Ο Αλέξανδρος Μπέμπης είναι επιχειρηματίας.

Όταν τον Αύγουστο του 1942, στο πολιορκημένο από τους ναζί Λένινγκραντ, ακουγόταν από τα μεγάφωνα σε όλη την ηρωική πόλη η θρυλική 7η συμφωνία του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, έστελνε ένα πανευρωπαϊκό διαχρονικό μήνυμα.

Ότι οι λαοί της Ευρώπης είναι ”καταδικασμένοι” να ζουν ειρηνικά και αρμονικά διότι είναι ουσιώδη και περισσότερα όσα τους ενώνουν, από τα επουσιώδη που τους χωρίζουν.

Σύμφωνα με αδιάψευστες μαρτυρίες εκείνη την σημαδιακή ημέρα είχαν σιγήσει τα πυροβόλα και οι θείες νότες έφταναν μέχρι τα αφτιά των ναζιστικών γραμμών και στρατοπέδων.

Η εμπνευσμένη μουσική ήθελε να θυμίζει για πάντα ότι ένας λαός υπάρχει μόνο σε αυτή τη γωνιά της Γης, με ομοούσιες και αδιαίρετες πολιτιστικές και κοινωνικές αξίες. Εθνότητες πολλές. Λαός όμως ένας. Ο ευρωπαϊκός.

Ένας λαός γαλουχημένος και επωμισμένος με βαριές κληροδοτήσεις.

Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία μέχρι τις κοινωνικές εξεγέρσεις του 18ου και 19ου αιώνα, την κατάρρευση των αυτοκρατοριών των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Κικέρωνα, μέχρι τους μεγάλους διανοητές του 19ου αιώνα, από τον Όμηρο, τον Θερβάντες και τον Ντοστογιέφσκι, τον Μπετόβεν και τον Σοπέν, τον Νόμπελ και τον Τέσλα, την Ζαν ντ’ Αρκ, την Πασιονάρια, την Άννα Φρανκ, είχε εμπεδώσει ότι η Ευρώπη είναι μία.

Ότι όλοι αυτοί και πολλοί ακόμη ων ουκ έστιν αριθμός είναι κομμάτια της ευρωπαϊκής ιστορίας και μετά της εθνικής τους.

Είναι αυτή η Ευρώπη που μετέδωσε σε όλη την ανθρωπότητα τις αρχές του ανθρωπισμού παρά τα εγκλήματα των αποικιοκρατών της.

Που έθεσε τις βάσεις όλων των επιστημών, που διέδωσε ότι η δημοκρατία και η αυτοδιάθεση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της αρμονικής συνύπαρξης.

Λίγα χρόνια μετά δύο στιβαροί οραματιστές πολιτικοί, ένας Γάλλος και ένας Γερμανός, συμφωνούσαν ότι οι συγκρούσεις και οι ποταμοί αίματος που χύθηκαν, έπρεπε να λάβουν οριστικό τέλος και η Ευρώπη να ενωθεί και πολιτικά.

Χαλαρά στην αρχή και με την πάροδο του χρόνου να εξελιχθεί σε ομοσπονδία, χωρίς όμως αυτό να είναι πανάκεια παρά μόνο ένα εργαλείο.

Η Ενωμένη Ευρώπη είναι υπερκείμενη οντότητα από την Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα όπως ξεκίνησε, την μετεξέλιξη σε Ε.Ο.Κ. και που στις μέρες μας είναι Ε.Ε. Οι Συνθήκες Σέγκεν, Λισαβόνας κ.λ.π. είναι ενδιάμεσες προϋποθέσεις μέχρι την τελική μορφή.

Τόσο υπερκείμενη που δεν αναγνωρίζει διαφορές ανάμεσα σε Ισπανούς και Βέλγους που είναι μέλη, Ουκρανούς, Νορβηγούς ή Σέρβους που δεν είναι.

Αυτή η προοπτική σε κάποιους δεν άρεσε και χρησιμοποιούν κάθε αθέμιτο μέσο για να την υπονομεύσουν, επινοώντας εχθρούς, καλλιεργώντας φοβίες και σπέρνοντας διχασμό.

Σε αυτούς που η ρητορική τους είναι προσχηματική διότι τα οικονομικά τους συμφέροντα άλλα τους υπαγορεύουν.

