Κωστής Μακρής

«Με κάνεις να θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος».

“Κομπλιμέντο” του Τζακ Νίκολσον στην Έλεν Χαντ,

στην ταινία «Καλύτερα δεν γίνεται».

Χθες το βράδυ, άκουσα από τη βεράντα μας να περνάει το σκουπιδιάρικο.

Άκουσα τους γνώριμους ήχους τού αδειάσματος των κάδων και μετά το άκουσα να φεύγει.

«Είδα» τον όχημα, «είδα» τον οδηγό, «είδα» και τους ανθρώπους που μέσα στη νύχτα μάζευαν τα “σκουπίδια” μας.

«Είδα» μια συνηθισμένη εικόνα που συχνά με αφήνει αδιάφορο.

Εκτός από τις φορές που με εκνευρίζει ο θόρυβος, οι κρότοι ή το ίδιο το όχημα, αν τύχει να το συναντήσω μπροστά μου σε ένα στενό, όταν οδηγώ και με καθυστερεί.

Χθες όμως η εικόνα που άκουσα και οι ήχοι που είδα με γέμισαν με ένα συναίσθημα σχεδόν χαράς. Αλλά και ευθύνης.

Την ώρα που εγώ είμαι κλεισμένος στο σπίτι μου, κάποιοι άλλοι με κάνουν να νιώθω ότι θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Είναι πολλοί εκείνοι που αυτές τις μέρες με κάνουν να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Και δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα που μου προκαλούν αυτό το αίσθημα χαράς και ευθύνης.

Είναι πάρα πολλοί και πολλές εκείνοι και εκείνες που μέσα σε μια κατάσταση αβεβαιότητας για το αύριο με πλημμυρίζουν με αισθήματα αισιοδοξίας για ένα αύριο στο οποίο θέλω να συμμετέχω.

Μέσα στην παγκόσμια κρίση της πανδημίας τού Νέου Ιού ―κρίση υγειονομική, κοινωνική, ανθρωπιστική και (μεσομακροπρόθεσμα) οικονομική― έχω πολλές αφορμές που με κάνουν να σκέφτομαι ότι θέλω να είμαι καλύτερος άνθρωπος.

Μας έχει δοθεί ένα τρομερό και μαζί εκπληκτικό προνόμιο:

να ζούμε σε μια εποχή παγκόσμιας απειλής που δεν προέρχεται από έναν ή περισσότερους «φρενοβλαβείς» δικτάτορες, ολετήρες της ανθρωπότητας.

Η τωρινή απειλή προέρχεται από κάτι που ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί αν έχει δικιά του ζωή ή είναι μονάχα ένα γονιδίωμα ―κάτι σαν «κακόβουλο πρόγραμμα»― που εισβάλλει στον οργανισμό μας, ζει και πολλαπλασιάζεται κλέβοντας ζωή από εμάς, τους ξενιστές του.

Μας έχει δοθεί το τρομερό και καταπληκτικό προνόμιο να εξαρτάται από εμάς και από τη δική μας υπεύθυνη στάση, η υγεία, η ζωή και το μέλλον πάρα πολλών ανθρώπων.

Μας έχει δοθεί το θαυμαστό αλλά και ακραία διδακτικό προνόμιο να παρακολουθούμε τον αγώνα χιλιάδων ή εκατομμυρίων επιστημόνων να νικήσουν τον αόρατο εχθρό.

Και κοντά στους επιστήμονες της υγείας, να στέκονται όρθιες και όρθιοι αξιοπρεπείς άνθρωποι που συλλογούνται σωστά και πράττουν με υπευθυνότητα αυτό που τους επιτάσσει το κοινωνικό καθήκον: να μην βάζουν σε κίνδυνο την υγεία των άλλων, με λόγια ή έργα.

Η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μου επιδεικνύει συμπεριφορά ζηλευτή.

Σιωπηλά, αφανώς και δίχως φανφάρες, συμμορφώνεται στις αποφάσεις της Δημοκρατίας μας.

Η πλειονότητα των συμπολιτών μου αποφεύγει να εξυπνακίζει εις βάρος όσων έχουν αυτή τη στιγμή την ευθύνη (πολιτική, κοινωνική, επιστημονική και ανθρωπιστική) να οδηγήσουν την Ελλάδα όσο γίνεται πιο αλώβητη στην επόμενη μέρα.

Η τεράστια πλειονότητα των συμπολιτών μου επιδεικνύει μια αξιομνημόνευτη αντίσταση στην προπατορική (ως αμάρτημα) παρόρμηση να χλευάσει τη στάση των πολιτικών της αντιπάλων, φανερώνοντας μια ομοψυχία που ―για μένα τουλάχιστον― είναι συγκινητική και άξια σεβασμού.

Τα λίγα ―θορυβώδη, όπως είναι οι τενεκέδες― περιστατικά μισαλλοδοξίας, προσωπικών επιθέσεων και φανατισμού, δεν καταφέρνουν να αμαυρώσουν τη συνολική εικόνα ομόνοιας, αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης μιας χώρας που εκπλήσσει ακόμα και τους κατοίκους της· πέρα από το ότι, μέρα με την ημέρα, γίνεται υπόδειγμα και πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς για άλλες χώρες.

Μας έχει προσφερθεί το προνόμιο να αντιμετωπίσουμε συλλογικά, με επιστημονικούς και ορθολογικούς όρους, έναν κίνδυνο που κάποτε ―όχι και πολύ παλιότερα― θα αντιμετωπιζόταν με εξωλογικούς όρους «πίστης», με «δεισιδαιμονία» και κομπογιανιτισμούς ή αντιεπιστημονικές «εικασίες».

Μας έχει χαριστεί το προνόμιο να θέλουμε ―και δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου, γιατί έχω πολλά παραδείγματα γύρω μου― να συναντήσουμε την επόμενη μέρα με υγεία, ελπίδα και δύναμη και να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Καλύτεροι προς τον εαυτό μας, καλύτεροι προς τους άλλους, καλύτεροι προς το κοινωνικό μας περιβάλλον, καλύτεροι προς την πατρίδα μας, καλύτεροι προς το φυσικό μας περιβάλλον, καλύτεροι προς τον πλανήτη μας.

Είναι μια ευκαιρία και ένα προνόμιο που δεν μας χαρίζεται πολλές φορές.

Είναι μια ευκαιρία αναγέννησης, «ανακαίνισης», ανανέωσης και μεγιστοποίησης της ενσυναίσθησής μας.

Αν σκεφτούμε τις επόμενες εβδομάδες ―αλληγορικά― ως «εβδομάδες παθών», είναι ευκαιρία να κρατήσουμε μέσα μας το (συμβολικό, έστω) μήνυμα της «Ανάστασης» που έπεται της Σταύρωσης.

Είναι μια εξαιρετική ευκαιρία ώριμης και συνετής προετοιμασίας των όρων μιας νέας παλιγγενεσίας, με την κυριολεκτική σημασία τής λέξης, που δεν μπορεί να είναι άσχετη με την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.

Και μια σημείωση, που δεν έχει να κάνει με την ασθενή ―και μάλλον εθιμική― «θρησκευτικότητά» μου:

Η εβδομάδα μετά το Πάσχα και μέχρι την Κυριακή τού Θωμά, ονομάζεται από την Ορδόδοξη Ελληνική Εκκλησία «Διακαινήσιμος Εβδομάδα».

Η ονομασία της οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα βαπτίζονταν ομαδικά οι κατηχούμενοι οπότε και άρχιζε η πνευματική ανακαίνιση τους.

Σε ένδειξη αυτής της ανακαίνισης και ταυτόχρονα αναγέννησης και “πνευματικής καθαρότητας οι νεοβαπτισμένοι έφεραν καθ΄ όλην αυτή την εβδομάδα λευκά ενδύματα, εξ ου και αποκαλούμενη “λευκή εβδομάδα”. Ο Αυγουστίνος χαρακτηρίζει επίσης την ίδια εβδομάδα ως “οκτώ ημέρες των νεοφύτων” (ή νεοβαπτισθέντων ή και νεοφωτίστων).

Πηγή: 

05 Απριλίου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr