«Κουρασμένοι» από τη μια μεριά, «Υπομονετικοί» από την άλλη.
Ή «Κουρασμένοι» VS* «Υπομονετικών».
Είναι ο νέος διχασμός;
Ή μήπως είναι πολύ παλιός;
Μήπως πίσω από τη λέξη «κουρασμένοι» βρίσκεται ένα ιδεομόρφωμα πιο κουρασμένο κι από την ίδια την κούραση;
Και πόσες και πόσοι από τις «υπομονετικές» και τους «υπομονετικούς» είναι ξεκούραστες και ξεκούραστοι;
Για να μην γενικεύω, θα μιλήσω για μένα:
όταν έχω κουραστεί από μια εργασία/δραστηριότητα/κατάσταση που θέλει κόπο, γνώσεις, δεξιότητες, υπομονή, επιμονή και επιστράτευση δυνάμεων, αναζητώ (και τις περισσότερες φορές βρίσκω) τον κατάλληλο τρόπο για να ξεκουραστώ. Μόνος ή με συντροφιά αγαπημένων προσώπων. Ακόμα κι αν βρίσκονται μακριά μου. Και φροντίζω ―όσο μπορώ― η ξεκούρασή μου να μην είναι εις βάρος των άλλων.
Κι όσο κι αν δεν θέλω να φέρνω «ηρωικά» παραδείγματα ακατάβλητου ζήλου, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τον Ομηρικό Οδυσσέα.
Αλήθεια…
Δεν θυμάμαι κάποια ραψωδία στην οποία να τον κατέβαλλε τόσο η κούραση που να παραιτηθεί από την αναζήτηση της Ιθάκης του.
__________________
*VS=συντομογραφία του versus=εναντίον
Κωστής Α. Μακρής
05 Απριλίου 2021