Οι Η.Π.Α. θέλουν την Ευρώπη υποχείριο και γονατισμένη και με πρόφαση την ασφάλειά της-αλήθεια από ποιούς κινδυνεύει;- χρησιμοποιούν κάθε τερτίπι για να το πετύχουν. Φυσικά πάντα υπήρχαν και υπάρχουν πρόθυμοι ηλίθιοι και Εφιάλτες για να τους εξυπηρετήσουν.

Έναν τέτοιον βρήκαν πρόσφατα στο πρόσωπο του Ουκρανού Προέδρου για να κάνει την βρόμικη δουλειά.

Ένα πρόσωπο που μου θυμίζει την ατάκα από τους ΑΧΑΡΝΗΣ του Διονύση Σαββόπουλου …”ο στρατηγός Λάμαχος…μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξατε”…Ένα καρτούν.

Οι Η.Π.Α. γνώριζαν πολύ καλά ότι ο Πούτιν δεν θα έμενε απαθής και δεν θα ανεχόταν με τίποτε την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Άλλωστε μετά την διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ. υπήρξε συμφωνία ότι Ουκρανία και Γεωργία δεν θα γινόταν ποτέ μέλη του.

Μακριά από εμένα ο ρόλος του συνηγόρου του διαβόλου. Καταδικάζω κάθε απόπειρα επιβολής με εκβιασμούς, πόλεμο και εισβολές.

Είναι όμως τεράστια η ευθύνη και των ευρωπαίων ηγετών που αδυνατούν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να βρούν συμβιβαστική λύση εναρμονισμένη με τα ευρωπαϊκά κεκτημένα.

Ένας Μακρόν μόνο επιχείρησε κάποιες υποτονικές προσπάθειες που έπεσαν στο κενό.

Τα περί ”σωστής πλευράς της ιστορίας” και ”ανήκομεν εις την Δύσιν” είναι αστειότητες όταν έχουν χαρακτηριστικά γενικά, αόριστα και νεφελώδη.

Στη Δύση όπως αυτή εκπορεύεται από τις ευρωπαϊκές αξίες ΝΑΙ.

Στη ”δύση” των αιματοβαμμένων Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρίας, των βιασμένων από δικτατορίες Ελλάδας, Χιλής, της διχοτομημένης Κύπρου, της σμπαραλιασμένης Γιουγκοσλαβίας και γενικά της αλα κάρτ δυτικοφροσύνης ΟΧΙ.

Η σωστή πλευρά της ιστορίας, οι όποιες ιστορικές μου γνώσεις και το ένστικτό μου, υπαγορεύουν σε εμένα τον απλό ανώνυμο Ευρωπαίο πολίτη ότι Ε.Ε. όπως την οραματίστηκαν κάποιοι πριν πολλές δεκαετίες και όπως την θέλουμε εμείς να υπάρχει για πάντα, με ΕΧΘΡΟ τη Ρωσία είτε τσαρική είτε κομουνιστική είτε σημερινή, είναι καταδικασμένη σε μαρασμό και εν τέλη σε διάλυση.

Εύχομαι οι ευρωπαίοι ηγέτες να αντιληφθούν σύντομα ότι είναι στρατηγικό λάθος να αποξενώνουν τη Ρωσία λόγω ανελαστικών υποχρεώσεων.

Η Ρωσία είναι Ευρώπη νομοτελειακά όπως όλες οι υπόλοιπες χώρες. Ηγετική μεν λόγω εκτοπίσματος, ισότιμη δε.

Ο Πούτιν -ή όποιος τον διαδεχθεί- το ξέρει πολύ καλά αυτό και ο χρόνος κυλάει υπέρ του.

Δόθηκε έκταση σε συναισθηματικά ή και ρομαντικά αν θέλετε ζητήματα αλλά θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι η Ρωσία κατέχει το 1/8 της επιφάνειας της ξηράς του πλανήτη με αχανείς ανεκμετάλλευτες σε όλους τους τομείς εκτάσεις, όταν ο υπόλοιπος πλανήτης και ειδικά η Ευρώπη αργά αλλά σταθερά στερεύει από ενεργειακές και πλουτοπαραγωγικές πηγές και καταστρέφεται.

Τα υπόλοιπα τα αφήνω σε ανιδιοτελείς ειδικούς αναλυτές.