Διαβάζω εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα τα κείμενα του αναθέματος που εκτοξεύονται από κάθε πλευρά προς τον Στέφανο Κασιμάτη για το γνωστό, σχολιογραφικό ατόπημα του. Και η ένταση δεν λέει να σταματήσει με τον διευθυντή της Καθημερινής Παπαχελά εχθές να επανέρχεται!

Ο Στέφανος Κασιμάτης είναι ένας διαβασμένος, κοσμοπολίτης επιφυλλιδογράφος του οποίου το χαριτωμένο όσο και light στυλ μάς διασκέδαζε – όσοι τουλάχιστον δεν φοράμε κομματικές παρωπίδες – στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, όπως είναι φυσικό, και ο ίδιος και η εφημερίδα του έχουν απολέσει το παλαιότερο τους άλας αφού οι νέες σκοπιμότητες άλλα επιτάσσουν. Κατανοητό. Δεν είναι εύκολο να γελάς με το δίδυμο Μενδώνη – Παναγιωταρέα ούτε με την λεκτική ακράτεια του ετέρου, εκκωφαντικού ζευγαριού Κεραμέως – Αδώνιδος και να πληρώνεσαι από την Καθημερινή. Εξ άλλου αυτοί είναι υπουργοί της κυβέρνησης μας. Αφρίζουν, ξαφρίζουν θα τους φάμε! Στον κύριο Κασιμάτη απομένουν πλέον ανώδυνα θέματα από την μείζονα αντιπολίτευση τα οποία αντιμετωπίζει με τον γνωστό του ελληνοβρετανικό σνομπισμό που τόσο γοητεύει τις προβεβηκυίας ηλικίας κυρίες με τους ασημένιους – για να μιμηθώ λίγο το ύφος του – βοστρύχους στο Κολωνάκι, την Κηφισιά ή την Εκάλη. Παραμένει όμως πάντα ο καλύτερος, μαζί με τον Μπουκάλα, στυλίστας της εφημερίδας κι ένας άνθρωπος που στο όνομα της αισθητικής δεν διστάζει να τα “χώσει” με χιούμορ προς πάσαν κατεύθυνση. Από Αβραμόπουλο έως Πάκη, Ντόρα κ.λπ.

Έτσι συνέβη και με τον Κατρούγκαλο, το πρόβλημα της υγείας του οποίου προφανώς αγνοούσε όταν έκανε χιούμορ με την κόμμωση του, γεγονός πάντως που που επέβαλε και στον ίδιο όσο και στην εφημερίδα να ζητήσουν δημοσίως συγγνώμη. Αυτό το γεγονός είναι από μόνο του αξιέπαινο και δεν το βλέπουμε συχνά στην ελληνική δημοσιογραφία.

Όσο για τον ίδιο τον Γιώργο Κατρούγκαλο, μία κατά τα άλλα πολιτική μετριότητα κατά τη γνώμη μου, αντέδρασε με ανάλογη αξιοπρέπεια.

Θυμάμαι τώρα τον εξαίρετο εκείνο τυχοδιώκτη γραφιά που, από την κρατική τηλεόραση, παρακαλώ, είχε αποκαλέσει πρώην πρωθυπουργό μ@λάκα. Τέτοιου υψηλού επιπέδου αλλά και στυλ πολιτικό σχόλιο για το οποίο όχι μόνο δεν ζήτησε συγνώμη, όχι μόνο δεν απελύθη αλλά απεστάλη να μας εκπροσωπεί και στην ευρωβουλή. Honoris causa ! Τέτοια παραδείγματα είναι εκατοντάδες και αποδεικνύουν όχι μόνο την κατάντια και την υπαλληλοποίηση της δημοσιογραφίας με τον συνεχή ευτελισμό της γλώσσας – μαζί με τα νοήματα και την ηθική της – αλλά και την γενικότερη έκπτωση μας ως κοινωνίας.

Η κατρακύλα της κυκλοφορίας των εφημερίδων, από την άλλη, δεν αποτελεί την τιμωρία μας προς τον δυσανάλογα πολυπληθή κλάδο των δημοσιογράφων αλλά μία συνολικότερη ήττα που επιτρέπει στο άλλο, εξαθλιωμένο μέσο, την τηλεόραση να δεσπόζει ανισομερώς και μονοδιάστατα στην ενημέρωση μας. Η τηλεόραση διαιωνίζει την αισθητική της χούντας ως την εποχή μας και διαμορφώνει εφιαλτικά την κοινή γνώμη. Η διαμάχη εικόνας και λόγου, φαίνεσθαι και είναι αποκτά στη χώρα μας σχεδόν μεταφυσική διάσταση.

Για αυτό και δεν μπορώ παρά να υπερασπίζομαι ανθρώπους που διακονούν τον λόγο με επάρκεια όπως είναι ο Στέφανος Κασιμάτης ή ο Νίκος Βατόπουλος ή ο Μιχάλης Μητσός, ή η Λουίζα Αρκουμανέα. Έστω και αν διαφωνώ με μερικές από τις απόψεις τους. Τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε μία υπογραφή που σεβόμασταν κάποτε, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης, για να καταντήσει αργότερα μηδενικό. Αναφέρομαι στον Νίκο Ξυδάκη τα ευαίσθητα σχόλια του οποίου και την εξίσου light αριστεροσύνη διαβάζαμε ανελλιπώς κάθε Κυριακή από τις στήλες της Καθημερινής. Μιας εφημερίδας που λάμπρυνε με την παρουσία του εκείνο το μέγεθος που λεγόταν Αντώνης Καρκαγιάννης.

Ο Ξυδάκης όμως αντάλλαξε εύκολα τη δύναμή της πένας του και την ανεξαρτησία της άποψης του μ’ έναν υπουργικό θώκο τον οποίο τελικά γελοιοποίησε κατανοώντας Βαρεμένος και Μπογδάνος. Τώρα γράφει πάλι, όντας εκτός κοινοβουλίου, αλλά δεν τον διαβάζει κανείς. Μιλάει αλλά δεν ακούγεται. Η αμείλικτη τιμωρία των γραφιάδων.

Φωτογραφία – κουίζ: Παιχνίδια με την αλήθεια και το ψέμα, το φαίνεσθαι και το είναι από το μπαλκόνι του σπιτιού μου κατά την πρόσφατη μετακόμιση. Ποιό είναι το χαρτοκιβώτιο και ποιό το εξαιρετικό γλυπτό – παραλλαγή του Ανδρέα Λώλη; Επειδή τα πάντα εν τέλει είναι αισθητική.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr