Ο  Γιώργος Πίτσος  είναι Πολιτικός Μηχανικός.

Στην γνωστή ταινία «Η Μέρα της Μαρμότας» (1993) ο πρωταγωνιστής Μπίλ Μάρεϊ βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ανεξήγητη χρονική λούπα που τον υποχρεώνει να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά .

Ακριβώς έτσι συμβαίνει και στη χώρα μας το τελευταίο εξάμηνο. Το σημαντικότερο γεγονός που θυμάμαι είναι η τυπική έξοδος από τα Μνημόνια . Τον περασμένο Αύγουστο. Έκτοτε η ίδια καθημερινότητα επαναλαμβάνεται αμείλικτα. Ο πολιτικός χρόνος σταμάτησε και ο δημόσιος διάλογος για τα φλέγοντα έπαψε. Οικονομία, Παιδεία, Πρόνοια, Εργασία, στοπ.

Ο εκχυδαϊσμός και η κατάπτωση του πολιτικού συστήματος συνεχίζεται με σφοδρότητα. Ο ευτελισμός θεσμών και αξιών για χάριν του μικροκομματισμού είναι πλέον συνήθης πρακτική.

Θυμάμαι πως μικρός σαν ήμουν, θαύμαζα τους πολιτικούς και γενικά όσους είχαν δημόσιες θέσεις ευθύνης γιατί τους θεωρούσα ως τους ικανότερους και εμπειρότερους. Παράδειγμα για την κοινωνία. Αποδεχόμενος τις διαφορετικές πολιτικές καταβολές  ακόμα και τις λαϊκίστικες – ρουσφετολογικές συμπεριφορές της δεξιάς κουλτούρας, ομολογώ πως ένας στοιχειώδης σεβασμός περί των πολιτικών ενδόμυχα υπήρχε.

Ισχυροί πολιτικοί άνδρες όπως ο Κ.Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τον συγκεντρωτισμό τους δεν επέτρεπαν ευτράπελα και παρεκτροπές στις κοινοβουλευτικές τους ομάδες. Γι αυτό και σποραδικές ανορθογραφίες όπως Συμπιλίδης, Κατσίκης, Σαμαράς έχουν περάσει στην Ιστορία ως μοναδιαία ατυχήματα .

Ένας καχύποπτος κριτής θα μπορούσε να ισχυριστεί πως μια διακομματική ομερτά έκρυβε κάτω από το χαλί τις ατασθαλίες και τον εκμαυλισμό της κοινωνίας . Η Μεταπολίτευση πολλές φορές εργαλειοποίησε  τους τρεις πυλώνες του πολιτεύματος, νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία .

Σήμερα όμως, με τη γενικευμένη και συντονισμένη απαξίωση των 3 εξουσιών διακινδυνεύουμε την Δημοκρατία αυτή καθεαυτή προς όφελος ξέρετε ποίων. Η αγοραία βορβορώδης κριτική μας προς τους εκπροσώπους μας, στα μούτρα μας γυρίζει. Το χαμηλό επίπεδο , ο αμοραλισμός κι αγραμματοσύνη δεν τους προέκυψε σημεία. Καθρέπτες μας είναι. Τους καμμένους λεβέντες εμείς τους ψηφίσαμε .

Το αντίδοτο στη κρίση είναι η σοβαρότητα . Εμείς όμως μετά από δέκα χρόνια στερήσεων γοητευόμαστε από τους εγχώριους γιαλαντζί Σαλβίνηδες και Ορμπάνους .

Όταν αποφασίζουμε με όρους πλατείας , να ξέρουμε πως στην πλατεία συχνάζουν λαχειοπώλες που πουλάνε ελπίδα και περιστέρια που μας χέζουν.