Ετήσια συνδρομή: 180 ευρώ Paradise SPA & GYM (εντός Ξενοδοχείου Amilia Mare-Paradise, 4ο χλμ Ρόδου-Καλλιθέας).  Εντός πακέτου:  Xαμάμ, τζακούζι, σάουνα, οργανωμένο γυμναστήριο, pilates, brazilian boost, strong zumba, bodypump. Τηλ: 22410-62481 & 22414-01519

PARADISE SPA & GYM-ΕΤΗΣΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗ (FULL PACK): 180 ΕΥΡΩ

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Μega mou, νιάτα μου…Κάνοντας μιά νυχτερινή περιήγηση αυπνίας πέφτω πάνω σε μιά εκπομπή του Μπονάτσου…τα Άλλα κόλπα. Για μας τους παλιούς γνωστή εκπομπή με φάρσες κακόγουστες και μη. Εγώ τότε, για να είμαι ειλικρινής, είχα μωρό παιδί και δεν έβλεπα και πολύ τηλεόραση. Και πέφτω πάνω σε εορταστικό πρόγραμμα,  παραμονή πρωτοχρονιάς, όλοι με τα καλά τους, τα πολύ αμιγιέ τους, πολύ χαρά, πολύ στρας, πολύ σαμπάνια, όλα πολύ. Πού να ήμουν εκείνη την πρωτοχρονιά, σκέφτηκα. Στο πατρικό μου σίγουρα, η μικρή θα κοιμόταν σε κάποιο μέσα δωμάτιο, εγώ θα πηγαινοερχόμουν να την τσεκάρω, στο σαλόνι θα σκάγαμε στο φαγητό ή θα είχαμε στρώσει ήδη κάνα χαρτάκι για το καλό.

Στην τηλεόραση το κέφι περίσσευε.  Κέφι τόσο στημένο ώστε να φαίνεται εντελώς αυθόρμητο. Ο οικοδεσπότης, με το χαρακτηριστικό του γρέζι, υποδεχόταν μιαν απαστράπτουσα Αλίκη Βουγιουκλάκη!  Ας βγάλουμε από την εξίσωση, παρακαλώ, το άκαιρον της ιστορίας…το «άλλα αντί άλλων», το «βρήκαμε παπά να θάψουμε πέντε-έξι» κι ας κρατήσουμε το συλλεκτικό κομμάτι της μετάδοσης.

Αλλάζει η χρονιά οσονούπω και το Αλικάκι, μιά κούκλα, κατεβαίνοντας αυτοκρατορικά από μιά τεράστια ξύλινη στριφτή σκάλα (πολύ τις αγαπούσαν τις σκάλες τότε στα πλατώ τους, άγνωστο γιατί), μας εύχεται κοιτώντας μας στα μάτια με αυτό το τσαχπίνικο ύφος της, που όλοι γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε,  ευτυχισμένο το 1996!

Έκανε όνειρα για τον νέο χρόνο, μίλησε για την περιοδεία του θιάσου της με την Μελωδία της Ευτυχίας, σε λίγο, είπε, θα έφευγε για Θεσσαλονίκη, χάρισε βιβλία που είχε γράψει για παιδιά προσχολικής ηλικίας για τις εκδόσεις Σαββάλα (αυτό ομολογώ δεν το θυμόμουν),  τραγούδησε το Don’t cry for me Argentina σε play back,   στην αγκαλιά του υπερκινητικού ακομπλεξάριστου Βλάσση  υποσχέθηκε στο πανελλήνιο μισοαστεία-μισοσοβαρά να ξανακάνει την Εβίτα με τον ίδιο  ως Τσε και μας υποσχέθηκε πως τα καλύτερα έρχονται…

Ήταν τα πρώτα λεπτά του Γενάρη του 1996 και εγώ, στον καναπέ του σπιτιού μου, μπροστά σε μια smart tv με υψηλή ανάλυση, 24 χρόνια μετά, ήξερα πια πως  η Λίζα Πετροβασίλη τον Ιούλιο του ίδιου έτους θα έμενε για πάντα στην ίδια τάξη και αναλλοίωτη στην μνήμη μας. ‘Ήταν η τελευταία της πρωτοχρονιά. Ο Βλάσσης την ακολούθησε 8 χρόνια μετά.

Δεν άντεξα να δω περισσότερα. Έκλεισα την τηλεόραση και έτρεξα τον χρόνο στο μυαλό μου όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να τον φτάσω στο σήμερα, στο τώρα, σε αυτήν ακριβώς την στιγμή.  Με φόβισε αυτό που είδα. Όλη αυτή η χαρά με στεναχώρησε βαθιά…ίσως επειδή ήξερα το τέλος της ιστορίας.

Βγήκα στην βεράντα να πάρω αέρα.  Έκανε κρύο αλλά εγώ δεν κρύωνα καθόλου. Πήρα μιά βαθιά ανάσα και αφουγκράστηκα τους ήχους της πόλης. Είχε βρέξει και οι δρόμος γυάλιζε λες και έβλεπα φιλμ νουάρ. Τα φώτα από το φανάρι απέναντι καθρεφτίζονταν πάνω του σαν σε μαύρο καθρέφτη. Ο ήχος από τα λιγοστά αυτοκίνητα που περνούσαν έσβηνε ήσυχα ήσυχα και μετά γινόταν πάλι  μια παράξενη ησυχία.

Αυτή η στιγμή δεν είναι τίποτα. Πάει και πέρασε μέχρι να την σκεφτώ. Αυτό το τώρα, μιάν ανάσα και πάει. Μετά άλλη μία και μετά άλλη κι άλλη κι αν τις σκεφτείς όλες μαζί αυτό είναι η ζωή.

Όχι, τελικά δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Δεν θέλω να ξέρω  το μέλλον. Απορώ με κείνους που τρέχουν σε χαρτορίχτρες, καφετζούδες και αστρολόγους.   Και ο λόγος είναι απλός.

Δεν θέλω να ξέρω τίποτα γιατί δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα. Ευτυχώς που το μυαλό μας λειτουργεί επιλεκτικά και κρατάει τις ευχάριστες αναμνήσεις. Θυμόμαστε την χαρά να κάνουμε ποδήλατο αλλά όχι τον πόνο από τις τούμπες μας. Βλέπουμε τα σημάδια στα γόνατα μας και καμαρώνουμε. Αυτό λέγεται άμυνα.

Και τότε μου ήρθε μια σκέψη.

Πως παίζουμε άμυνα σε μια ζωή που μας κάνει επίθεση.

Απόψε ήταν σαν να είδα στην οθόνη της τηλεόρασης το σκορ σε έναν τέτοιο αγώνα και ήταν πολύ παράξενο και λίγο τρομαχτικό.

Νομίζω αυτή είναι η στιγμή που μου τελείωσαν οι λέξεις.

Καληνύχτα.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr