Θέλω αυτή τη στιγμή να μιλήσω για τον πολιτικό Μίκη – επειδή αυτό τον έκαιγε ως την τελευταία του στιγμή περισσότερο ακόμα κι από τη μουσική – και δεν προτίθεμαι, προσώρας, να συμμετάσχω στις κοινοτοπίες περί μεγάλου, μοναδικού κλπ – κι όχι γιατί δεν τα πιστεύω – αλλά γιατί αυτά θα τα πουν κυρίως εκείνοι που τον λοιδόρησαν με κάθε ευκαιρία ή τον θεωρούσαν γραφικό. Οι επαγγελματίες της αριστεράς, της τέχνης, της επανάστασης κοκ. Ο Μίκης όμως ήταν πολιτικό ον από τα νύχια ως την κορφή. Και βέβαια, επειδή τον πρωτογνώρισα στη Ζαλοκώστα ως υπουργό επικρατείας στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990, θυμάμαι τι λεγόταν και τι γραφόταν τότε για τον αποστάτη! Τι μεγάλο μάθημα λοιπόν για τον νυν πρωθυπουργό ο θάνατος του Θεοδωράκη. Με ποιον αξίζει να είσαι; Με τον Μίκη ή τα παιδιά του Καρατζαφέρη; Με τον πολιτισμό ή με τους εμπόρους του; Με την επικοινωνία ή με την ουσία; Επιμένω: Το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μίκη είναι να ενστερνιστούμε χωρίς μικροκομματικούς συμψηφισμούς το όραμα του για εθνική συμφιλίωση. Την υπέρβαση του κακοφορμισμένου διχασμού. Τη δικαίωση – επιτέλους – του τραγουδιού του νεκρού αδελφού.

Όσο για τον Τσίπρα που θυμήθηκε λίγο πριν τον θάνατο του Μίκη την … αποστασία, εδώ δεν σεβάστηκε τον Κύρκο και τον Γλέζο. Υπόθεση εργασίας: Γιατί θα σεβόταν τον Μίκη αν υποτεθεί ότι τού προτεινόταν τώρα ένα χαρτοφυλάκιο; Επειδή η ιστορία (μας) παίζει περίεργα παιχνίδια επιστρέφοντας άλλοτε τιμωρητικά κι άλλοτε σκασμένη στα γέλια. Να θυμηθώ τις Πρέσπες και τι γραφόταν για τον μεγάλο συνθέτη από “αριστερές” γραφίδες; Άρα…Ακόμη και με το θάνατο του ο Μίκης διδάσκει γελώντας από ψηλά. Και βέβαια ο Θεοδωράκης δεν “τρώγεται” αλά καρτ. Δηλαδή σύμφωνα με τα συμφέροντα των διαφόρων. Όπως ανέκαθεν ήθελαν τα κομματικά ιερατεία. Ο Μίκης είχε ιδρύσει την πολιτική κίνηση “Σπίθα” η επιτροπή της οποίας συνεδρίαζε σπίτι του κάθε εβδομάδα! Με τον Μίκη συνήθως παρόντα. Ποιός το ξέρει; Διάβολε, δεν το θέλω αλλά κλαίω. Ο άνθρωπος αυτός, συχνά αντιφατικός και νάρκισσος, πάντα πληθωρικός καθ’ υπέρβαση ήταν σωματοποιημένο το απόλυτο ταλέντο. Ήταν η δωρεά απλόχερα σκορπισμένη ενώ υπήρξε ταυτόχρονα η νιότη, η πατρίδα, το όραμα μας. Η καλύτερη μας δυνατότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αιώνια, ακατάλυτη αισιοδοξία του για την Ελλάδα και το μέλλον της. Το εκρηκτικό του γέλιο και τον τρόπο που κινούσε τα χέρια του σαν φτερούγες αετού. Έτοιμος να πετάξει. Από την Μακρόνησο στη Ζάτουνα και από τη Μόσχα στο Λονδίνο. Η μουσική του παίζεται και θα παίζεται από το κονσερβατουάρ του Παρισιού ως το τελευταίο Ωδείο της χώρας μας και από το Ηρώδειο ως την πιο ταπεινή ταβέρνα του Περάματος και της Σαλαμίνας. Η μουσική του που ταξίδεψε ισότιμα την ποίηση στα πέρατα του πλανήτη: Κάλβος, Σικελιανός, Ρίτσος, Σεφέρης, Ελύτης, Λειβαδίτης, Γιάννης Θεοδωράκης, Χριστοδούλου, Αναγνωστάκης, Μπίαν, Λόρκα, Νερούδα, Χικμέτ…

Δεν θα λησμονήσω τέλος τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε τα πάντα από το φυσικό και συμβολικό ύψος του. Ενώ γύρω του τα μεγέθη ήταν συνήθως σπιθαμιαία. Αντίο Μίκη μας. Ουρανομήκη (όπως σ’ έλεγε ο Μποστ, ο κουμπάρος σου). Είσαι μια ολόκληρη εποχή. Ένας ολόκληρος κόσμος. Και η ζωντανή υπόσχεση ενός κόσμου καλύτερου. Σε παρακαλούμε, μη μας ξεχάσεις!