Κωστής Μακρής

Βρε, δε μπα να λένε…

Στα δικά μας ρεβεγιά (το ρεβεγιόν, του ρεβεγιού, τα ρεβεγιά) θα γίνει το έλα να δεις στο σπίτι μας.

Στολίσαμε δέντρο, βγάλαμε όλους τους αγιοβασίληδες από τις κούτες, όλα τα ελαφάκια, ξωτικούλια, ζαρκαδάκια, νάνους, κηροπήγια, κούπες, στολίδια, τρίγωνα, φλογέρες, θορυβόνια, κούκλες και κουκλιά και το σπίτι μας έγινε σαν κάτι αμερικάνικα που τα βλέπεις και σε πιάνει λιγούρα από το στολιδοδεντρολαμπακιαστερομπουκοφόρτωμα.

Φτιάκαμε και κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Μόνο δίπλες δεν κάναμε αλλά αγοράσαμε κάτι εξαιρετικά ξεροτήγανα κρητικά από το σούπερ μάρκετ και μάρκα δεν λέω διότι δεν έχω κάνει σύμβαση με την επιχείρηση που τα φτιάχνει και διαφήμιση τσάμπα εγώ δεν κάνω.

Ξεκίνησα λοιπόν με το «Βρε, δε μπα να λένε…».

Και εννοώ τους αποκλεισμούς κυκλοφορίας και τα κάτω από εννέα άτομα στο σπίτι και άλλα τέτοια λόγω κορωνοϊού.

Ε, λοιπόν, εμείς φέτος θα είμαστε αμέτρητοι στο σπίτι μας.
Αν μπει βέβαια κάποιος εισαγγελέας, όργανα της τάξης και ελεγκτές τής αταξίας, ίσως δουν μόνο δύο άτομα. Τη γυναίκα μου κι εμένα.

Αλλά… Κούνια που τους κούναγε!

Και δεν έχει μόνο η αχλάδα πίσω την ουρά! Ουρά έχουν και τα χριστουγεννιάτικα παραφερνάλια μας και τα εορταστικά συμπαρομαρτούντα μας.

Πίσω από κάθε στολίδι, πίσω από κάθε αγιοβασίλη, πίσω από το ελαφάκι με το άσπρο πουλόβερ, πίσω από το δέντρο, πίσω και μέσα στη φάτνη, πίσω από τα ξωτικά, πίσω από κάθε κηροπήγιο, μέσα σε κάθε κούπα και πιατέλα, θα κρύβεται κι από ένας συγγενής ή φίλος. Αμέτρητοι θα είμαστε σας λέω! Και χωρίς μάσκες!

Θα σκεφτείτε τώρα για εμάς «τι γομάρια είν’ αυτά που τίποτα δεν σέβονται και σε καιρό πανδημίας με διασωληνωμένους και νεκρούς κάνουν γιορτές και ρεβεγιά ενάντια σε κάθε λογική και αίσθηση ευθύνης».

Ε, τέτοιοι είμαστε, τέτοια κάνουμε και δεν ντρεπουμάστενε, που λένε.

Και τέτοιες χρονιάρες μέρες, και καλά που ήμασταν, χωρίς κορωνοϊούς και τέτοια, πάλι μέγα πλήθος μαζευόταν στο σπίτι μας. Ορατοί και αόρατοι.

Και κάθε που κορυφώνεται το γλέντι, πώς γίνεται να μην νιώθω, σαν χάδι ανέμου, την μνήμη του παιδιού που ήμουν όταν δεκάδες και ίσως εκατοντάδες αγαπημένοι με δίδασκαν το κέρδος τής γιορτής μέσα σε αγάπη και την αγάπη μέσα στη γιορτή;

Πώς γίνεται να τρώγω, να πίνω, να γλεντίζω, να τραγουδάω, να χορεύω, να ρεβεγιονάρω, να υποδέχομαι με χρυσές ευχές, φιλιά και αγκαλιές τον νέο χρόνο και ταυτόχρονα να μη γλυκαίνεται το μέσα μου από αγαπημένους φίλους που δεν είναι κοντά μας, από λατρευτούς γονείς και αδερφό, και παππουδογιαγιάδες και θείους και θείες και ξαδέρφια που μπορεί να αναλήφθηκαν αλλά ποτέ δεν έφυγαν από την μνήμη μου;

Γι’ αυτό σας λέω: δε μπα να λένε…
Εμείς, στις γιορτές μας, θα έχουμε μέγα πλήθος στο σπίτι μας.

Κοντά μας. Μαζί μας. Μέσα μας.
Κι ας νομίζουν μερικοί και μερικές ότι είμαστε δύο μονάχα.

24 Δεκεμβρίου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr