Αν και διαχειριζόταν ” χρήμα με το τσουβάλι ” , ποτέ δεν πέρασε ούτε για μια στιγμή από το μυαλό του να το οικειοποιηθεί. Να βάλει έστω και μια δεκάρα στην τσέπη του .

Τίμιος μέχρι το κόκκαλο . Και πάνω από όλα ειλικρινής μέχρι σημείου όπου πολλοί συνάδελφοι του τον αποκαλούσαν ” το τίμιο ξύλο ” ,  ” ο ακολουθών κατά γράμμα τις εντολές των προϊσταμένων του , της Προϊσταμένης αρχής ” .

Κλασσικός υπάλληλος ο Ανδρέας σε μια εταιρεία, ένας ταπεινός γραφιάς που με τα μανίκια του στους αγκώνες φθαρμένα από τις δοσοληψίες στόν γκισέ , ήταν μέχρι προχθές. ” Τμήμα διακίνησης οικονομικών ”  έγραφε η πινακίδα  στην πόρτα του αχανούς γραφείου του .

Τώρα όμως άλλαξε τμήμα. Επιφορτίστηκε με ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες. ” Στο τμήμα αλλαντικών μετατίθεται ” , ανέφερε το χαρτί της εταιρίας του. Και πάλι δεν δυσανασχέτησε . ” Όπου έχει ανάγκη η υπηρεσία … ” ,  ήταν η απάντηση του .

Τώρα ο Ανδρέας έχει επί πλέον να αντιμετωπίσει και τις παραξενιές του καταναλωτικού κοινού : ” Λεπτές τις θέλω τις φέτες, όσο πιο λεπτές γίνεται ,  κόψε τις από ‘κείνο εκεί το ζαμπόν…, θέλω να φαίνονται πολλές… ” .

Έφτασε πλέον στο αμήν, και είναι κι αυτή  η  πίεση του αφεντικού που δεν καταλαβαίνει Χριστό . Νέα μετακίνηση τωρα – μέσα σε τρεις εβδομάδες – για το τμήμα συσκευασίας , για τα προϊόντα της ιδίας  εταιρείας, όπου θα φέρουν και το λογότυπο της για ανταγωνιστικές τιμές .

Πνίγεται . Δεν προλαβαίνει ανάσα να πάρει, γουλιά νερό να βρέξει το λαρύγγι του , και νοιώθει ένα κολάρο στο λαιμό να τον πιέζει μέχρι ασφυξίας . Γι αυτόν οι μέρες του περνούν μαρτυρικές .
Αρχίζει να μεταμορφώνεται, να αλλάζει μέρα με τη μέρα , να του γίνονται όλο και πιο αποπνικτικές .

Τις νύχτες , όταν οι άλλοι κοιμούνται , αυτός αναπνέει τη σιωπή , οι σκέψεις του γίνονται φαγούρα που δεν λέει να περάσει και το σπίτι όπου περιπλανιέται άσκοπα , μετατρέπεται σε φυλακή .

Λίγο πριν τα χαράματα όπου γι αυτόν είναι οι δικές του μικρές ώρες, αρχίζει να συγκεντρώνει λέξεις σαν από θραύσματα χειροβομβίδας και περιμένει ακόμα και ‘κεινο τό χαλί που όλο υφαίνεται και ποτέ δεν τελειώνει για να τυλιχτεί με δαύτο, γιατί αν διέθετε εκείνη την  στεντόρεια, στομφώδη  και επιτακτική του μεγαλοσχήμονος κραυγή , όλοι θα τον επευφημούσαν , ανδριάντες θα του έστηναν , δάφνες θα του σκορπούσαν για να διαβεί, διθύραμβοι θα γράφονταν , εικόνισμα θα τον είχαν κάνει .

Όμως ο Ανδρέας δεν γράφει αριστουργήματα . Ένας  καθαρός γραφιάς  και υπάκουος  εργάτης είναι. Ούτε η φωνή του είναι δυνατή . Μια τόση δα φωνούλα  διαθέτει , πολύ ασθενική και οι λέξεις του είναι μικρές – μικρές ρωγμές στον τοίχο της σιωπής , σαν ένα μικρό κοχύλι  στη θάλασσα της απελπισίας…

Ο καθείς και τα όπλα του, βλέπεις .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr