Το λυκαυγές με βρήκε ποδαράτο στο δρόμο της επιστροφής…

Βαθιά αξημέρωτα Κυριακής με αλλαγή συναισθημάτων αφήνοντας πίσω μου τη δυσάρεστη κατάληξη που είχε η βόλτα στα μπαράκια των Λαδάδικων, όταν πριν πάρω την παραλιακή στάθηκα για λίγη ώρα, περιμένοντας ΕΚΑΒ και αστυνομία, δίπλα στον νεαρό άντρα που κειτόταν καταμεσής σε κώμα.

Αν και θα με έβγαζε από την πορεία μου, ανηφόρισα την Ιταλίας (νυν 28ης Οκτωβρίου), για να δω τι είχε απομείνει από τα παλιά λημέρια του 151 και του Χιρς. Κάπου εκεί ανάμεσα Μιαούλη και Αλεξ.Φλέμινγκ, στα στενοσόκακα μέσα στο δάσος των ακαλαίσθητων πολυκατοικιών, έστεκε μοναχική, εγκαταλελειμμένη αλλά αγέρωχη η μονοκατοικία όπου πιτσιρικάς μαζί με την υπόλοιπη τσακαλαρία τα καλοκαίρια κλέβαμε σύκα. Ιδιοκτήτες ένα άκληρο ζευγάρι συνταξιούχων δασκάλων. Θυμάμαι τον ηλικιωμένο άντρα-μια ξερακιανή φυσιογνωμία βγαλμένη σαν από πίνακα του Γκρέκο-που κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα μας παρακολουθούσε, μας άφηνε να φάμε από 2-3 σύκα ο καθένας και ύστερα από λίγο, για να τηρήσει τα προσχήματα, έβγαινε στο μπαλκόνι φωνάζοντας ‘’φύγετε αμέσως παλιόπαιδα, θα καλέσω τον αστυνόμο’’. Αυτό επαναλαμβανόταν μέχρι να τελειώσουν τα σύκα ως εκεί που φτάναμε τα χαμηλά κλαδιά της θεόρατης συκιάς.

Μας το είχε αποκαλύψει με δάκρυα στα μάτια η χήρα του όταν είχε παραστεί όλη η μικρή μας γειτονιά στη κηδεία του.

”Ήταν καλός άνθρωπος και λάτρευε όλα τα παιδιά σαν τα δικά του που δεν απέκτησε”.

Δεν μπορούσα να αφήσω τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Βεβαιώθηκα ότι δεν με βλέπει κανείς, σκαρφάλωσα στα κάγκελα της περίφραξης και πλακώθηκα στα σύκα τρώγοντας τόσα όσα δεν με είχε αφήσει να φάω την παλιά εκείνη γραφική εποχή ο δάσκαλος με τα ξινά μούτρα.

Ξινά τότε, στα παιδικά μάτια. Ήταν όμως γλυκά σαν τα σύκα του και σαν την εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί. Τότε, σ’ εκείνη τη γειτονιά που όλοι ήμασταν απλοί και ξυνοί.

Όσοι δεν γνωρίζετε πόση είναι η απόσταση που χωρίζει το “ξινοί” από το “ξυνοί” ρίξτε μια ματιά πώς κατάντησε η κοινωνία μας και μετά στρέψτε το βλέμμα στον Ήλιο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  
The article expresses the views of the author
iPorta.gr