Τώρα που η μαύρη Παρασκευή μας άφησε χρόνους, μαζί και το μαύρο Σου Κου της, τώρα πού ηρεμήσαμε πια, ε, τώρα μπορούμε να πιούμε έναν καφέ σαν άνθρωποι, να σας δω να με δείτε, να ειδωθούμε τέλος πάντων.
Να μου πείτε τον πόνο σας, τα τραύματά σας, τι αγοράσατε, τι είχατε σταμπάρει αλλά δεν το προλάβατε, τι πήγε στραβά, τί σας πήρε μέσα από τα χέρια η αναμαλλιασμένη με τις ξανθές ανταύγειες που ήταν πίσω σας στην ουρά αλλά είχε πιο γρήγορα αντανακλαστικά…Γενικά να τα πούμε.

Είστε ακόμα αναστατωμένοι, σας βλέπω εγώ. Παίζει το ένα μάτι σας και ο ώμος σας ανεβοκατεβαίνει νευρικά. Το ένα σας γόνατο χοροπηδάει εκνευριστικά σαν να χορεύει κλακέτες…Θέλω όμως να μου ηρεμήσετε λίγο γιατί τώρα θα αρχίσω να τρομάζω! Ευχαριστώ.
Μάλιστα λέω καλύτερα να μην πιούμε καφέ, ένα αφέψημα θα ήταν ό,τι πρέπει. Μία βαλεριάνα ίσως και ανασούλες. Χι χι φου. Χι χι φου.

Εντάξει, δεν προλάβατε την 55άρα τηλεόραση με την εξωγήινη ανάλυση. Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. Σε έναν χρόνο το πολύ, σας το υπογράφω, θα έχει βγει η εγγονή της και θα είναι κλάσεις ανώτερη. Όπως όλα τα νέα μοντέλα, αν εννοείτε τι εννοώ. Αυτός είναι ο κύκλος της τεχνολογίας και της ζωής κατ΄επέκταση. «Κάποτε ήμουνα πουλί…», θα την θυμάστε βεβαίως την ατυχήσασα οικιακή βοηθό του Κωνσταντάρα. Ε, κάπως έτσι και με την 55άρα που σας γυάλισε. Εξάλλου πόσες ίντσες θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος; Όλα είναι θέμα συνήθειας. Παρακαλώ, να μην απαντήσετε αν το μυαλό σας πήγε αλλού. (Δεν σας πιστεύω!)

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν θέλω καθόλου να μιλήσω για την καταναλωτική μανία της ημέρας που πέρασε…αφήστε που δεν πιστεύω πως πέρασε. Φοβάμαι πως θα χρειαστεί αντιβίωση. Και επίσης δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να γελάσω ή να κλάψω.

Αισθάνομαι πως μπορώ να κάνω και τα δύο, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα με ποια σειρά.
Θα αφήσω τις λέξεις να αποφασίσουν. Γιατί αρχικά σκεφτόμουν πόσα αστεία πράγματα συμβαίνουν στα μαγαζιά κάθε που ξημερώνει μαύρη Παρασκευή. Πόση αγωνία υπάρχει στο πεινασμένο βλέμμα ενός καταναλωτή.
Ενημερωμένος, αγριεμένος, με την κάρτα στο στόμα σαν κομάντο, με το βλέμμα της τίγρης καρφωμένο στο αντικείμενο του πόθου του. Σε άριστη φυσική κατάσταση γιατί μπορεί να χρειαστεί να κάνει και κανά μπλονζόν (έτσι δεν το λένε εις την ποδοσφαιρικήν;)

Και μετά από τον τηλεοπτικό και όχι μόνο, βομβαρδισμό των ακαταμάχητων προσφορών, ξημερώνει η μαύρη μέρα και ακολουθεί ο χαμός. Βρισκόμαστε σε κανονικό πόλεμο μόνο που εδώ πρέπει να υπερασπιστούμε τις ίντσες που λείπουν από το σαλόνι μας, το μοδάτο πανωφόρι μας, το νέο μοντέλο του κινητού μας.
Είναι και λίγο σαν επιδημία…Αυτό το ¨μας ψεκάζουν ¨ μην το γελάτε καθόλου.

Αρχίζει πάντα με τον πανικό στους δρόμους. Οδηγοί εκνευρισμένοι, αγχωμένοι, με μάτι που γυαλίζει, mαλώνουν στα φανάρια με τον μπροστινό τους που αργεί να ξεκινήσει, ενώ ταυτοχρόνως βρίζουν τον πισινό τους που τους κορνάρει για τον ίδιο ακριβώς λόγο! Μαλώνουν για τις θέσεις πάρκινγκ, αυτές που είναι πιο κοντά στα ασανσέρ του mall. Μαλώνουν στις ουρές των ταμείων, στις κυλιόμενες σκάλες, με τις πωλήτριες που δεν τους εξυπηρετούν άμεσα, μαλώνουν με τα παιδιά τους, με την/τον σύντροφό τους, με την κυρία με το καρότσι που τους έκοψε τον δρόμο. Και όλα αυτά για να αγοράσουν «κάτι». Κάτι, οτιδήποτε, που μπορεί στη πραγματικότητα να μην το χρειάζονται καν!
Και μετά σκέφτομαι πως το σούπερ ντούπερ κινητό, τελευταίο μοντέλο που θα το πάρουν με 700 ευρώ…έκπτωσης εντυπωσιακή, δεν το συζητώ, είναι ο μισθός ενός ανθρώπου κάπου κοντά τους ή και κάπου μακριά. Μπορεί να είναι και ο δικός τους μισθός! Σκέφτομαι πως κάποια καχεκτικά πιτσιρίκια δουλεύουν με τα λεπτά τους χεράκια να το συναρμολογήσουν και η δική τους αμοιβή δεν ξεπερνάει το ποσόν που θα δώσει κάποιος για τα ακουστικά του συγκεκριμένου κινητού και κάπως έτσι, ως δια μαγείας χάνεται η ¨μαγεία¨ και όλα γίνονται πραγματικά μαύρα στο μυαλό μου.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ρούχα. Ειδικά εκείνων των πολυπολυκαταστημάτων…που λίγο πριν το κλείσιμο είναι σαν βομβαρδισμένα και οι καημένες οι πωλήτριες, υπό διάλυση κι αυτές από την κούραση, προσπαθούν να μαζέψουν από το πάτωμα όλα αυτά που λίγες ώρες πριν έκαναν τους πελάτες να μαλλιοτραβούνται για να τα αποκτήσουν. (Να τα πλένετε παιδιά πριν τα φορέσετε γιατί πριν διπλωθούν όμορφα όμορφα στην σακούλα σας έχουν περάσει των παθών τους τον τάραχο και ποιος ξέρει τι μικρόβια κουβαλάνε!)

Τα πετούσαν κατάχαμα, ίσως να τα πατούσαν και λίγο και έφευγαν με τα λάφυρα και μες την τρελή χαρά αποκαμωμένοι από την μάχη της αγοράς. Ίσως εκεί, λίγο πριν την έξοδο, την στιγμή που θα τους καληνυχτίσει ο νεαρός της ασφάλειας του καταστήματος, να περάσει από το μυαλό τους, φευγαλέα, η εικόνα που είδαν την προηγούμενη ημέρα στο facebook, αυτή μιάς νεαρής μητέρας να γαζώνει το παντελόνι που μόλις αγόρασαν, ενώ το μωρό της κοιμάται στο πάτωμα δίπλα από τα ξυπόλητα πόδια της, κάπου, σε κάποια τριτοκοσμική χώρα με φτηνά εργατικά χέρια. Ίσως εκείνη την στιγμή να κοντοσταθούν, για πολύ λίγο όμως και τινάζοντας το κεφάλι σαν να θέλουν να διώξουν την ενοχλητική εικόνα, να συνεχίσουν τα ψώνια τους στο επόμενο κατάστημα.

Η εικόνα που εύκολα πια μπορούμε να έχουμε από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου συμβαίνει το οτιδήποτε είναι που κάνει το μυαλό να «κοντοστέκεται» στο κατώφλι της πραγματικότητας, γιατί δύσκολα μπορεί να επεξεργαστεί τόσο μεγάλες αντιθέσεις. Δεν είναι προγραμματισμένο για αυτό. Είναι εκεί που το καλό με το κακό συγκρούονται και συ δεν ξέρεις σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεσαι.

Και δεν μου φταίνε τα σουπερμάρκετ που πετάνε τα τρόφιμα λίγο πριν λήξουν ενώ στην Υεμένη πεθαίνουν τα μωράκια από την πείνα. Ούτε το ίντερνετ που τα δείχνει. Μου φταίω εγώ που δεν ξέρω πώς να αλλάξω κάτι από αυτή την ακολουθία και απλά κοντοστέκομαι κάποιες στιγμές και κάποιες άλλες με πιάνουν τα κλάματα.
Τώρα θα μου πείτε, τι μας μαυρίζεις τη μέρα; Δίκιο έχετε.

Μόνο που η μέρα είναι μαύρη από μόνη της.
Εγώ απλά σας την φωτογράφισα.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr