Κωστής Μακρής

Κρατάω μακριά μου

(ή τουλάχιστον προσπαθώ…)

Ἐν δ’ ἐτίθει ποταμοῖο μέγα σθένος Ὠκεανοῖο

ἄντυγα πὰρ πυμάτην σάκεος πύκα ποιητοῖο.

Αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τεῦξε σάκος μέγα τε στιβαρόν τε,

τεῦξ’ ἄρα οἱ θώρηκα φαεινότερον πυρὸς αὐγῆς,

Κι ακόμα βάζει το περίτρανο του Ωκεανού ποτάμι

στου σκουταριού του στέριου ολόγυρα το πιο ακρινό στεφάνι.

Και το σκουτάρι αφού μαστόρεψε το δυνατό, το μέγα,

του μαστορεύει και το θώρακα, πιο λαμπερό από φλόγα·

Από την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέα από τον Ήφαιστο

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ, ΡΑΨΩΔΙΑ Σ, 607-610

(Μετάφραση: ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ-ΚΑΚΡΙΔΗ)

Φροντίζω να κρατάω μακριά μου αλογόμυγες, μύγες, σφήκες, κουνούπια, σκνίπες, βδέλλες, σαρανταποδαρούσες, αρουραίους, ψύλλους, ψείρες, σκολόπενδρες (ή σαρανταποδαρούσες), σκορπιούς, κοριούς, δηλητηριώδη φίδια και άλλα τέτοια ενοχλητικά ή επικίνδυνα όντα.

Έχω όμως και μια νοητή ασπίδα δεν είναι φτιαγμένη από τον Ήφαιστο, σαν του ομηρικού Αχιλλέα, αλλά από δεκαετίες.

Αυτή η ασπίδα με βοηθάει να κρατάω μακριά μου ―ή τουλάχιστον να το προσπαθώ― και τα ακόλουθα:

Του καλού και του κακού την άγνοια.

Του καλού και του κακού της απόλυτης γνώσης την ψευδαίσθηση.

Του καλού και του κακού τη σύγχυση.

Του φανατισμού και της πίστης το συνονθύλευμα.

Του πιστού την τύφλωση και του τυφλού τη δυσπιστία.

Του κωφού την έπαρση και του ακούοντα τις παρεξηγήσεις.

Της αναπηρίας το άλλοθι και της αρτιμέλειας το κεκτημένο.

Των ανεκτικών τη μεγαθυμία και των φανατικών την εκδικητικότητα.

Του χορτάτου την απληστία και του πεινασμένου τη βουλιμία.

Της ομορφιάς τον ναρκισσισμό και της ασχήμιας τον φθόνο.

Του άδικου το δίκιο και του δίκαιου το άδικο.

Του νόμιμου την αλαζονεία και του άνομου τις δικαιολογίες.

Του βλάκα τις εξυπνάδες και του έξυπνου τις βλακείες.

Του ανέραστου τη λαγνεία και του λάγνου την ανηδονία.

Του αμόρφωτου την περηφάνια και του λόγιου τη βεβαιότητα.

Του ανάλγητου τις ηθικολογίες και του ηθικολόγου την αναλγησία.

Του πλούτου το δέλεαρ και της φτώχειας την ταπείνωση.

Της υγείας το ξόδεμα και της αρρώστειας τη φιλαργυρία.

Της δύναμης τις αυταπάτες και της αδυναμίας τους συμβιβασμούς.

Του επαγγελματία τον αυτοθαυμασμό και του ερασιτέχνη τη δοκησισοφία.

Του πολιτικού τις μυθοπλασίες και του απολίτικου την ιδιωτεία.

Του υποταγμένου τα ψέματα και του εξεγερμένου τις μοναδικές αλήθειες.

Του νικητή τον κομπασμό και του ηττημένου τον αυτοοικτιρμό.

Του υποκριτή τον έπαινο και του ειλικρινούς την αγένεια.

Των φίλων την κολακεία και της κολακείας τους φίλους.

Την καλοτυχία μόνο ως ικανότητά μου και την κακοτυχία μόνο ως ανικανότητά μου.

Την επιτυχία μου ως μόνο δικό μου επίτευγμα και την αποτυχία μου ως λάθος των άλλων.

Την ασέβεια προς τα είδη της φύσης και την υπερτίμηση της φύσης του είδους μου.

Η αλήθεια είναι ότι τα πιο πολλά απ’ αυτά, με κρατάνε κι εκείνα μακριά τους.

Και είναι καλύτερα έτσι και για τους δυο μας.

12 Σεπτεμβρίου 2017

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr