Κωστής Μακρής

Θυμώνω. Και όταν θυμώνω, αμαρτάνω

ἁμαρτάνω = αποτυγχάνω να βρω τον στόχο μου,
σφάλλω, πράττω το κακό

Θυμώνω συχνά. Πιο συχνά απ’ όσο θα ήθελα.

Θυμώνω με πολλές αφορμές.

Θυμώνω με καταστάσεις, ανθρώπους, λόγια, κείμενα.

Θυμώνω με τους δικούς μου ανθρώπους, με συγγενείς και φίλους.

Θυμώνω και με ξένους.

Θυμώνω και με το πόσο εύκολα θυμώνουν οι άλλοι.

Θυμώνω όταν οι άλλοι δεν μπορούν να δουν, έστω και για λίγο, το πώς βλέπω εγώ τα πράγματα.

Θυμώνω και με τον εαυτό μου όταν δεν μπορώ, έστω και για λίγο, να δω τα πράγματα όπως τα βλέπουν οι άλλοι.

Θυμώνω όταν οι άλλοι αντί για επιχειρήματα χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς ή βρισιές.

Θυμώνω όταν το κάνω κι εγώ.

Θυμώνω όταν οι άλλοι θεωρούν απόλυτη και μοναδική αλήθεια αυτό που τους έχει δοθεί ως πίστη από άλλους κι όχι μετά από δικό τους στοχασμό ή έρευνα. Θυμώνω όποτε το κάνω κι εγώ, παρ’ όλο που έχω από καιρό αρνηθεί την ύπαρξη κάθε «απόλυτης» και «μοναδικής» αλήθειας.

Θυμώνω όταν κάθε λογικό ή επιστημονικό επιχείρημα αποδεικνύεται αδύναμο απέναντι στις ταυτολογίες, τις προκαταλήψεις και τις εμμονές των άλλων.

Θυμώνω με την απουσία σεβασμού πολλών απέναντι στην ιστορικότητα και την οικουμενικότητα ενός τόπου την αξία του οποίου υποτίθεται ότι υπερασπίζονται.

Θυμώνω με πολλούς που επιδιώκουν την ιδιοποίηση κομματιών ενός πλανήτη που μόνο χάρη σε μια εξαιρετική εύνοια της τύχης μας έχει προσφερθεί ως προσωρινή κατοικία.

Θυμώνω με πολλούς που επικαλούνται μια υπέρτατη δύναμη, επιδιώκοντας και ευχόμενοι το κακό για συνανθρώπους τους που διαφωνούν για το ποια είναι η υπέρτατη δύναμη κι αν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Θυμώνω που το είδος μου αποδεικνύεται τόσο βλαπτικό γι’ αυτόν τον πλανήτη.

Θυμώνω με την άγνοια που ορθώνεται σαν πύργος ανάμεσά μας και πάνω της στήνονται φριχτά ξόανα τρόμου, μισαλλοδοξίας και απανθρωπιάς.

Θυμώνω με την απουσία διαλόγου και την αδυναμία αλληλοκατανόησης.

Θυμώνω με τους δοκησίσοφους που βγαίνουν στην αγορά ντυμένοι μ’ έναν φανταχτερό μανδύα γνώσης φτιαγμένον από μπαλώματα ανυπόστατων, κατασκευασμένων ή άχρηστων πληροφοριών.

Θυμώνω όταν ξέρω πόσοι συμπολίτες μου βγάζουν το ψωμί τους ή το παντεσπάνι τους συνδαυλίζοντας τον φανατισμό επειδή οι ψύχραιμες και νηφάλιες φωνές «δεν πουλάνε».
Θυμώνω όταν θυμώνω.

Επειδή ξέρω ότι όταν θυμώνω αμαρτάνω.

Χάνω δηλαδή τους στόχους μου, σφάλλω και πράττω το κακό.

Και οι στόχοι μου με χλευάζουν.

Κι αυτό πάλι με οδηγεί σ’ έναν αδιέξοδο θυμό που μετά βίας προσπαθώ να χαλιναγωγήσω.

Όχι επειδή θέλω να είμαι «αναμάρτητος» αλλά επειδή έχω μάθει ―τώρα πια― ότι μόνο με υπομονή, επιμονή, αυτογνωσία, νηφαλιότητα και σθένος μπορεί κάποια στιγμή να νικήσω τον θυμό μου και να πετύχω κάποιον από τους στόχους μου.

01 Φεβρουαρίου 2018

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author