Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ένα σμαρτ, όλοι ξέρουμε, είναι ένα μικρό μικρούτσικο βολικό αυτοκίνητο. Κατά κανόνα αυτά  τα μικρά μικρούτσικα, σαν κουρντιστά αυτοκινητάκια, σαν μικρές χαριτωμένες οβίδες που όμως  είναι παντελώς άκακες…τα γλυκούλια μου. Παρκάρονται σκανδαλωδώς εύκολα, δεν καίνε ένα τάνκερ στην καθισιά τους, έχουν άνετους χώρους κι ας μην τους φαίνεται απ΄έξω και κινδυνεύουν μόνο από τα μεγάλα τζιπ (αυτά ντε, που ξέμειναν από την κρίση) μην τα πατήσουν σε κανένα φανάρι. Καμιά φορά κινδυνεύουν  κι απ΄τα μποφόρια…αλλά άμα έχεις καλό καπετάνιο μη φοβάσαι φίλε οδηγέ…κάπου θα  δέσει. Δεν είναι τυχαίο που τα λένε ¨σμαρτ¨, που θα πει ¨έξυπνο¨ ! Και μικρό;! Καλέ μικρό είν΄το μάτι σου. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, μάλιστα υπάρχουν, που φοβούνται, λέει, να μπουν σε σμαρτάκι! Να σας φέρουμε ένα πούλμαν μανδάμ, να ξεδιπλωθείτε… Α…νευρίασα τώρα.

Γιατί εγώ τα αγαπάω μωρέ…έχω κι ένα. Και η αλήθεια είναι πως άργησα να τα αγαπήσω…γιατί έπρεπε πρώτα να τα συνηθίσω.  Από την πρώτη φορά που είδα ένα ασπρόμαυρο σμαρτάκι στην Ποσειδώνος, το 1999  θαρρώ…και μου φάνηκε αρχικά τόσο παράξενο, είχα καταλάβει πως κάτι σημαντικό συνέβαινε.  Κι ήταν το μαναράκι μου, σαν ένα μικρό φαλαινάκι, σαν μιά όρκα μωρό που έχασε τα νερά της και βγήκε στην στεριά! Ο δρόμος τίγκα στα αυτοκίνητα και όλοι χάζευαν το μικρό φαλαινάκι που… δεν είχε μούρη! Μάλιστα ! Και πού να ήταν η μηχανή φίλοι οδηγοί που είχατε ξεκαρδιστεί στα γέλια με το συγκρουόμενο ασπρόμαυρο πιτσιρίκι; Οεέο; Και πού είναι τα πίσω καθίσματα;! Πιό οέεο !  Σίγουρα οι περισσότεροι σκέφτηκαν πως κάποιος έκανε μιά διαφημιστική πλάκα…και γω επίσης, μέχρι φυσικά που όλοι μάθαμε την τιμή της μικρής όρκας…που δεν είχε καθόλου μα καθόλου πλάκα… Ακόμη δεν έχει.

Τα χρόνια πέρασαν και τα σμαρτάκια  δεν κάνουν πια σε κανέναν εντύπωση…Γέμισε ο κόσμος…Κυριολεκτικά. Θες η μόδα, θες η ευχρηστία τους, θες το στυλάκι τους που πέρασε το τεστ του χρόνου επιτυχώς, θες η κρίση και τα μεταχειρισμένα; Θες δεν θες ζούν πια  μαζί μας και ήρθαν για να μείνουν σε πείσμα των κακόπιστων και των ανεκδοτοποιών. Αν και ακόμα και σήμερα, ένα μικρό μπούλινγκ το τρώνε τα καημένα, ειδικά από τους κατόχους μεγάλων αυτοκινήτων…μέχρι, φυσικά κι αυτοί να αποκτήσουν ένα ( για δεύτερο καλέ, για τη κυρά, για το σούπερμάρκετ, …λένε, ιιιχιχιχιχι και μετά μαλώνουν ποιος από το σπίτι θα το πρωτοπάρει…) υποκύπτοντας στις ανάγκες της καθημερινότητας και στην τιμή της βενζίνης φυσικά.

Έχω κουβαλήσει κι αν έχω κουβαλήσει με αυτό το μικρό μου τερατάκι! Έχω παρκάρει και στου βοδιού το κέρατο, που λένε. Είναι αψηλό, πολύ αψηλό… και δεν του φαίνεται καθόλου, αλλά είναι.  Ενδεικτικά σας λέω πως όσες φορές έχω μπει σε μίνι κούπερ νομίζω πως ταξιδεύω σαν να είμαι ξαπλωμένη σε πατίνι,  να κοιτάζω το σασί του μπροστινού!

Έχω μείνει από μπαταρία, αλλά δεν το μάλωσα. Είναι ευαίσθητο και το αγαπώ. Και έφταιγα αποκλειστικά εγώ. Άλλωστε του ζήτησα συγνώμη. Αν δείτε δε πού έχει την μπαταρία του θα το αγαπήσετε ακόμα περισσότερο…άχου το μου, άχου το.

Μου το έχουν κοπανήσει στο πάρκινγκ του σούπερμάρκετ όταν εγώ δεν έβλεπα και έκαναν βαβά το πλαστικό της πόρτας του, αλλά δεν πειράζει. Του έχουν κλέψει το ηχοσύστημα μαζί με το έξυπνο συρταράκι, αλλά ευτυχώς το ξαναβρήκαμε (το συρταράκι, όχι το ηχοσύστημα). Του έχουν κλέψει τους αεραγωγούς της μανούλας του αλλά εγώ του πήρα άλλους γιατί ήταν πολύ στεναχωρημένο ειδικά μετά το περισταρικό με το συρταράκι.   Μέχρι που προσπάθησαν να κλέψουν και το ίδιο (πόσο πια το ζηλεύουν), αλλά ήταν τυχερό και το έσωσε ο γιος του γείτονα, ένα βράδυ που΄βρεχε και ο γιός του γείτονα γύρισε αργά και τα πήρε που είδε να κλέβουν το αμάξι του γείτονα (εμένα λέω). Είχαν κλέψει πριν λίγο καιρό και το σμαρτάκι της αδερφής του( της κόρης του γείτονα) και τα είχε μαζεμένα το παιδί κι αφού δεν έσωσε το σμαρτ της αδερφής είπε να σώσει το σμαρτ του γείτονα (πάλι εμένα λέω) και πήρε τους κλέφτες στο κατόπι με τσαμπουκά αξιοθαύμαστο και…τους έπιασε κιόλας!  Έλα Παναγία μου…άγιο είχε ο γιός του γείτονα γιατί αν πάθαινε κάτι άντε μετά να ξαναδείς τον γείτονα!

Ηθικό δίδαγμα: «Διάλεξε προσεκτικά την γειτονιά σου»!

Η μόνη μου ένσταση έχει να κάνει με τα σμαρτάκια τα φασαριόζικά. Αν και δεν φταίνε αυτά τα έρμα…ο ιδιοκτήτης τους τα φταίει όλα. Αυτός ο κάγκουρας, αυτός.  Τα βάζει να  περνάνε δίπλα σου με ανοιχτά παράθυρα και την μουσική-ή κάτι που μοιάζει με μουσική- τόσο δυνατά που νομίζεις πως τελικά, να, είδες… μας την έπεσαν  οι Τούρκοι …τρεχάτε χριστιανοί για να σωθείτε…στα καταφύγια πατριώτες…μας βομβαρδίζουν! Ανάβει το φανάρι και λαχταράς από το μαρσάρισμα του θανάτου. Πετάς και μιά βρισιά στον wanabe ιππότη της ασφάλτου. Κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει…και ούτε θα σ΄ακούσει άλλωστε. Λύσσα κακιά.

Κατάρα στον φαναρτζή ή σε όποιον άλλον ευθύνεται για αυτή την αφύσικη μετάλλαξη ενός εντελώς άκακου έξυπνου μικρούλικου μεταφορικού μέσου, σε σκυλί της κολάσεως που πετάει φλόγες και …πέρδεται μπάσα και τσιρίδες του κάτω κόσμου!

Και εγώ αναρωτιέμαι, ο ιδιοκτήτης του μεταλλαγμένου σμαρτακίου, με τα πελώωωωρια ηχεία που κάνουνε ντούπα ντούπα για να ακούγεται στον πέρα γαλαξία το Μαμά, να έχει ακούσει ποτέ του αυτήν την θεωρία που θέλει τους άντρες που τους αρέσουν τα μεγάλα ηχεία και παραλλήλως μαρσάρουν ανελέητα, να έχουν ένα θεματάκι με τα «άλλα» μεγέθη τους; Για να το κοιτάξουν λίγο… Γιατί γυναίκες να τα οδηγούν και να κάνουν σαματά βομβαρδισμού δεν έχω δει. Να το πώ κι αυτό.

Και να σας πω  τι σκέφτομαι όταν τα βλέπω στον δρόμο έτσι μασκαρεμένα τα καημενούλια;  Νομίζω πως υποφέρουν. Αλήθεια σας λέω. Τα συμπονάω. Σκέφτομαι τις πελώριες μηχανές που τους έχουν φορέσει με τόση βία, τα ηχεία της Μπαρμπαρέλα, τα φώτα που είναι για μπόινγκ τουλάχιστον, τα γαλάζια φώτα κάτω από τις ρόδες τους που τα κάνουν να μοιάζουν με μινιατούρες του Έντερπράιζ, τις αεροτομές της φόρμουλα 1…και κλαίω( κι απ΄τα γέλια…) για τα μικρά ΑΤΙΑ που χωρίς να έχουν γεννηθεί έτσι αναγκάζονται να κυκλοφορουν στους δρόμους  σαν τον βασιλιά καρνάβαλο! Μαμά μου!

Θέλω να τα απαγάγω και να τα σώσω από τους κάγκουρες που τα κρατούν αιχμάλωτα. Να τα ξανακάνω κανονικά χαριτωμένα αυτοκίνητα και να τα χαρίσω σε οδηγούς  προσεκτικούς, ευγενικούς και κυρίως ακομπλεξάριστους!

Συνσμαρτιώτες και συνσμαρτιώτισσες, free Willy και μη μασάτε. Εσείς πάντα θα βρίσκετε να παρκάρετε όταν οι άλλοι θα ψάχνουν την θέση τους στον κόσμο!

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr