Ο  Γιώργος Πίτσος  είναι Πολιτικός Μηχανικός.

Ακόμα και σήμερα , σύντροφοι και φίλοι , μου κολλάνε την ταμπέλα του μονόχνοτου. Μάλλον δεν απέχει πολύ απ’ την αλήθεια. Ποτέ δεν ήμουν καλός στην στρατολόγηση. Δεν άντεχα να ακούω καντάρια βλακείες για να κερδίσω μια ψήφο. Δεν τα κατάφερνα στο γλείψιμο της κομματικής ηγεσίας. Αλλά και στο θάψιμο των εσωκομματικών αντιπάλων, δεν ιντριγκαριζα όσο έπρεπε. Σνομπισμός κατ ‘ άλλους.

Μ’ αυτά και με τούτα κατέληξα πολιτικά μπουκάλα. Ανέστιος που λένε οι σπουδαγμένοι. Δεν είναι σαφές βέβαια αν έφυγα εγώ από τον κοινό τόπο ή αν έφυγε το κόμμα.

Χιλιάδες και δυο φορές έχω πει να κοιτάξω τη δουλίτσα μου κι ας καίγεται το σύμπαν. Ο τόπος μπορεί να γράψει την ιστορία του και χωρίς εμένα. Έλα όμως που είμαι χρόνια μπολιασμένος με το σκουλήκι της πολιτικής και όλο κάτι με τρώει.

Και οι σειρήνες πολλές. Μια με το καλό, μια με το άγριο με καλούν να τρέξω. Να τρέξω πού ρε παιδιά; Βαρέθηκα να’ μαι το δεκανίκι του κάθε ηγέτη. Υπερήλικες κομματάρχες υποβασταζόμενοι από τα υβρίδια τους τη ” νέα γενιά “. Απ την άλλη ” νέα άφθαρτα πρόσωπα ” συμμαθητές του μακαρίτη του πατέρα μου.

Αυτη την εποχή θα τη θυμόμαστε μέχρι το Αλτσχάιμερ μας. Μικρός δεν φύσαγα να σβήσουν τα κεράκια. Μ’ άρεσε να τα χαζεύω να λιώνουν αργά και να γίνονται μια άμορφη μάζα. Κάπως έτσι νοιώθω τους καιρούς. Στιβαρά σχήματα, πλουμιστά χρώματα λιώνουν αργά, χάνουν μπόι, αίγλη και λάμψη.

Μια τεράστια δυνατή ΥΔΡΟΒΟΛΗ είναι η διάθεση μου. Χτυπά με δύναμη το χτες. Ξεπλένει τις ξεθωριασμένες εικόνες. Δροσίζει τη μέρα και αναζωογονεί το χώμα της νέας σποράς. Ένας γάργαρος χείμαρρος που στο διάβα του παρασύρει κάθε τι σαθρό. Ένα συντριβάνι που με τινάζει ψηλά. Κι απ τα ψηλά αριθμολόγοι κι αριθμολάγνοι φαίνονται ασήμαντοι.

” αρτεσιανό μου φρέαρ, της καρδιάς μου το έαρ “.

ΥΓ. Για μια φίλη που βλέποντας με κατηφή, έσκουξε : RESET, ρε Πίτσο , RESET!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr