί. Μας προστατεύει από την ακατάπαυστη ροή των αφηνιασμένων σκέψεων που καλπάζουν σαν τα άγρια μασταγκ της Αμερικής των Ινδιάνων. Κοπάδια ολόκληρα που ποδοπατούν τα καταπράσινα λιβάδια του μυαλού μας. Κι αυτές οι μέρες ( και ιδιαίτερα οι νύχτες) που είναι μυστήριες, γεμάτες σκέψεις για αναπάντεχους άδικους χαμούς , φόβους και ανασφάλεια, είναι ιδανικές για την χρήση του διακόπτη. Ένα μπουτόν ασφαλείας κι αυτός, που γεμίζει αέρα για να αναπνέουμε. Μιαν ανάσα πριν το βραχυκύκλωμα. Λίγο πριν όλο το σύστημα κλειδώσει και το κλειδί χαμένο σε κάποιο άπατο πηγάδι…Όλοι μας τελικά δουλεύουμε με on off. Είναι στις προδιαγραφές μας. Για να μην τρελαθούμε, καταλάβατε; Μια σταγόνα που στάζει στο λάθος σημείο, ένα κουδούνι που δεν χτυπάει, μια λάμπα που τρεμοπαίζει…όλα αυτά και ακόμα περισσότερα μας κάνουν να ασχολούμαστε με κάτι που είναι το αντίθετο του “βαθυστόχαστου” . Όχι δεν έπιασα φιλοσοφική συζήτηση με το καζανάκι μου… Μάλλον εκείνο μου έκανε μάθημα. Και μάλιστα χωρίς να το ξέρει…

*Βρε τί μπορεί να πάει ο άνθρωπος από μια τοσοδούλα υδραυλική βλάβη…και λίγη αϋπνία…