Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Μετά την μεγάλη βροχή ήρθαν τα μυρμήγκια. Μαύρα φτερωτά μυρμηγκακια και τα άλλα, τα απλά, στρατιωτάκια ενός  άγνωστου πολέμου, παραταγμένα εν σειρά άρχισαν να παρελαύνουν με καμάρι παντού! Πάνω σε τοίχους, στις μαρμάρινες σκάλες, στα πέτρινα μονοπάτια της αυλής, στα πλακάκια της βεράντας. Επιδρομή, σκέφτηκα. Και ενστικτωδώς σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό για  βατράχια και ακρίδες. Δυο τρεις φορές κόντεψα να τα πατήσω τα καημένα και βρέθηκα τελευταία στιγμή να χοροπηδαω στο ένα πόδι σαν εκείνα τα πιθηκάκια μαριονέτες που πουλούσαν κάποτε στις εξοχικές ταβέρνες. Μερικά, θα το ομολογήσω, δεν γλίτωσαν, αλλά πρόθεση κακή δεν υπήρχε, αυτό το λέω μετά βεβαιότητας. Εκείνο το πρωί βιαζόμουν, δεν θυμάμαι γιατί, αλλά κάτι με έκανε να σταθώ, δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, δεν  έχω δα  και ραντεβού με τον πρωθυπουργό.

Άρχισα να τα παρατηρώ με  μεγάλο ενδιαφέρον. Επικεντρωθηκα  σε μια ομάδα  μυρμηγκιών που διέρχιζαν το κηπακι . Εμφανίζονταν από το χώμα και ακολουθούσαν τους αρμούς της πέτρας για οδηγό  μέχρι τον απέναντι τοίχο. Εκεί άρχιζαν την ανάβαση και η μαύρη γραμμή που σχημάτιζαν  συνέχιζε να ανεβαίνει ώσπου έστριβε στην γωνία του τοίχου και μετά κατέβαινε πάλι για να βρεθεί στον πεζόδρομο και από εκεί σε μια γλάστρα  με ένα ξεχασμένο ανθεκτικό γιουκα. Μερικά έμεναν πίσω, κάποια γύριζαν να τα βοηθήσουν… Εσκυψα ακόμα πιο πολύ, να τα παρατηρήσω από πιο κοντά και σας το ορκίζομαι, κάποιο μου φάνηκε πως φορούσε σωσίβιο! Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι, τί να πείς; Δεν χρειάστηκε πάρα  λίγα δευτερόλεπτα για  να αρχίσω να βλέπω  μυρμήγκια να κουβαλάνε τα αυγά τους, μυρμήγκια να κουβαλάνε σπόρους και φύλλα διπλάσια από το μέγεθος τους, μυρμήγκια να κουβαλάνε άλλα μυρμήγκια… Μέσα στο αργοσχολο μυαλό μου τα είδα να επιπλέουν σε λίμνες και ποτάμια μέσα σε βάρκες από ξερά φύλλα, να φωνάζουν για βοήθεια, να βοηθούν το ένα το άλλο , να φτιάχνουν γέφυρες με τα σώματα τους για να περάσουν οι αδύναμοι της αποικίας! Όταν το βλέμμα μου στάθηκε σε ένα από αυτά και  άρχισα να ξεχωρίζω τα χαρακτηριστικά του νόμισα πως άρχισα να τα χάνω! Η πρώτη μου σκέψη ήταν πού πάνε; Μα πού πάνε, αλήθεια;! Και καλά πάνε, εκεί που πάνε τέλος πάντων, μετά θα ξαναγυρίσουν απ’ όπου ξεκίνησαν;

Έκανα εικόνα  την μικρή αποικία του κήπου, ένα  βουναλάκι δίπλα από τον βραχοπηπο – μινιατούρα, να μπάζει νερά. Τα μυρμήγκια εντρομα να βλέπουν την φωλιά τους να πλημμυριζει. Κάποιος προϊστορικός μηχανισμός επιβίωσης θα τα προστάτευσε, ίσως όχι τις προμήθειες που μάζευαν με προσήλωση υποδειγματικη όλο το καλοκαίρι, ίσως όχι καν τα αυγά τους, το μέλλον της αποικίας, αλλά αυτά τα ίδια  ή κάποια από αυτά σώθηκαν και μόλις τελείωσε η βροχή βγήκαν δειλά δειλά στην επιφάνεια και άρχισαν χωρίς δεύτερη σκέψη την ανασυγκρότηση. Κάποιος θα έδινε σίγουρα το πρόσταγμα και η μετακίνηση πληθυσμού ξεκίνησε. Χωρίς στριμωξίδι, χωρίς γκρίνια, χωρίς σπρωξίματα και μουρμούρες. Βρέθηκαν στον δρόμο. Με  κατεύθυνση; Ποιος ήξερε τι να γινόταν στο μικροσκοπικό συλλογικό μυαλό των “ασήμαντων” μυρμηγκιών της αυλής μου;  Τα εκατοντάδες μυαλά της αποικίας λειτουργούσαν προφανώς  σαν ένα. Το μυστήριο της φύσης, η μαγεία της, που σε μας τους ανθρώπους, δυστυχώς, δεν χαρίστηκε. “Όλα για έναν και ένας για όλους “. Ισως τελικά η μεγαλοπρεπής διαχρονική έμπνευση του Αλέξανδρου Δουμά  για τους τρεις σωματοφυλακες να  γεννήθηκε σε μια ταπεινή μυρμηγκοφωλιά…

Όσο τα παρατηρώ να βαδίζουν υπομονετικά το ένα πίσω από το άλλο σκέφτομαι πως τα μυρμήγκια με την ενστικτωδη αλληλεγγύη, τον σεβασμό, την εργατικότητα, την ομαδικότητα τους δεν διδάσκουν σε κανένα πανεπιστήμιο, δεν διευθύνουν καμια εταιρεία, δεν έχουν έδρα σε κανένα κοινοβούλιο, κι όμως αξίζουν όσο όλοι όσοι κυβερνανε τον κόσμο αυτό μόνο για να κυβερνησουν. Καμια φορά αξίζει να σταθείς πάνω από ένα μυρμήγκι για να καταλάβεις πόσο μικρός είσαι… Το μυστήριο με τα ιπτάμενα (και μη) μυρμήγκια δεν το έλυσα.

Από παιδί θυμάμαι πως μετά την βροχή έβλεπα μυρμήγκια με φτερά και παρελάσεις από εδάφους εδάφους έντομα αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία… Όσο μεγαλώνουμε  όμως, όσο οι ταχύτητες μειώνονται, όσο κινούμαστε πιο αργά ίσως, γίνομαστε ( κάποιοι από μας)  ερασιτέχνες  φιλόσοφοι άνευ χαρτοφυλακιου.  (Ο ελεύθερος χρόνος θεωρείται υποχρεωτικός) “Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται αρκεί να το δεις. Δεν φτάνει απλά να το κοιτάξεις. “