Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Στον Γιώργο Βουλγαράκη ανήκει μια από τις πιό εμβληματικές φράσεις τής ύστερης Μεταπολίτευσης. “Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό!” είχε δηλώσει τον Σεπτέμβριο του 2008, προκειμένου να δικαιολογήσει τη φοροαποφυγή μέσω υπερακτίων εταιρειών. Η κοινή γνώμη στην πλειονότητά της είχε τότε φρίξει. Ο κύριος Βουλγαράκης πλήρωσε πανάκριβα τη διατύπωση της άποψης του. Έμεινε επί ένδεκα συναπτά χρόνια στα αζήτητα. Ώσπου μόλις προχθές αναγγέλθηκε η μεγάλη του επιστροφή. Η υποψηφιότητα του για τον Δήμο Αθηναίων.

Και όμως, ο Γιώργος Βουλγαράκης είχε υπό μίαν έννοιαν απολύτως δίκιο. Όχι επειδή οι νόμοι -οι οποίοι θεσπίζονται στις δημοκρατίες από την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία- ταυτίζονται με την ηθική. Αλλά διότι η ηθική αποτελεί μέτρο εντελώς υποκειμενικό, ακατάλληλο για γενικό κριτήριο. “Από άτομο σε άτομο, επάγγελμα, λειτούργημα, θρησκεία, εισοδήματα και ιδεολογία αλλάζει η τιμιότης σημασία…” γράφει ο σπουδαίος Γιάννης Νεγρεπόντης στα “Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας”, τα οποία μελοποιήθηκαν από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Και συνεχίζει: “Άλλη τιμιότη έχει ο συγγραφέας κι άλλο τιμιότη λέει ο ιερέας, άλλη του ιδεολόγου ιδιώτη κι αλλιώτικη του μισθοφόρου στρατιώτη… Τίμιο πράγμα η μονογαμία μόνο για τον παρία ενώ για τον αστό επιχειρηματία κατάσταση αφύσικη…” Εν κατακλείδι; “Ανάλογα με την τιμή, πάει κι η τιμιότη.” Ή, σε απλούστερα ελληνικά, όποιος έχει κάθε φορά το πάνω χέρι περιβάλλει τις πράξεις του με το φωτοστέφανο της ηθικής. Όποιος κρατάει το μαχαίρι κόβει το καρπούζι.

Οι ρέκτες τής ενημέρωσης, όσοι παρακολουθούν καταπόδας την πολιτική ειδησεογραφία, θα θυμούνται τον σάλο που είχε προ τριετίας ξεσπάσει με έναν σπουδαρχίδη ονόματι Ιάσονα Σχινά-Παπαδόπουλο.

Στα τέλη του 2015, ο Ιάσων εξελέγη ομόφωνα γραμματέας της Νεολαίας του Σύριζα. Τον Ιανουάριο του 2016 αποκαλύφθηκε ότι είχε σπεύσει να διορίσει στο δημόσιο τον αδελφό και τη μητέρα του, τη δε νεαρή φίλη του στο πολιτικό γραφείο του Υπουργού Υγείας. Η απάντησή του στις κατηγορίες που του απευθύνθηκαν στάθηκε -εν τη αφελεία της- αποκαλυπτικότατη.

Αντί να υπερασπισθεί τα τυχόν αντικειμενικά προσόντα των προσφιλών προσώπων του, που είχαν βολευτεί από την “Πρώτη Φορά Αριστερά”, άρχισε να κατεβάζει αγιογραφίες από το οικογενειακό εικονοστάσι. Μνημόνευσε την “περήφανη Επονίτισσα” γιαγιά του, τον “δικαστή του ΕΑΜ” προπάππου του, τον “αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού” παππού του, έναν “δολοφονημένο από τους φασίστες” θείο του… Όσο κυλούσαν τα χρόνια, οι συγγενείς τού Ιάσονα μίκραιναν, αποκτούσαν ανθρώπινες διαστάσεις. Ο πατέρας του ήταν “μιά ζωή χοντρός” και κουραζόταν από το περπάτημα στις πορείες, πάλι καλά που τον άντεχε η μάνα του επί σαράντα ολόκληρα χρόνια. Ο αδελφός του τόσο καταπονήθηκε όντας καθημερινά στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ, ώστε αρρώστησε και έμεινε επί δύο μήνες στο κρεββάτι. Ο ίδιος δε, ο γραμματέας της Νεολαίας Σύριζα, συνεισέφερε στους κοινωνικούς αγώνες μέσα από το youtube, τραγουδώντας ραπ, καθώς επίσης και αρθρογραφώντας στην “Αυγή”…

Θα ήταν κωμικό άμα δεν προκαλούσε θλίψη και οργή. Ο γόνος μιάς οικογένειας μέλη της οποίας ρίχτηκαν στη φωτιά για τα ιδανικά τους -σωστά ή λανθασμένα- έχει το θράσος να αντιμετωπίζει τις θυσίες των προπατόρων του σαν γραμμάτια, που ο ίδιος δικαιούται να εξαργυρώσει. “Γιατί έπαιξαν εκείνοι τα κεφάλια τους κορώνα-γράμματα; ” σού λέει. “Για μιά κοινωνία δικαιοσύνης; Ίσων ευκαιριών; Αστείο πράγμα! Τραβήξανε του λιναριού τα βάσανα για να έρθω σήμερα εγώ, ο άκαπνος, να αρπάξω την κουτάλα και να τακτοποιώ αβέρτα στο δημόσιο! Και αν οι γονείς μου έστεκαν μια ζωή απέναντι στο κράτος, τώρα -που γίναμε κυβέρνηση- θα κουρνιάσουν κάτω από τις φτερούγες του. Διότι σήμερα, επιτέλους, μπορούμε.”
Τόσο απλοϊκά και τόσο κυνικά συνάμα.

Αυτή είναι ακριβώς η νοοτροπία της “Πρώτης Φοράς Αριστερά”. Να εξαργυρώνει επιταγές, ακόμα και αν -στον πραγματικό κόσμο, στην αγορά εργασίας- στερούνται το παραμικρού αντικρίσματος.

Βιογραφούμενη η φρέσκια υπουργός Μακεδονίας-Θράκης αναφέρει υπερήφανα ότι “περπάτησε στην Πράγα, στη Γένοβα και σε άλλους κινηματικούς σταθμούς ανά την υφήλιο”. Προσθέτει -μη τυχόν και την θεωρήσουμε ατομικίστρια ή μετριοπαθή- πως “στον ελεύθερο χρόνο της σκέφτεται και δρα μαζί με άλλους για να αλλάξουν τον κόσμο ολόκληρο.” Βάζω στοίχημα ότι -στα σαράντα της- ειλικρινά καμαρώνει για τα παραπάνω της επιτεύγματα. Ακόμα κι αν λησμονεί να αναφέρει το πιό προφανές: Πως με καμάρι φωτογραφίζεται κρατώντας την ομπρέλα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι προηγούμενοι -θα με ρωτήσετε- πολιτεύτηκαν καλύτερα; Δεν έβριθε το παρελθόν από περιπτώσεις ρεμπεσκέδων που βολεύτηκαν ισοβίως επειδή είτε ο μπαμπάς τους ήταν ψηφοσυλλέκτης είτε οι ίδιοι αφισοκολλητές; Αναφέρουν οι γηραιότεροι ένα περιστατικό, όπου κάποιος κομματάρχης γίνεται δεκτός από τον υπουργό του. Άρχιζει ο άνθρωπος να απαριθμεί τα αιτήματά του και -καθώς ο υπουργός βιάζεται ή βαριέται- δίνει την εξής εντολή στη γραμματέα του: “Φτιάξε μία τροπολογία με την οποίαν ό,τι θέλει ο φίλος μας ο Κ. να γίνεται εκ προοιμίου δεκτόν…” Η κοπέλα έγραψε και προώθησε αρμοδίως εκείνο ακριβώς που τής ζητήθηκε. Και η Βουλή των Ελλήνων κλήθηκε να νομοθετήσει την εν λευκώ ικανοποίηση των επιθυμιών του κυρίου Κ. !

Η διαφορά είναι ότι ενώ -με την πάροδο των δεκαετιών- το “παλιό πολιτικό κατεστημένο” νοιαζόταν πλέον να κρατά τουλάχιστον τα προσχήματα… Ενώ -από τη θέσπιση του ΑΣΕΠ επί Ανδρέα Παπανδρέου- εγκαινιάστηκε ένα όσο γινόταν αδιάβλητο σύστημα προσλήψεων… Ο Σύριζα αντιθέτως πίστεψε πως είχε έρθει στα πράγματα με αποστολή να τακτοποιήσει τα στελέχη του. Και ας στερούνταν κάθε μη αγωνιστικής περγαμηνής. Να δικαιώσει αβλεπί όχι τα παιδιά αλλά τα εγγόνια -και τα δισέγγονα ακόμα- των αντιστασιακών της δεκαετίας του 1940. Να πλάσσαρει εν ολίγοις το δικό του νόμιμο (πρώτα με τα κουκιά του Πάνου Καμμένου, σήμερα πλέον των “προθύμων”) σαν ηθικό.

Εάν η κυρία που θα ορκιστεί Υπουργός Μακεδονίας-Θράκης έχει τόσο μπουρλέσκ βιογραφικό, σκεφτείτε τι συμβαίνει με τις λεγεώνες των υπαλλήλων οι οποίοι προσλαμβάνονται -και θα προσλαμβάνονται ολοένα και πιό αθρόα όσο ζυγώνουν οι εκλογές- “για να εξυπηρετήσουν έκτακτες ανάγκες”…

“Καβλώνει ο γάιδαρος προτού πεθάνει” παράφραζε ο πατέρας μου επί το λαϊκότερον το “κύκνειον άσμα”. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση βρισκόμαστε.

Για δείτε όμως! Η φιλοκυβερνητική “Εφημερίδα των Συντακτών” δημοσίευσε προχθές ένα άρθρο για τον Παύλο Πολάκη με τίτλο “Ο Σαχλαμαρόμαγκας”. Κάποιοι προφανώς δεν θέλουν να τους πάρουν τα σκάγια…

*Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο Capital.com

The article expresses the views of the author. 

iPorta