Ο  Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Η θλιβερή αυτή διαπίστωση δεν γίνεται για πρώτη φορά. Οτι την κάνει όμως ο κ. Ανδρέας Δρακόπουλος, ο συμπρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, έχει ξεχωριστή σημασία.
Κατ’ αρχήν το γεγονός και μόνο ότι άνθρωποι του επιπέδου του κ. Δρακόπουλου στέλνουν τα παιδιά τους σε ελληνικό σχολείο, και προσφέρονται να βοηθήσουν, με όποιο τρόπο μπορούν, κονιορτοποιεί την εντύπωση που για χρόνια καλλιεργείται ότι η ομογενειακή Παιδεία μας, και άρα η γλώσσα μας, είναι άνευ σημασίας.
Στην Αμερική ζούμε. Δεν τη χρειαζόμαστε, λένε.

Κι έρχεται ο κ. Δρακόπουλος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους με τον πιο καθαρό, αποστομωτικό τρόπο που γίνεται: «… χωρίς την ελληνική γλώσσα, δεν υπάρχει ελληνική παιδεία… Οταν δεν υπάρχει ελληνική γλώσσα, χάνεται η ελληνική ψυχή. Αν χαθεί η γλώσσα μας, ‘μας φάγανε’. Είναι ειρωνεία να βλέπουμε άλλες χώρες να προσπαθούν να μιμηθούν την Ελληνική Παιδεία κι εμείς που την έχουμε να αδιαφορούμε…».
Αυτά δήλωσε, μεταξύ των άλλων, σε μια από τις πιο σημαντικές συνεντεύξεις που δόθηκαν ποτέ για την ομογενειακή Παιδεία. Για την εθνική μας ταυτότητα. Μια συνέντευξη που αξίζει να γίνει αναγκαίο ανάγνωσμα σε μαθητές, γονείς, δασκάλους, κληρικούς, υπεύθυνους των σχολικών επιτροπών. Κι εδώ, και ακόμα και στην Ελλάδα.

Ναι, αν χαθεί η γλώσσα μας, «μας φάγανε».

Το ενδιαφέρον του κ. Δρακόπουλου δεν περιορίζεται στα μεγάλα λόγια. Αντίθετα, κανείς άλλος στην ιστορία της Ομογένειας δεν προσφέρθηκε να συμβάλλει περισσότερο στην αναβάθμισή της, όσο εκείνος και ως άτομο αλλά και ως ο ηγέτης ενός εκ των σημαντικότερων ιδρυμάτων στον Κόσμο.
Εξηγεί: «Αυτό το οποίο κάναμε» στο σχολείο του Αγίου Δημητρίου στην Αστόρια «ήταν όχι μόνο να δώσουμε την οικονομική βοήθεια, αλλά την υποδομή τη σωστή, για να ανοιχτεί και να συνδεθεί το σχολείο με ένα κατά πολύ ανώτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον, αλλά ‘το φάγανε’ από μέσα».
Χάθηκε μια ιστορικής σημασίας ευκαιρία να αποκτήσουμε ένα δακτυλοδεικτούμενο ομογενειακό εκπαιδευτικό ίδρυμα.

Ας δούμε όμως τη συνέντευξη του κ. Δρακόπουλου για αυτό που είναι: ως την έκφραση της αγωνίας και της θέλησής του, να «μην μας φάνε».
Ας αξιοποιηθεί λοιπόν αυτό, ας εκληφθεί ως μια δεύτερη ευκαιρία, κι ας συσταθεί μια Εκτακτη Πανομογενειακή Επιτροπή Παιδείας, με τη συμμετοχή της Εκκλησίας, και ειδικών περί τα εκπαιδευτικά θέματα, ώστε να χαράξει μια στρατηγική για μια ομογενειακή Παιδεία του 21ου αιώνα.

Ας μη χάσουμε κι αυτή την ευκαιρία…