• Οι κοινοτοπίες δεν είναι άχρηστες. Πολλές φορές είναι αυτές που λένε την αλήθεια και κάποτε όλη την αλήθεια. Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, και όχι μόνο, είναι γεμάτες συμμορίες νέων. Από τη μικρομεσαία εγκληματικότητα θα περάσουν κάποια στιγμή στην βαρειά, τη στυγερή εγκληματικότητα. Θα είναι οι αυριανοί τρόφιμοι των σωφρονιστικών καταστημάτων. Νομοτελειακά. Εκτός αν κάποιος από μηχανής Θεός τους πείσει να αλλάξουν ρότα. Σπάνιος, δυσεύρετος και άκρως επιλεκτικός Θεός.

• Όταν μετά από ένα στυγερό έγκλημα οπαδικής βίας ακούτε δεκαεννιάχρονος εικοσάχρονος κλπ να ξέρετε ότι η ιστορία έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και σταδιακά. Κάπου στην εφηβεία στα 15 και 16. Πίσω από την αρχικη εμπλοκή κρύβεται σχεδόν πάντα μια διαλυμένη, η αδύναμη να βοηθήσει οικογένεια κατα κανόνα φτωχή η με πολύ περιορισμένα οικονομικά και ένα παιδί με κρίση ταυτότητας. Δεν περνάει καλά δεν ξέρει να χρησιμοποιεί το χρόνο του, φθονεί τα όσα βλέπει στο διαδίκτυο που δεν μπορεί να τα έχει, οι ορμόνες βράζουν, στο σχολείο δεν τα πάει καλά και νοιωθει ότι δεν μπορεί να πάει καλύτερα. Σκέπτεται το μέλλον του και φρικάρει. Άντε να γίνει ντιλιβερ΄ας το πολύ. Κυκλοφορεί με κέρματα στη τσέπη. Αυτή τη χαμένη ταυτότητα αναζητά στο σύνδεσμο και τη συμμορία. Εκεί γίνεται κάποιος. Γίνεται διακριτός. Γίνεται δυνατός. Γίνεται σιγά- σιγά αρχηγός. Αν σπρώξει και λίγη πρεζα γίνεται και «πλούσιος». Κι αν γίνει πλούσιος γίνεται και γόης των εξίσου ανώριμων κοριτσιών του κύκλου. ΟΛΕ ΟΛΕ λοιπόν τι άλλο;

• Σε αυτό το σημείο το κρίσιμο κλειδί είναι το σχολείο και ο δάσκαλος. Η μεγάλη αδυναμία του εκπαιδευτικού μας συστήματος να δώσει ταυτότητα , με εξατομικευμένη προσέγγιση, στα παιδιά που εκπέμπουν από 10 χιλιόμετρα ότι έχουν ανάγκη βοήθειας. Ίσως η διαδικτυακή διδασκαλία, κεκτημένο της πανδημίας, ως συμπληρωματική εξωσχολική διδασκαλία, θα μπορούσε να στρέψει τα παιδιά σε αλλά ενδιαφέροντα μέσω των οποίων μπορεί να σφυρηλατηθεί μια δημιουργική ταυτότητα. Ισως δεν ξέρω. Σίγουρα υπάρχουν τρόποι αν οι ειδικοί πασχίσουν να τους βρουν. Υπάρχουν εμπνευσμένοι εκπαιδευτικοί που έχουν σώσει παιδιά με ροπή στον όλεθρο. Λίγοι όμως.

• Η αμηχανία μου όταν χρειάστηκε να υπερασπιστώ παιδιά με σοβαρή εμπλοκή σε εγκλήματα ήταν μεγάλη. Κατηγορητήριο. «Στη πλατεία τάδε κατα τις νυχτερινές ώρες απο κοινού με άλλους τον ακινητοποίηςαν του πήραν δια της βίας το μπουφάν, το κινητό και 10 ευρώ.» Γιατί παιδί μου; Στη τάδε πλατεία είμαστε εμείς. Αυτοί δεν είχαν καμία δουλειά εκεί. Η ταυτότητα αναπληρώνεται με την ιδιόμορφη επικράτεια της πλατείας. Και πώς βρέθηκες στη πλατεία 11 το βράδυ; Δεν είχες σχολείο την επομένη; Η μαμά σου δεν ανησυχούσε; Η μαμά έλειπε. Ο μπαμπάς; Ο μπαμπάς έχει φύγει από το σπίτι δυο χρόνια. Τον βλέπεις; Όχι έχει άλλο σπίτι. Πότε πας στη πλατεία. Κάθε μέρα εκεί βρισκόμαστε. Ο δράστης 15 χρόνων. Ένα αμούστακο παιδάκι. Φοβισμένο με κατεβασμένα μάτια που γινόταν διαβολος στη πλατεία με τους φίλους του. Να μη πιστεύεις στα μάτια σου, ένα παιδάκι , που νοιωθεις την ανάγκη να του μιλήσεις. Κάτσε παιδί μου να το συζητήσουμε, να το σκεφτούμε. Ρουφάει τα λόγια σου σαν νέκταρ. Υπόσχεται να γίνει καλό παιδί. Αρκεί να το σώσεις από τη βαριά ποινή. Ξερεις πως θα αθετήσει την υπόσχεση. Στενοχωριέσαι. Ποιος όμως θα το κάνει αυτό συστηματικά; Η κουρασμένη μαμά που συχνά λείπει; Ο μπαμπάς που έφυγε; Ο δάσκαλος που τον μαλώνει γιατί πήγε αδιάβαστος; Ή ο θαυμαστός και μάγκας αρχηγός της συμμορίας 3-4 χρόνια μεγαλύτερος που τον κυκλώνουν τα ωραία κορίτσια;

• Υπάρχουν και άλλες , άλλου τύπου συμμορίες. Της χλίδας, του πλούτου και της ασύδοτης δύναμης. Είναι η άλλη όψη του ίδιου ψυχολογικά νοήματος. Της έλλειψης ταυτότητας. Θα σας πω μια άλλη φορά.