Ο κόσμος θαυμάζει τους ακροβάτες. Συναρπάζει η ευλυγισία τους και η ικανότητα τους να αλλάζουν τη θέση τους στο χώρο ριψοκίνδυνα, με φιγούρες αδιανόητες για τον μέσο άνθρωπο. Συνδυάζοντας τη χάρη, τη δύναμη, την ευκινησία και την τόλμη, προσφέρουν μια φαντασμαγορία που κλιμακώνεται και οδηγεί τους θεατές σε μια μέθεξη στο όριο της έκστασης.

Τα ακροβατικά προϋποθέτουν χρόνια εξάσκησης και το καθένα παρουσιάζεται μετά από μήνες προετοιμασίας με εξοντωτικές πρόβες.

Στην πολιτική, οι ακροβασίες γίνονται χωρίς πρόβα. Οι ηγεσίες κάνουν τις τολμηρές τους κινήσεις απρόοπτα, ίσως και παρορμητικά, με το αποτέλεσμα να προκύπτει χωρίς δυνατότητα διόρθωσης ή επαναφοράς. Συνήθως η τύχη δεν ευνοεί τους τολμηρούς, αλλά τους καλύτερα γυμνασμένους.

Παρακολουθεί ο κόσμος έκθαμβος τους ακροβατισμούς των πρωταγωνιστών στον πολιτικό στίβο και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη απροσδόκητα, σαν σε άγνωστη πίστα βιντεογκέιμ. Ποτέ άλλοτε, τόσες πολλές ετερόκλητες προκλήσεις δεν σφυροκοπούσαν τη μικρή μας χώρα ταυτόχρονα, ποτέ άλλοτε δεν άλλαζε το θέμα στα πρωτοσέλιδα και τις συζητήσεις στα καφενεία και τη Βουλή με τέτοιον ρυθμό. Θαρρείς και οι περιπετειώδεις ταινίες του Χόλιγουντ έχουν επιβάλλει τον καταιγιστικό ρυθμό και την έντασή τους στη σκηνοθεσία της πραγματικότητάς μας:

Μακεδονικό, Συντάξεις, Νοβάρτις, Ρουβίκωνας, ΑΟΖ, Μόρια, Καμμένος, παραδικαστικό, Τσάμηδες, Κόσκο, Ιβάν, Κυπριακό, Τράπεζες, Εγκληματικότητα, Τζαμί, Κομισιόν, Αγορές, ΧΑ, ΕΝΦΙΑ, Εξάρχεια, Αιγαίο, Τριάντα τόσα εκατομμύρια τουρίστες, δημοσιογράφοι, μυστικά κονδύλια, Μέγκα, Χρυσές βίζες, ΕΡΤ, κάπιταλ κοντρόλ, Μάτι, σύμφωνα συμβίωσης ομοφύλων, κρατικά ομόλογα, Τουρκία, Πανεπιστήμιο Δ. Αττικής, Νουρ ουάν, χρηματιστήριο,  Μάνδρα, πολεμικές αποζημιώσεις… Η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης πάλιωσαν τόσο, που μοιάζουν να ήταν σύγχρονοι της κυρα Βασιλικής και του Μακρυγιάννη .

Ποιος μπορεί να βρίσκει τη συνισταμένη των πιέσεων που ασκούνται σε μια τόσο πυκνή πραγματικότητα, ώστε να τα ισορροπεί συνέχεια όλα αυτά και να τα διαχειρίζεται, μαζί με τις προκλήσεις της καθημερινής κυβερνητικής ζωής, της διοίκησης του κράτους; χωρίς αμφιβολία, η περίσταση χρειάζεται τον πιο επιδέξιο ζογκλέρ, τον πιο ευλύγιστο, τον πιο χαλκέντερο, τον ανθεκτικότερο, αυτόν που δε ζαλίζεται με τις απότομες στροφές και δεν παθαίνει βέρτιγκο, τον ικανότερο στις κυβιστήσεις και τους ακροβατισμούς, τον πιο συνεργάσιμο και επικοινωνιακό, τον ευπροσάρμοστο στα διαφορετικά περιβάλλοντα, τον τολμηρό, που δε διστάζει να περιφρονήσει τη σιγουριά της εξέδρας και βουτάει στο κενό της πρωτοβουλίας των κινήσεων, αισιόδοξος, ότι θα βρει να πιαστεί σ’ ένα χέρι, κάποιου που δεν θέλει να τελειώσει η παράσταση.

Η σημερινή κυβέρνηση, στον αντίποδα όλων των προηγούμενων, αντικατοπτρίζει την αντιφατικότητα και την πολυσημία όλων των αντιλήψεων και των τάσεων της εποχής. Εκπροσωπεί ταυτόχρονα  πρόσωπα με εθνικιστικές απόψεις και διεθνιστές αριστερούς, φίλους της πολυπολιτισμικότητας και των μεταναστών μαζί με οπαδούς του αυταρχισμού, ρεαλιστές και αιθεροβάμονες, εργατοπατέρες και νομοθέτες της προσέλκυσης επενδύσεων, νοσταλγούς του Άρη και φίλους των ΗΠΑ, υποστηρικτές των συλλογικοτήτων και συμπράττοντες με την εκκλησία, ποιητές και γκρίζους ανθρώπους των μηχανισμών, εισοδηματίες και άνεργους, πρεζόνια και αθλητές, δημόσιους υπαλλήλους και εργολάβους, αστούς και πληβείους, αξιωματούχους και μπαχαλάκηδες. Η επιρροή κάθε μιας ομάδας από την πανσπερμία αυτή δεν είναι σταθερή, αυξομειώνεται. Και, αντίστοιχα, αλλάζει το σημείο ισορροπίας. Οι ακροβάτες είναι αναγκασμένοι να προσαρμόζονται στις άτακτες και απροειδοποίητες μεταβολές που συμβαίνουν στη συχνότητα της ταλάντωσης. Όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει το ρυθμό και απωλέσει τη σύνδεση,  κρημνίζεται.

Ποιος είναι ο ικανότερος για το σάλτο μορτάλε, είναι ολοφάνερο