Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Εξω από το παράθυρο της κουζίνας ένα πουλάκι στέκεται και με παραφυλάει. Σαν να ξέρει και να περιμένει πότε θα τινάξω το πετσετάκι της ψωμιέρας για να τσιμπολογήσει τα ψίχουλα που θα σκορπιστούν. Το ξέρω και γω πως θα έρθει και αφήνω μικρά κομματάκια ψωμιού επίτηδες.  

Σκέφτομαι την νηστεία του Πάσχα. Κάποιοι την ακολουθούν πιστά, άλλοι όχι και τόσο, άλλοι καθόλου….αυτοί οι τελευταίοι θέλω να πιστεύω με λίγες τύψεις. Το πουλάκι άρχισε να μαζεύει τα ψίχουλά μου. Κοίτα να δεις που το πιο αθώο πλάσμα στην γη δεν ξέρει τι θα πει νηστεία. 

Συνεχίζω  το μαγείρεμα, φάβα,  Μεγάλη Τρίτη σήμερα.

 Εχθές στο φανάρι ένας ζητιάνος στάθηκε δίπλα από το παράθυρο μου, ένωσε τα τρία πρώτα δάχτυλά του δεξιού χεριού  και σαν να μου φάνηκε πως ήθελε να κάνει τον σταυρό του. Το φανάρι άναψε ακριβώς την στιγμή  που κατάλαβα πως έκανε νόημα πως πεινούσε.  Δεν πρόλαβα να βοηθήσω γιατί τα άλλα αυτοκίνητα άρχισαν να κορνάρουν για να φύγουμε. Από το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου μου τον είδα να παραμερίζει κουτσαίνοντας. Με πήραν τα δάκρυα και σκέφτηκα πως κι αυτός, σαν το πουλάκι στο παράθυρό μου δεν νηστεύει τέτοιες μέρες.

 Συνέχισα τον δρόμο μου κι όταν πάρκαρα έξω από το σουπερμάρκετ είχα αφήσει πίσω μου την σκέψη του ανθρώπου στο φανάρι και επικεντρώθηκα στην λίστα με τα ψώνια.  

Τυρί, που δεν είναι αληθινό τυρί, γάλα που δεν είναι αληθινό γάλα, μπιφτέκια που μοιάζουν με κρέας αλλά δεν είναι…κι ένα σωρό σωσίες της «αμαρτίας» με περίμεναν στα ράφια. Ο πιστός άπιστος είχε σκεφτεί τα πάντα πριν από μένα για μένα. Και είναι πραγματικά θαυμαστή η εφευρετικότητα του και η ανάγκη του ανθρώπου, να ξεγελάει όχι μόνο το στομάχι του αλλά και το μυαλό του.  

Το σωστό και το λάθος μπερδεύονται γλυκά και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι και συ σε μια λίστα και περιμένεις την σειρά σου, ενώ το πουλάκι έξω από το παράθυρο συνεχίζει να τσιμπολογάει τα ψίχουλα της ημέρας και ο πεινασμένος στο φανάρι παραμερίζει για να περάσουμε.  

Ο θόρυβος του απορροφητήρα με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, ίσως είναι η μέρες βαριές, το Πάσχα από μόνο του είναι μια μετάβαση που αν κάποιος την αντιληφθεί τον συννεφιάζει κι ας ξέρει την ουράνια και λυτρωτική κατάληξη αυτής της πορείας προς τον σταυρό.  

  Ίσως πάλι  να  είναι η μία εκείνη  στιγμή που το δεξί και το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου να βρίσκονται  σε πόλεμο. Κι αν δεν είναι πόλεμος η ζωή, τί είναι; Πόλεμος για την αλήθεια, για το δίκαιο, για την πίστη, για την αγάπη.  Μακάρι για όλους και όλα να υπήρχε μόνο η αλήθεια και το φως στο τέλος αυτής της εβδομάδας. 

 Καλή  Ανάσταση για όλο τον κόσμο.