Θα ξαναπάμε για μπάνιο.

Θα ξαναπετάξουμε αναμμένες γόπες στο δάσος.

Θα ξαναχτίσουμε όπως όπως το νόμιμο ή το αυθαίρετό μας.

Θα επιτρέψουμε και σε μερικούς «σεβασμιότατους» να λένε τις σεβάσμιες παπάρες τους ως «προσωπικές απόψεις». Χωρίς όμως να έχουμε τη δύναμη να πούμε «άφες αυτοίς» γιατί εμάς δεν θα μας σταυρώσουν.

Το πολύ πολύ να καούμε.

Από δική μας ―συλλογική― αβελτηρία, όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα.

Θα ξαναψηφίσουμε ανίκανους.

Θα ξανακλάψουμε θύματα.

Θα ξαναπάμε για μπάνιο.

Θα χτίζουμε σπίτια σε τόπο δίχως σχέδιο, δίχως πρόβλεψη για τις καταστροφές, που είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους τρόπους που έχει η φύση για να ξεφορτώνεται τα παράσιτά της.

Θα μπαζώνουμε ρέματα.

Θα αφήνουμε ξερόχορτα δίπλα στο σπίτι μας.

Θα αγοράζουμε γκάτζετς, ζμάρτφονς, τάμπλετς και τέτοια αλλά όχι πυροσβεστήρες, γεννήτριες ή δεξαμενές νερού για πυρόσβεση του εξοχικού μας, να κάνουμε κάτι μέχρι να έρθει η πυροσβστική που πληρώνεται από τους φόρους.

Πολλές φορές άλλων φόρους γιατί εμείς δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους.

Θα ξαναπάμε για μπάνιο.

Θα σκουπιστούμε μετά με την πετσέτα της λήθης.

Μην τυχόν και μείνει καμιά υγρασία από παλιά δάκρυα.

Μην τυχόν και η μνήμη μάς κάνει να τιμωρούμε τους ανεύθυνους.

Μην τυχόν και θυμηθούμε τι δεν πρέπει να ξεχνάμε.

Θα ξαναπάμε για μπάνιο.

Θα θυμόμαστε με συγκίνηση την επιστροφή της Δημοκρατίας «στη χώρα που τη γέννησε», κι ας επέστρεψε με όχημα μια εθνική καταστροφή.

Θα καμαρώνουμε για τα κληροδοτήματα των αρχαίων προγόνων μας, όπως η Δημοκρατία, και θα συνεχίσουμε κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα ευτελίζουμε επειδή είναι πιο ακριβά από μια βραδιά σ’ ένα φοροδιαφεύγον μπαρ.

Θα ξαναψηφίσουμε…

Χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα.

Μόνο με κάποιες φτηνές, ψεύτικες κι ελαφρές υποσχέσεις, σαν μπαλόνια γεμάτα αέριο γέλιου.

Χωρίς τη δέσμευση κανενός υποψηφίου να λογοδοτήσει όταν δεν πράττει τα υπεσχημένα ή αποδεικνύεται κατώτερος του έργου που επιθυμεί δια της ψήφου μας να αναλάβει.

Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ ―μακροπρόθεσμα― να ελπίζω.

Όχι τόσο για το είδος μου αλλά για τον πλανήτη.

Κάποιοι με έχουν πείσει ότι πριν από εκατομμύρια χρόνια δεν υπήρχαν άνθρωποι.

Ελπίζω ότι μετά από χρόνια ο τόπος αυτός θα κατοικείται από Ανθρώπους.

Μετά από λίγα χρόνια; Πολλά;

Δεν ξέρω.

Αλλά δεν παύω να ελπίζω.

24 Ιουλίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr