Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε δέκα, είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια είναι μόνη, αδειανό το σπίτι της, ορφανό το κρεβάτι της. Κάτι αραιές και που επαφές και ξανά αποχωρισμοί, ώσπου κάποια στιγμή της ήρθαν τα μαντάτα: ο άνδρας της καπετάνιος σε γκαζάδικο πνίγηκε λίγο έξω από τις Ινδίες.

Τον μονάκριβο γιο τους μόνη της τον μεγάλωσε. Έφυγε κι αυτός για σπουδές κάπου στη Φινλανδία, πού καιρός να βρεθεί για τη μάνα του, πάνω απ’ όλα η καριέρα σου του έλεγαν όλοι.

Επτά χρόνια έχει να τον δει, αραιά και που της τηλεφωνεί ίσια – ίσια να ρωτήσει για την υγεία της, να τη διαβεβαιώσει ότι κι αυτός είν’ καλά. “Μου οφείλεις κάτι πριν πεθάνω”, του είπε στο αεροδρόμιο αποχωρίζοντας τον. “Μάνα, μη με πικραίνεις, τι λόγια είν’ αυτά, οτιδήποτε χρειαστείς θα είμαι πλάι σου. Θα σου ‘ρθω οπωσδήποτε”.

Η μάνα στέρεψε από προσδοκίες και αναμονές. Πηγαίνει συχνά στο αεροδρόμιο, παρακολουθεί τις πτήσεις, μετρά και ξαναμετρά αναχωρήσεις και αφίξεις, σταυρώνει τα χέρια, στεγνώσαν τα μάτια της από δάκρυα και ξαναεπιστρέφει στο σπίτι.

Αυτό το καλοκαίρι όμως ο γιος της της ετοιμάζει τη μεγάλη έκπληξη, θέλει να τη βρει απροετοίμαστη. Μαζί του θα έχει και μια καστανόξανθη η οποία μιλάει σπαστά τα ελληνικά και σκέφτεται να της αναγγείλει ότι το χειμώνα θα παντρευτούν.

Σουρούπωσε. Ο κήπος με τις τριανταφυλλιές και τις γαζίες – καμάρι της μάνας του – θέριεψε από τα αγριόχορτα, η πόρτα αμπαρωμένη.

“Πάνε τώρα τρεις βδομάδες που τη θάψαμε”, του απαντά μια γειτόνισσα, δεν ξέραμε ποιον να ειδοποιήσουμε.

Και από πάνω εκεί ψηλά, ένα κατακόκκινο ραγισμένο φεγγάρι άφησε να κυλήσει καυτό ένα δάκρυ.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr