Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης είναι Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, καθώς και του King’s College και Birkbeck College του Πανεπιστημίου τού Λονδίνου.
Οι νεραντζιές ευωδιάζουν συνωμοτώντας πάλι με τα δειλινά της πρώτης άνοιξης. Διακριτικά μέσ’ στην αποσπερνή σιωπή ολόγυρα. Και κάποια μικρά κρίνα (κρίνα πρέπει να ’ναι, σκέφτομαι δοσμένος στη μοναχικότητα του περιπάτου) έχουν ανθίσει πάλι, πίσω από την σιδερένια περίφραξη. Ώριμο απόβραδο, απλώνεται ήδη η νυχτερινή γλυκύτητα ολόσωμη, ολόγιομη στον ουρανό.
Αυτή η Αρμονία…
Στην Πλατεία Μαβίλη, λίγο μετά, μπροστά στην προτομή του Ποιητή, έρχονται αυθόρμητα στον νου οι στίχοι του:
«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει…»
Αυτή είναι η «Λήθη». Κατά τον τίτλο που δίνει στο Σονέτο του ο Ποιητής.
Και τ’ ανθισμένα κρίνα πίσω από την περίφραξη; Οι νεραντζιές, το απόγερμα;
Αυτό είναι η Ζωή.
Που επιμένει ευγενικά μέσα στην άτμητη γύρω σιωπή. Γι’ αυτό οι αγαπημένοι νεκροί μας «πεθαίνουν» μόνο σαν τους ξεχάσουμε.
Πώς να βρεις κι εσύ τη δύναμη να επιμείνεις; Καταντικρύ στον θάνατο, στον πόνο, στον ερχομό της νύχτας;
Με τον πιο απλό τρόπο, όπως μάς δίνεται δίχως επιβολή, δίχως επιβουλές, στην απαρχή κάθε Άνοιξης.
Αρκεί να συλλαβίσεις -αν είσαι μέσα σου λεύτερος κι ας μην το νιώθεις- τη δύναμη στη γλυκύτητα κάθε σταλαγματιάς με φως ανταύγειας δειλινού, και την επιμονή σε κάθε ανάσα με τ’ άρωμα της νεραντζιάς.
Γιατί δεν υπάρχει, μήτε θα βρεις κι αν ακόμα το φοβάσαι, ποτέ λάθος στο αλφάβητο της σιωπής ενός ανοιξιάτικου δειλινού…
Κωνσταντίνος Μεϊντάνης