Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Ξέρω, ξέρω, πέρασαν τα Χριστούγεννα κι οι πρωτοχρονιές και οι κουραμπιέδες όπως και τα μελομακάρονα, αν κι αυτά δεν είναι το θέμα μας σήμερα,  θα βυθιστούν στην ετήσια λήθη τους μέχρι νεωτέρας… ξέρω σας λέω. Αλλά όσο  περνάνε αυτές οι γιορτινές μέρες  της αλόγιστης σπατάλης, της υπερβολής, της αγκαλιάς, της χαράς- υποχρεωτικής και μη- τόσο εγώ σκέφτομαι τους κουραμπιέδες. Να είναι επειδή τελειώνουν, τί να πώ;  Μήπως όσο αδειάζει η πιατέλα με τα κεράσματα των Χριστουγέννων να βιώνουμε ένα μικρό γλυκό πένθος; Μετράνε αντίστροφα άραγε τα Χριστούγεννα στις καρδιές μας;

Συνήθως οι σκέψεις μου δεν είναι τόσο μπερδεμένες όταν τσιμπολογάω κουραμπιέδες, αλλά αυτή την χρονιά, δεν ξέρω τί με έπιασε και κάθε φορά που τα  βήματά μου, με οδηγούσαν στον μπουφέ –πιο συχνά απ΄ότι θα έπρεπε,  κοκκάλωνα μπροστά στον καθρέφτη του.   

Εκεί που μασουλούσα έναν από τους τελευταίους κουραμπιέδες της μαμάς, εκ των βραβευμένων από το Λαογραφικό μας μουσείο παρακαλώ, εκεί που το αμυγδαλάκι το βασανισμένο έκανε αισθητή την παρουσία του, εγώ, πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη που μοσχομύριζε ακόμα ροδόνερο, σκεφτόμουν το πέρασμα του χρόνου και τα ίχνη του.

Αυτή  η ζάχαρη η άχνη, που δεν της γλιτώνεις όσο κι αν προσέξεις να μην λερωθείς. Αδύνατον  να μην σε προδώσει. Την τινάζεις από τα ρούχα σου κι αυτή έχει ήδη χωθεί στα μαλλιά σου, έχει λιώσει γύρω από το στόμα σου και εκεί που νομίζεις πως της ξέφυγες, τσουπ, έχει απλωθεί σαν πέπλο στα παπούτσια σου! Ακολουθεί τα βήματά σου…

Κανονικά θα έπρεπε να σκέφτομαι τα κιλά των γιορτών, εκείνη την δερμάτινη φούστα που αγαπώ και πια δεν θα της χωράω, άιντε και το ζάχαρο στις επόμενες εξετάσεις αίματος… Κανονικά.

Το δέντρο στολισμένο ακόμα αναβοσβήνει πίσω μου. Μια μπουκίτσα μου έμεινε. Κι αυτός – ο κουραμπιές- ακόμα σκορπάει την άχνη του πάνω μου.  Αμετανόητος χαφιές της παρασπονδίας μου και μέγας κουτσομπόλης.

Η πιατέλα σχεδόν άδειασε. Το αχνισμένο είδωλό μου στον καθρέφτη αποφασίζει να κινηθεί προς την κουζίνα. Πίνει ένα ποτήρι νερό και αναστενάζει βαθιά για δικούς του αδιευκρίνιστους λόγους.  Τίποτα ωραιότερο από ένα ποτήρι δροσερό νερό όταν διψάς. Και από φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια που μοσχοβολάνε λεβάντα, όταν πας για ύπνο,  συμπληρώνω εγώ. Το είδωλό μου μου γνέφει καταφατικά.   Ίσως αυτές και να είναι δύο από τις μεγαλύτερες πολυτέλειες της ζωής. Της ζωής που μετράμε με τα Χριστούγεννα και τις πρωτοχρονιές που έχουμε περάσει. Με τους ανθρώπους που έχουμε ή δεν έχουμε δίπλα μας αυτές τις μέρες. Με τις αγκαλιές και τα φιλιά, τα δώρα και την αγάπη που δεν ντρέπεται να εκφραστεί. Ακόμα και με υποσχέσεις που ξέρουμε πως δεν θα τηρήσουμε. Κι ίσως τελικά αυτή η ζάχαρη άχνη πάνω μας να είναι η απόδειξη πως την απολαύσαμε, την ζήσαμε.

Ωπα, να΄τα και τα μεθεόρτια μπλούζ που λένε. Όχι, δεν θα το κάνουμε μελό. Αυτό θα το αφήσω για το ζύγισμα μετά τις γιορτές…

Γλυκιά κι ευτυχισμένη χρονιά σε όλους σας. Και μην μου στεναχωριέστε αν φάγατε λίγο παραπάνω, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να σας το ρίξει μπόι…  Επίσης κανείς δεν μπορεί να  αποδείξει πως παραφάγατε παρά μόνο αυτός ο κουραμπιές. Ο μεγάλος χαφιές.