Πάνος Μπιτσαξής

Έχω πλήρη συνείδηση, ότι η κατάθεση μιας προσωπικής άποψης για ένα πρόβλημα που εκδηλώνεται με οξύτητα, είναι φωνή βοώσα εν τη ερήμω. Η δημόσια συζήτηση για τέτοια θέματα, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να διεξάγεται εν ψυχρώ και όχι εν θερμώ. Όταν φτάνουμε στο εν θερμώ, στην ελληνική πραγματικότητα, δυστυχώς, ισχύει το «όποιος πρόλαβε τον Kύριον είδε». Από καιρό, πολλοί έχουν επισημάνει, ανάμεσά τους και η δική μου ταπεινή φωνή, ότι το μεταναστευτικό κινδυνεύει να εξελιχθεί σε εκρηκτικό πρόβλημα. Ενώ η Κυβέρνηση έδειχνε να το αντιλαμβάνεται, σφύριζε αδιάφορα, παγιδευμένη στις γνωστές μεγαλοστομίες μιας αδιέξοδης εξωτερικής πολιτικής. Προφανώς, για να μην υποστεί ρήγμα εκ της δεξιάς της. Το μεταναστευτικό είναι απόλυτη συνάρτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η στρατηγική της εξωτερικής μας πολιτικής θα έπρεπε να κατατείνει στην εξομάλυνσή τους. Κάθε εχέφρων άνθρωπος καταλαβαίνει, ότι εξομάλυνση χωρίς την διάθεση αμοιβαίων υποχωρήσεων δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί. Προτιμήσαμε την ένταση, ακολουθώντας βλακωδώς στον δρόμο αυτό, τους Τούρκους ιέρακες, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων, διάφορες ευκαιρίες και σπαταλώντας εγγενώς εύθραυστες συγκυριακές και ευμετάβολες συμμαχίες. Ο νοών νοείτω και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Όσοι είναι εντός των τειχών, κατανοούν τί εννοώ. Προτίμησαν τον εύκολο δρόμο της υποτίμησης της άλλης πλευράς, της υπερεκτίμησης των δικών μας δυνατοτήτων και τις ανέξοδες πατριωτικές περγαμηνές, τις τόσο πρόσκαιρες, τις τόσο εσφαλμένες. Έτσι, τώρα, με εκατομμύρια, ίσως, μετανάστες προ των πυλών, ανέτοιμοι και ελπίζω όχι μοιραίοι, κινδυνεύουν να βρεθούν, με τον μουτζούρη ανά χείρας. Ένα θλιβερό Περιφερειάρχη, που εκμεταλλεύεται την φοβία των νησιωτών, την εύλογη φοβία, για να μας επιδεικνύει, προκλητικά, τα γεννητικά του όργανα, ισχυριζόμενος ότι η κίνηση αυτή εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο.

Το μεταναστευτικό απαιτεί σχέδιο και ταχύτατη υλοποίηση. Στην περίοδο του Σύριζα, ζήσαμε αντί σχεδίου, το «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Εξακολουθούμε και το ζούμε. Με διαφορετική, ίσως, ρητορική αλλά με την ίδια φύση. Το πρόσφατο φιάσκο της Μυτιλήνης, ήταν η πλέον απτή απόδειξη. Ήταν τόσο ανόητοι, που πήγαν να πουν με τα ΜΑΤ στους Μυτιληνιούς, τους Χιώτες και τους Σαμιώτες, ότι σε ένα πρόβλημα εθνικής εμβέλειας η λύση έπρεπε να δοθεί, αποκλειστικά από τα τρία νησιά. Οι κάτοικοι τσαντίστηκαν και πήραν τα όρη με καραμπίνες, με αποτέλεσμα 42 τραυματίες αστυνομικούς. Σε περιόδους κρίσης, η πυγμή μπορεί να είναι απαραίτητη. Για να έχει, όμως, αποτέλεσμα η πυγμή, πρέπει να διαθέτει επαρκή νομιμοποιητική βάση. Να διαπνέεται από ένα αίσθημα δικαίου. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, γυρνάει ως μπούμερανγκ. Η πυγμή, στην συγκεκριμένη περίπτωση, επιδείχθηκε χωρίς νομιμοποίηση. Μέτρησαν τα κουκιά και είδαν ότι τα κουκιά των νησιών είναι λιγότερα από τα κουκιά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι λίγες και οι έδρες σε αυτές τις περιφέρειες. Έτσι, όμως, δεν γίνεται δουλειά.

Τί πρέπει να γίνει και μάλιστα άμεσα; Τα εξής αυτονόητα. Προφανώς, χρειάζονται οι περιώνυμες κλειστές δομές, για να λειτουργήσουν αποτρεπτικά. Όμως, αυτές, πρέπει να διασπαρούν σε όλη την Ελλάδα. Το θέμα δεν αφορά μόνο τις πύλες εισόδου των νησιών. Κάθε νομός, με κάποιο μαθηματικό τύπο πληθυσμού και έκτασης, πρέπει να έχει μερίδιο σε αυτή την υπόθεση. Οι κλειστές δομές, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι στην ουσία τους φυλακές. Φυλακές ψυχών. Μεταξύ αυτών, άνθρωποι κυνηγημένοι, ταλαιπωρημένοι και δύστυχοι. Μεταξύ αυτών και επιτήδειοι, που εκμεταλλεύονται την περίσταση, για να λαθρομεταναστεύσουν. Οι κλειστές δομές, επομένως, έχουν όρια. Αποτελούν απόκριση σε μια κατάσταση ανάγκης. Πρέπει να έχουμε από τώρα συνείδηση και να έχουμε πλήρως αποσαφηνισμένα τα όρια αυτά.

