Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Ο Αριστοτέλης λέει ότι ο χρόνος είναι ο «αριθμός της κίνησης» όπως μας  θυμίζει ο Carlo Rovelli. Αυτή η φράση μου έρχεται κατά νου πάντα όταν διαβάζω είτε τα διαχρονικά βιβλία είτε τα συχνά άρθρα του Λευτέρη Κουσούλη.

Ασταμάτητος, σχεδόν πανταχού παρών στον δημόσιο λόγο για πολλά χρόνια, αλλά ποτέ φλύαρος και επαναλαμβανόμενος, ανατέμνει το πολιτικό και το κοινωνικό με επικοινωνιακή μαεστρία και κοφτό λόγο( σύντομες προτάσεις, σφιχτά νοήματα).

Επανεκδίδει συχνά τα μικρά αλλά τόσο πλούσια βιβλία του ( πχ Ελάχιστο Λεξικό, Σταυροδρόμι, Σημαδούρα) όπως πρόσφατα έκανε με το «Μανιφέστο  κατά του επίκαιρου … και μια αλληγορία», ( εκδόσεις Αρμός).

Ο Κουσούλης περιγράφει στο ευφυές αυτό πόνημα την βουή του ( αν)επίκαιρου στοχασμού που δεν πρέπει να αποχωριζόμαστε. Την  διαχρονική αξία της υπαρξιακής παρατήρησης μεταξύ κοινωνικού- πολιτικού – επικοινωνιακού.

«Βγαίνει» έξω από τα δρώμενα της υπερεπικοινωνιακής εποχής και μας καλεί στην ουσία να σβήσουμε λίγο τα φώτα και να αφεθούμε σε  έννοιες και σημαίνοντα όπως ο «εαυτός» το «τίποτε», το «υπερφίαλο», το «γελοίο».

Το βιωματικό στοιχείο και η αλληγορική του τεχνογνωσία στις φράσεις και στις έννοιες που χρησιμοποιεί, είναι έντονο ( άλλωστε ο Κουσούλης έχει πολυετή παρουσία στα της πολιτικής επικοινωνίας  )και σαγηνεύει τον αναγνώστη ώστε να προσδιορίσει τα κενά και τις ρωγμές της πραγματικότητας, να εισέλθει στην «κοίτη της κατανόησης» όπως χαρακτηριστικά λέει.

Το Μανιφέστο είναι ουσιαστικά μια « χωροχρονική»  καλαίσθητη αποτύπωση του κοινωνικό-πολιτικού φόντου που συνηθίζουμε να αγνοούμε μπροστά στο συμβάν, την είδηση, την πληροφορία. Ο συγγραφέας μας καθοδηγεί με ένα είδος υπαρξιακού  know how για να απαλλαγούμε από την «απειλή του αγνώστου».

Μοιάζει μεν το βιβλίο σαν φιλοσοφικό και ψυχολογικό εγερτήριο αλλά πρόκειται για βαθιά πολιτικό και γλωσσολογικό έργο : φράσεις και λέξεις που στοχεύουν, σκοπεύουν, καταγγέλουν, περιγράφουν και κυρίως αναποδογυρίζουν το βολικό, το δήθεν ορατό της εύκολης ανάγνωσης των δρώμενων και των συγκυριακών καταστάσεων στην πολιτική και επικοινωνιακή σφαίρα.

Χρειαζόμαστε στον τόπο αυτό φωνές με διάνυσμα και βέλος. Το συγκεκριμένο μικρό αλλά ευρηματικό βιβλίο εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί εργαλείο επαγρύπνησης και προβληματισμού, ένα είδος ιδιαίτερης ανάλυσης  για την σκέψη και τον χρόνο που κυλάνε πολλές φορές εν αγνοία μας.

Αυτή το εν αγνοία μας υπενθυμίζει πως να τακτοποιούμε μέσα μας ο Κουσούλης ως καλός μάστορας της γλώσσας που ξέρει να αναδύει το καλά κρυμμένο σκηνικό της αλληγορίας πίσω από το θεαματικό των εποχών και των πολιτικών χρόνων.

Το ζητούμενο του εδώ και πολλά χρόνια – αλλά κυρίως στο «Μανιφέστο» αυτό – είίναι να ανακουφιστούμε από τη αμφιβολία και την βία της ερμηνείας χωρίς να αγχώνουμε το μυαλό μας ότι ίσως και να είμαστε ανεπίκαιροι ….