Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Διαβάστε τα άρθρα του Μάνου Στεφανίδη ΕΔΩ

(Έγκυρο ρεπορτάζ…Από πέρσι)

Τι γιορτάζουμε λοιπόν σήμερα, στις 24 Ιουλίου; Καλύτερα, τί γιορτάζει υποκριτικά το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο της χώρας μια τέτοια μέρα; Γιατί έβαλαν ο κύριος σύντροφος της κυρίας ΠτΔ και ο ΠΘ το καινούριο τους μπλε αρζάν κοστούμι με την μεταξωτή, γαλάζια – να μην ξεχνιόμαστε κιόλας – γραβάτα και δέχονταν στους κήπους του προεδρικού Μεγάρου;

Γιατί φόρεσε άραγε το σινιέ σακάκι του ο Αλέξης και το πανάκριβο πουκάμισο χωρίς γραβάτα – όλα κι όλα η “στολή ” της επανάστασης είναι ό τι απέμεινε από την επανάσταση – και άρχισε να συγχαίρει εαυτόν και αλλήλους;

( Έκτακτη πάντως με το μαύρο παντελόνι και το κομψό σακάκι με γουνάκια Αρείου Πάγου η κυρία Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκλεψε τις εντυπώσεις. Σε σχέση με το very βερικοκί ανσάμπλ της κυρίας Αγγελόπουλου, το σακάκι Ελβετού ναυάρχου της κυρίας Παναγιωταρέα και την αρχαϊκή εσθήτα τρουά καρ με βολάν au volovant της κυρίας Γκραμπόφσκι… Επρόκειτο για ένα απέριττο σύνολο που όμως εντυπωσίασε τους εκλεκτούς παριστάμενους. Οι οποίοι και ετίμησαν δεόντως τα εδέσματα του σεφ Πωλ που προσφέρθηκαν στον δροσερό κήπο του Μεγάρου. Μέχρι και τάρανδος από τα καμμένα της Πάρνηθας σερβιρίστηκε αλλά και ρακούν από το δάσος της Δαδιάς με σως μπαλσάμικο… Όσο για τις πέρδικες ογκρατέν από τις καλές της Εύβοιας…Αριστούργημα! Να ζήσει η δημοκρατία κι οι δημοκράτες της).

Γιατί όμως γκρινιάζω εγώ; Γιατί πονάω για την αποτυχία μιας εποχής, για την κατάντια μιας γενιάς, για την διχοτόμηση της Κύπρου μισόν αιώνα τώρα, για την φενάκη της δημοκρατίας, για τις συσσωρευμένες απάτες, τα ψευδώνυμα συνθήματα, τον εκμαυλισμό ενός ολόκληρου λαού, για την διάψευση του Πολυτεχνείου, για την κάλπικη μεταπολίτευση, για την παράδοση της χώρας από μέσα και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο; – Τί στο διάβολο γιορτάζουν σήμερα συγκινημένες οι πολιτειακές αρχές;

Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να είναι μέρα σιωπής και εθνικής περισυλλογής. Ημέρα πένθους αφού δεν μπορεί, δεν δικαιούμαστε, να είναι μέρα οργής. Αφού η πλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, είδε με ανακούφιση, τουλάχιστον, τους άξεστους κολονέλους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τον “αδάμαστο” λαό. Πάντα και παντού οι λίγοι κάνουν τη διαφορά. Και έπειτα έρχονται οι επαγγελματίες του λαϊκισμού και καταθέτουν στεφάνους. Καλιώρα!

Α ρε Λαυρέντη! Που έγραφε κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης πικρά πλην εύστοχα.

Εγώ λοιπόν σήμερα δεν γιορτάζω ούτε την “επέτειο “της δημοκρατίας ( ούτε και τα φυσικά μου γενέθλια, τι ατυχής σύμπτωση, γιατί βέβαια δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα να γιορτάζει κανείς το γεγονός ότι μεγαλώνει. Έστω και χωρίς να το θέλει. Αναρωτιέμαι πάντως όλοι οι υπόλοιποι τί γιορτάζουν;

ΥΓ 1. Δεν γιορτάζω λοιπόν αλλά πενθώ την θλιβερή ματαίωση της γενιάς μου, της γενιάς του Πολυτεχνείου αλλά και την αποτυχία μας να φιάξουμε καλύτερη την επόμενη γενιά. Αυτή, ας πούμε, που θεωρεί αντίσταση να βεβηλώνει τα μνημεία της Ιστορίας και του Πολιτισμού θεωρώντας τα αστική παρακμή. Τέτοια διαστροφή!

ΥΓ 2. Αφιερώνω το παρόν σημείωμα στην μνήμη συντρόφων μου ζωγράφων με ήθος και αγωνιστική προσφορά που μια σοβαρή πολιτεία και μια σοβαρότερη αριστερά θα είχαν τιμήσει και αξιοποιήσει καλύτερα: Στον Βαγγέλη Φαεινό, στον Θανάση Στεφόπουλο, στον Θόδωρο Πάντο, στον Γιώργο Βογιατζή, στον Σπύρο Κουκουλομάτη, στον Σταύρο Ιωάννου, στον Ευ. Κουζούνη, στον Μάκη Θεοφυλακτόπουλο, στον Κυριάκο Κατζουράκη.

Σημ. Οφείλω να υπογραμμίσω ότι έπραξε άριστα η Προεδρία της Δημοκρατίας ματαιώνοντας σήμερα τη δεξίωση. Λόγω της συμφοράς των πυρκαγιών.

Φωτογραφίες:1. ΙΝΟ, γκράφιτι από το Μοναστηράκι. 2. Φαραώ – ξαπλώστρες σε αξιοποιημένη τουριστικά παραλία. 3. Κι άλλες ξαπλώστρες. Φλαμπέ τώρα.