Ο Γιώργος Σαράφογλου είναι σκιτσογράφος-γελοιογράφος και επιχειρηματίας. Διαβιεί στην Νέα Υόρκη. George Sarafoglou is a political cartoonist and businessman. He lives in New York City.

Γεννήθηκα στην Νέα Ιωνία…όλοι ΑΕΚ!

Ο Νεστορίδης τότε ήταν το αστέρι της ΑΕΚ μέχρι που εμφανίστηκε ο Παπαϊωάννου.
Αμέσως έγινε ο ήρωας μας για τους λόγους που ψηφίστηκε αργότερα ως ο καλλίτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα!

Μαζί με την τεχνική του κατάρτιση τον διέκρινε και μια εντιμότητα σπάνια για ποδοσφαιριστή, – ανθρωπιά θα την έλεγα – με την οποία κατάφερε σε όλη την ποδοσφαιρική του καριέρα να μην πάρει ούτε μια κόκκινη κάρτα!

Τώρα η συνάντηση μαζί του.
Το 1982 μετακόμισα με την σύζυγο μου στην Νέα Υόρκη από την Βοστώνη.
Τα πρώτα τέσσερα χρόνια μείναμε στην ελληνοκρατούμενη Αστόρια.

Ο Παπαϊωάννου τότε εργαζόταν για την ομάδα του Παγκύπριου Νέας Υόρκης και σημείο αναφοράς ή πιάτσα για όλους ήταν το ζαχαροπλαστείο «Λευκός Πύργος» στην Αστόρια.

Την πρώτη φορά που τον είδα έτσι ζωντανά κι από κοντά, αισθάνθηκα έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό που πήγαζε από τον θαυμασμό που του είχα από μικρός.

Έκτοτε τον έβλεπα κάπου-κάπου – και πάντα στην Αστόρια – αλλά δεν είχα ποτέ το θάρρος να τον πλησιάσω και να εκφράσω τον θαυμασμό μου για το άτομο του.

Ένα βράδυ είχαμε πάει για φαγητό στην Αστόρια με την σύζυγό μου κι ένα πολύ φιλικό μας ζευγάρι με το οποίο συνεργαζόμουν.

Ανοίγω παρένθεση.
Ο φίλος μου (από το ζευγάρι) Ted DiPonzio ήταν και διευθυντής μου. Ένας καταπληκτικός, πραγματικά ωραίος άνθρωπος, κοσμοπολίτης, θαρραλέος, με γνώσεις και ο καλλίτερος πωλητής που έχω γνωρίσει στην ζωή μου και που άφησε το στίγμα του επάνω μου. Του χρωστώ πολλά!
Κλείνω παρένθεση.

Μετά το φαγητό στου “George’s Hasapotaverna” – πηγαίναμε συχνά – είπαμε να περπατήσουμε για καφέ και μπουγάτσα – φτιάχνει την καλλίτερη – στον Λευκό Πύργο!

Και ποιός είναι έξω από το ζαχαροπλαστείο;
Μάλιστα, ο Παπαϊωάννου που συζητά όρθιος με δυο φίλους.

Γυρνάω και λέω στον Ted, «τον βλέπεις αυτόν; Αυτός είναι το ίνδαλμα μου, ο καλλίτερος ποδοσφαιριστής όχι μόνο της ομάδας μου αλλά και της Ελλάδας. Τον θαυμάζω από πιτσιρικάς»!

Μου λέει ο Ted «γιατί δεν πας να τον χαιρετήσεις και να του το πεις»;
Όχι του λέω, τον βλέπω αρκετά συχνά εδώ γύρω αλλά ντρέπομαι και δεν θέλω να τον ενοχλήσω.

Οπότε ο Ted κατ’ ευθείαν κάνει πέντε βήματα, τον πλησιάζει και του λέει στα αγγλικά ασφαλώς, «ο φίλος μου εκεί σε θαυμάζει από μικρός και θέλει να σου πει ένα hello»!

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο από το να πλησιάσω τον Μεγάλο Παπαϊωάννου, να του δώσω το χέρι μου, να τον καλησπερίσω, να του συστηθώ και να του πω ότι μεγαλώνοντας στην Νέα Ιωνία ήταν ο ήρωας μου και όλων των φίλων μου.
Επίσης του είπα ότι τον έβλεπα συχνά-πυκνά εκεί γύρω αλλά δίσταζα να τον ενοχλήσω.

Χαμογέλασε, με ευχαρίστησε για ότι του είπα και χάρηκε πάρα πολύ που τελικά πήρα το θάρρος και είχαμε και οι δυο την ευκαιρία να γνωριστούμε και να πούμε δυό κουβέντες.

Αυτό ήταν.
Μπήκαμε στο ζαχαροπλαστείο αλλά εγώ ήμουν λες και είχα φάει δέκα μπουγάτσες!
Η χαρά μου ήταν διάχυτη στο πρόσωπο μου και μου είχε φτιάξει μια όμορφη διάθεση.
Ο Ted με έβλεπε και χαμογελούσε.

Την συνάντηση αυτή την χρωστούσα στον καλό και αξέχαστο φίλο μου Ted DiPonzio.