Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Θα ΄θελα να είμαι μια σκιά. Όχι μια οποιαδήποτε σκιά. Μια σκιά στα γυρίσματα της Θηλιάς. Να βλέπω τον δάσκαλο να χτίζει   αυτή την ιστορία της μιάς κινηματογραφικής ανάσας, γιατί στην ουσία για κείνον ήταν μια παράγραφος από αυτές που διηγείσαι σε μια φιλική παρέα μια χαλαρή βραδιά με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Αυτές οι ιστορίες με τις μικρές παύσεις, τα χαμόγελα, την έκπληξη, την απόλυτη ησυχία όταν τις ακούς.  Να σέρνομαι στα πόδια των πρωταγωνιστών, αόρατη μέσα στα δυνατά φώτα. Αόρατη αλλά παρούσα. Θα ΄θελα να είμαι η σκιά του Χίτσκοκ.

Θα΄θελα να είμαι ένα  αδεσποτάκι. Που  στέκεται βρεγμένο και παγωμένο στο προαύλιο μιάς εκκλησίας, μια μέρα γιορτινή, από κείνες τις μέρες με τον πολύ  κόσμο. Πεινασμένο και κατάμονο. Με τα μάτια μου να λέω την δική μου ιστορία αλλά κανείς να μην θέλει να την ακούσει. Κάποιος βάζει δίπλα μου  ένα ποτήρι με νερό, κάποιος το κλωτσάει  και εγώ βρέχομαι ως το κόκκαλο. Δεν γκρινιάζω πια. Χάνω την μιλιά μου. Φοβάμαι.   Αποκαμωμένο σε μια γωνιά, χωρίς ελπίδα, παρακολουθώ τα δεκάδες πόδια που με προσπερνάνε αδιάφορα. Ώσπου μια παρουσία, μια γλυκιά φωνή και ένα πρόσωπο βρίσκεται από το πουθενά  τόσο κοντά στο πρόσωπό μου.  Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω δυο μάτια να κλαίνε. Για μένα; Ναι για μένα. Δυο χέρια με σηκώνουν. Δεν μπορώ να περπατήσω. Με παίρνουν αγκαλιά. Με βάζουν σε μια κούτα. Από τον φόβο μου βρέχομαι ξανά. Τρέμω. Μια φωνή με καθησυχάζει. Η κούτα αρχίζει να κινείται πολύ γρήγορα.  Ένα χέρι με χαϊδεύει και η φωνή δεν σταματάει να μου μιλά. Κάτι αλλάζει. Μετά ξανά η ίδια αγκαλιά και τα ίδια ζεστά μάτια  τόσο κοντά στο πρόσωπό μου. Ζεστό νερό στο σώμα μου, ζεστός αέρας. Παραδίνομαι στην αγάπη. Βρίσκομαι στο πιο μαλακό και ζεστό μέρος του κόσμου. Δεν τρέμω πια. Δεν φοβάμαι. Τρώω και κοιμάμαι. Σε λίγες μέρες έχω πίσω την φωνή μου και όλη την αγάπη του κόσμου σε μια αγκαλιά, σε ένα χάδι. Θα ΄θελα να είμαι ένα ευτυχισμένο αδεσποτάκι…