DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Κωστής Μακρής

Θα βάλω και φέτος την Σημαία στον εξώστη μας.

Για τον Κόσμο, για την Ευρώπη, για την Ελλάδα, για την Αθήνα, για την οικογένειά μου και για μένα.

Και για την γλώσσα μου.

Και για την συνοχή τού τόπου μου και την ιστορική συνέχειά μου.

Και για πολλούς πεθαμένους που την τίμησαν.

Από την οικογένειά μου και εκατομμύρια άλλες οικογένειες Ελληνίδων και Ελλήνων εδώ και πολλά περισσότερα από 200 χρόνια.

Και για ξένους που διάλεξαν να κάνουν πράξη τα Ελληνικά τους όνειρα.

Κι ας μην ήταν η ίδια σημαία.

Ας ήταν μόνο η γλώσσα, μερικά Δελφικά παραγγέλματα, ένα ποίημα, μια ασπίδα ή κάποιος ονειρικός τόπος. Ο Όλυμπος, ο Παρνασσός, τα Κύθηρα, η Αρκαδία… Εδώ ή αλλού.

Ακόμα και έναν φανταστικό τόπο, σαν τη δικιά μου Ελλωτία με πρωτεύουσα την Γλαυκαία των Ελπιδονιών μου, αξίζει να τον τιμώ και να τον υπερασπίζομαι ως Πατρίδα μέσα στην Πατρίδα μου.

Θα βάλω και φέτος την Σημαία μας στον εξώστη.

Την αγαπάω τόσο που μπορώ να καταλάβω όποιον αγαπάει την σημαία τής πατρίδας του. Το κατάλαβα αυτό σε πολλές περιπτώσεις. Μία απ’ αυτές ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, που τους έζησα πιο κοντά.

Αγαπάω τόσο και την Ελλάδα που μπορώ να καταλάβω κάθε άνθρωπο που αγαπάει τον τόπο του. Την αγαπάω τόσο που ώρες ώρες αγαπάω κι όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Ξεπερνώντας εφήμερες πολιτικές και κομματικές εντάξεις. Άλλωστε, εδώ και καιρό, η πολιτική μου παράταξη, στον Κόσμο και στον Ελλαδικό χώρο, είναι η σημαντική, πολυσήμαντη, πολύσημη ―και για πολλές και πολλούς αμφίσημη― Ελλάδα. Μπορεί να είμαι με όλον τον Κόσμο και την Φύση και τους Ανθρώπους αλλά εδώ μένω κι εδώ αγαπάω.

Βάζω την Σημαία μας στον εξώστη.

Για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες.

Όλες τις Ελληνίδες και όλους Έλληνες. Είτε ξέρουν είτε όχι ότι η Ελληνικότητα είναι κάτι πολύ πιο σπουδαίο από το να δηλώνεις Ελληνίδα ή Έλληνας. Ακόμα κι αν την εχθρεύσαι την Ελλάδα, δύσκολα ξεφεύγεις απ’ αυτήν. Σου την έχει στημένη. Σε περιμένει σε θέατρα και ωδεία. Σε στάδια και βιβλία. Σε επιγραφές, σε αγάλματα και τοπία. Στη θάλασα, που πώς αλλιώς να την πεις. Στον ουρανό, που πώς αλλιώς να τον πεις. Στον λόγο, που πώς αλλιώς να τον πεις. Σε ερωτήματα που ακόμα δεν απαντήθηκαν. Σε ένα ταξί στην Σεούλ της Νότιας Κορέας που ο ταξιτζής συγκινείται με την θεά Αθηνά που βλέπει στο χαρτονόμισμα των 100 δραχμών που μόλις του χάρισες επειδή το ζήτησε. Στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι, όπου σε υποδέχεται η Νίκη τής Σαμοθράκης.

Όπου κι αν έχω ταξιδέψει, συνάντησα κάτι Ελληνικό που δεν με πλήγωσε.

Κι αυτό είναι κάτι που μου δίδαξαν άνθρωποι και από την Ελλάδα αλλά κι από άλλες χώρες, με άλλες γλώσσες κι άλλα χρώματα.

Βάζω την Σημαία μας στον εξώστη.

Και την βλέπω να χορεύει στον αέρα. Όχι. Δεν ανεμίζει. Χορεύει!

Και, μέρες που είναι, την βλέπω να χορεύει παρέα με τον αέρα και ζηλεύω.

Θα ήθελα να πιαστούμε όλες και όλοι σε έναν γιγάντιο κυκλωτικό πλανητικό χορό, χέρι με χέρι πιασμένοι, στη μια μεριά πάνω το δικό μας χέρι και στην άλλη πάνω το χέρι του διπλανού ή της διπλανής μας ―χωρίς να μας νοιάζει ποιος ή ποια έχει «το πάνω χέρι»― και να χορεύουμε· χωρίς να ρωτάμε «τίνος κι από πού είσαι εσύ»· χωρίς εθνική, θρησκευτική ή κομματική ταυτότητα· χωρίς καχυποψία· χωρίς πίσω δεύτερες σκέψεις.

Όπως χορεύουν στους γάμους στα Ανώγεια και αλλού.

Αφήνοντας στην άκρη ό,τι χωρίζει και δίνοντας την εξουσία στην λύρα ―ή όποιο άλλο όργανο― να γίνει προξενήτρα τής ένωσης ανθρώπων, μέσω του χορού, με κάτι τόσο ψηλό που πολλοί και πολλές το λένε Θεό.

Χορός.

Χορός αρχέγονος.

Χορός πανηγυριών.

Χορός γάμων και φιλικών ξεφαντωμάτων.

Χορός χαράς αλλά και χορός σε τραγωδίες, θεατρικές ή καθημερινές.

Όλες και όλοι  στον χορό που μεταμορφώνει το κάθε ―ματαιόδοξο ή μη― άτομο σε μέλος γενναιόδωρου σμήνους, με συμπεριφορές που υπερβαίνουν ―έστω και για λίγο― το «εγώ» και το κάνουν μέρος ενός συμπαντικού «εμείς».

Σμήνος χορού μελισσανθρώπων που το μόνο που τους νοιάζει εκείνη τη στιγμή είναι το μοίρασμα του μελιού, που οι ίδιοι θα έχουν φτιάξει με ό,τι με κόπο σύναξαν, και θα κυλήσει σαν ηδονική χαρά ανάμεσά τους, σαν τροφή ζωής και διαιώνισης. Αργές, χρυσές, γλυκές, πολύτιμες στιγμές ένωσης σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από εμάς.

Όλες και όλοι. Χωρίς «αλλά…».

Δεν περισσεύει καμιά και κανένας.

Δεν περισσεύουν ούτε εκείνες και εκείνοι που διαφωνούν με ό,τι γράφω εδώ κατά καιρούς και ίσως και να θυμώνουν με τον «εθνισμό» μου.

Που δεν μπορεί ―επειδή δεν θέλω― να γίνει μισαλλόδοξος εθνικισμός, ούτε ματαιόδοξος σοβινισμός ή δήλωση ιδιοκτησίας τής αλήθειας.

Χρόνια καλά και πολλά, Ελλάδα.

Με υγεία, αρμονία, χάρη, αντοχή και επάρκεια για όλες και όλους.

Κωστής Α. Μακρής

23 Μαρτίου 2021

Φωτογραφία: Χορός στα Ανώγεια, από pinterest @Vasilis Plousis