Πρέπει από τώρα να έχουμε συνείδηση, ότι το θέμα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι υπαρκτό. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μεταβληθεί σε ένα μόνιμο και απέραντο κολαστήριο. Για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, χρειάζεται ένα σώμα, τουλάχιστον χιλίων ερευνητών, οι οποίοι, μετά από εντατική εκπαίδευση, να μπορούν, μέσω συνεντεύξεων, να αποτυπώνουν κάθε περίπτωση, έτσι ώστε σε απολύτως εύλογο χρόνο, να αποσαφηνίζεται, ποιοί δικαιούνται άσυλο και ποιοί όχι. Με την σημερινή στελέχωση των επιτροπών ασύλου, αυτό είναι αδύνατον. Η επαναπροώθηση όσων δεν το δικαιούνται, πρέπει να γίνεται άμεσα, ανθρώπινα, με σεβασμό στην προσωπικότητα του καθενός, να κινητροδοτείται επαρκώς, με κατευθείαν συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης. Η επαναπροώθηση στην Τουρκία είναι προοπτική για να γελάμε και να αυταπατώμεθα. Ας αξιοποιήσουμε και την κυρία Σακελλαροπούλου, την νέα Πρόεδρο, που γνωρίζει πολύ καλά την ισορροπία ανάμεσα στα ατομικά δικαιώματα και την προστασία της εθνικής μας υπόστασης και φυσιογνωμίας. Η προεδρική διπλωματία, προφανώς, υπό τη αιγίδα του Υπουργείου Εξωτερικών, στην επαφή με τρίτες χώρες, θα μπορούσε να είναι ένα πάρα πολύ χρήσιμο εργαλείο, διευρυμένης εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί αυταπάτη, επίσης και ψευδαίσθηση, αληθινή φενάκη ότι η Ευρώπη, με την σημερινή μορφή της, μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Τρέχα γύρευε. Το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε από την Ευρώπη είναι λεφτά. Προφανώς και πρέπει να τα διεκδικήσουμε.

Η φύλαξη των συνόρων είναι, ασφαλώς, κρίσιμο ζήτημα. Ας μην κοροϊδευόμαστε, όμως. Δεν λύνεται με δίχτυα, όπως πρόσφατα επιχειρήθηκε, ούτε και μπορεί να είναι σοβαρές οι ακραίες, φασιστικής κυρίως προέλευσης, κραυγές, να πνίγουμε τον κόσμο. Μακριά από εμάς οι απέραντες αυτές αμετροέπειες και ανοησίες.

Κάποτε, πρέπει να μελετήσουμε, σε βάθος, όλο το ζήτημα. Αυτή την ώρα, η Ελλάδα δεν γνωρίζει πόσους μετανάστες φιλοξενεί και πού. Δεν έχει κάνει καν τον κόπο να μελετήσει, τον βαθμό αφομοίωσης και την εξέλιξη προγενέστερων μεγάλων μεταναστευτικών ροών, όπως για παράδειγμα των Αλβανών την δεκαετία του 90΄, από την σκοπιά της αφομοίωσης. Η κοινή πείρα, βέβαια, δείχνει, πώς κατά το μάλλον ή ήττον, οι προγενέστερες μεταναστευτικές ροές απορροφήθηκαν, χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς στην πληθυσμιακή μας συνοχή. Ας κάνουν, όμως, και καμία δουλειά πιο αναλυτική, τα διάφορα ερευνητικά κέντρα του ευρύτερου δημοσίου, τα οποία πληρώνει αδρά ο φορολογούμενος, κυρίως για να κάθονται και να κοιτάνε τα ταβάνια. Ας προσδιορίσουμε, επιτέλους, τον αριθμό των μεταναστών, που αντέχει η χώρα, αντί να κραυγάζουμε. Πόσοι μπορεί να είναι; 5%; 7%; 10%; Μόνο με μια τέτοια μελέτη μπορούμε να ξεφύγουμε από τα φοβικά σύνδρομα, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Και κάτι ακόμα παραπάνω. Αντί των κραυγών, να μπορέσουμε να επιδείξουμε οργανωμένη διεθνή αλληλεγγύη και να υποδεχτούμε στην Ελλάδα, πρόσφυγες από περιοχές που πλήττονται από πολέμους, με συντεταγμένη και νομικά οριοθετημένη μετανάστευση. Η διεθνής αλληλεγγύη είναι υποχρέωση της χώρας μας. Γιατί η Ελλάδα έχει δύο ακόμα Ελλάδες, ομογενών Ελλήνων μεταναστών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ας μην το ξεχνάμε.

Προς το παρόν, για να μην το ζαλίζουμε. Φτιάξτε τις κλειστές δομές σε όλη την Ελλάδα. Μελετήστε και θεσπίστε το καθεστώς λειτουργίας τους. Οργανώστε σε εύλογο χρόνο τον διαχωρισμό. Οργανώστε την επαναπροώθηση, όσων πρέπει να φύγουν. Μην απομακρυνθείτε από την αξία του ανθρωπισμού και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αφήστε τα λόγια του αέρα και κοιτάξτε το θέμα που δημιουργείται μελετημένα και μακροπρόθεσμα. Το έμψυχο δυναμικό για να βοηθήσει αυτή τη διαδικασία, υπάρχει. Αξιοποιήστε το.

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr