Τζίνα Δαβιλά

“Καλοί μου Έλληνες, αδέρφια μου, φασίστες…”
[έτσι ξεκίνησε ο Μίκης Θεοδωράκης την συμμετοχή του στο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα για το θέμα της Μακεδονίας]

Φασίστες! Η απόλυτη, ελεεινή, πολιτική ντροπή κάθε τόπου, κάθε εποχής.

Φασίστες! Ύβρις για το μυαλό κάθε ανθρώπου, τόσο που και η Νέμεσις να έρθει, δεν θα το καταλάβουν.

Φασίστες! Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία που στηρίχτηκε σύσσωμο από άπαντες τους φασίστες. Που ενδύθηκαν την φιλοπατρία σαν σακάκι γιορτινό και βγήκαν σεργιάνι στις πλατείες.

Που σκότωσαν τον Φύσσα.

Που εκπαιδεύονται για να αποδεκατίζουν όλους τους περιττούς και ανεπιθύμητους, είναι – δεν είναι έλληνες.

Που ψηφίστηκαν από τους αγράμματους, ακαλλιέργητους, άνοες, εμπαθείς, τις φοβισμένες γιαγιάδες και τους θυμωμένους παππούδες.

Που θαυμάστηκαν από την νεολαία ως σπουδαίοι φουσκωτοί. Και τους ψήφισαν ως πατριώτες για να καθαρίσουν τον τόπο από τα λαμόγια.

Που τους δέχεται δίπλα της η μη φασιστική, φιλόπατρις Ελλάδα που δυο Κυριακές κοντά – κοντά βγήκε στους δρόμους γιατί η Μακεδονία είναι ελληνική.

Δεν είμαι σε θέση να χαρακτηρίσω τον Μίκη Θεοδωράκη. Το άπαν μεγαλείο του. Είναι σεβάσμιος, μέγας, ίσως ανεπανάληπτος.

Αλλά τι δουλειά έχει ο Μίκης του αγώνα κατά των φασιστών, στον ίδιο χώρο, για τον ίδιο λόγο, με τους φασίστες;

Ή πιο σωστά: τι δουλειά έχουν οι φασίστες στον ίδιο χώρο με τον Μίκη.

Ενώνει δύναμη και δυναμική, θα μου πεις. Δεν υπάρχει όμως η ίδια πρόθεση, η ίδια γνώση, το ίδιο αξιακό σύστημα.

Και δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν οι φασίστες ως σημαία τον άνθρωπο που παραλίγο να αφήσει τα κόκκαλά του στους φασίστες.

Η ψυχή του Μίκη είναι παιδιού γιατί η ψυχή ποτέ δεν γερνά.

Αλλά να … ένα τόσο μεγαλειώδες πρόσωπο, δεν θέλω να το χρησιμοποιεί κανείς φασίστας.
Και για να το ολοκληρώσω το θέμα: δεν είμαι η πολίτης των συλλαλητηρίων ούτως ή άλλως.

Αλλά να παραστώ σε κοινή ελληνική διεκδίκηση με κείνους που σκότωσαν τον δικό μας αδελφό, τον Παύλο Φύσσα, με την ανοχή της Εκκλησίας… αυτό μου είναι βαρύ. Σαν την τεράστια αφέλειά μας να ξεχνάμε τόσο εύκολα. Και να νομίζουμε ότι είμαστε και σπουδαίοι.

Κρίμα…

Ο εχθρός μας δεν είναι οι ψευδομακεδόνες, ούτε οι ερντογανικοί. Είναι ο ίδιος μας ο λαός που δεν χρειάστηκε ποτέ να καταναλώσει τους Λωτούς των συντρόφων του Οδυσσέα για να λησμονήσει ποιος είναι ποιος. Επιλέγει την ειρηνική απάθεια που προκαλεί το φρούτο βαπτίζοντάς την φιλοπατρία. Μα η Φιλοπατρία γεννιέται με τη γνώση της Ιστορίας. Και αυτή στους πολλούς δεν υπάρχει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr