-Άλεξ, είσαι στο Αγγελοχώρι;
-Ναι βρε άχρηστε, αφού ξέρεις τα καλοκαίρια εδώ τη βγάζω.
-Ωραία. Ερχόμαστε να μας πας για ψάρεμα.
-Ποιοι;
-Ο Νίκος, ο Χρίστος κι’ εγώ.
-Ο.k. Θα με βρείτε στην παραλία. Κατεβαίνω να βγάλω δολώματα.
Και ήρθαν.

Τι ωραίες ανέμελες εποχές κάπου εκεί στα τέλη τις δεκαετίας του ’70!
Μακρυμάλληδες και μουσάτοι φοιτητές με ώρες ατέλειωτες συζητήσεων και ζωηρών ιδεολογικών διαφωνιών πώς φανταζόμασταν το μέλλον και πώς θα σώσουμε τον κόσμο.
Έλειπε όμως κάτι από την ημερήσια διάταξη. Από την ατζέντα επί το νεοελληνικότερο.
Ποιος να το φανταζόταν τότε; Ποιος μπορούσε να το προβλέψει;
Ποιος μπορούσε να προβλέψει ότι θα γιγαντωνόταν η Κίνα; Ότι θα αποψιλωνόταν τα παρθένα δάση του Αμαζονίου στο βωμό της ανάπτυξης;
Για ποια τρύπα του όζοντος να μιλήσουμε όταν το μόνο που ενδιέφερε τότε για το όζον ήταν ο χημικός του τύπος;
Και ότι ο άνθρωπος στο μέγεθος της αλαζονείας του και με απύθμενο θράσος θα επινοούσε μέχρι και χρηματιστήριο ρύπων(sic) !!!
Ότι στον Βόρειο Πόλο θα έφτανε το θερμόμετρο τους 22 βαθμούς. Στην Ανταρκτική θα ”ξεκολλούσαν” παγόβουνα μεγέθους της Κύπρου;
Η κλιματική αλλαγή ήταν γνωστή σχεδόν σαν παραμύθι που έγινε η αιτία να εξαφανιστούν οι δεινόσαυροι….
Έβγαλα από την άμμο κόκκινο σκουλήκι και μια τούφα μύδια απ’ τον βράχο, ήρθαν και οι φίλοι και ”ανοιχτήκαμε”.
Στη μέση του Θερμαϊκού ανάμεσα στο Μεγάλο Καράμπουρνου και το Δέλτα του Αξιού. Καμιά δεκαπενταριά οργιές βάθος.
Μοίρασα τις πετονιές, τους έδειξα πώς δολώνουμε το αγκίστρι και άρχισε το πανηγύρι.
Τρελάθηκαν οι φίλοι από το ”ρίξε-βγάλε”. Γόπες, μπαρμπούνια, λιθρίνια, λίγδες στον πάτο και κοκάλια στο ανέβασμα. Έβραζε η θάλασσα.
Έβραζε η θάλασσα και εμένα με ζώναν φίδια. Έβλεπα τα Πιέρια να μαυρίζουν. Μακριά στο βάθος πού και πού και καμιά αστραπή.
-Μάγκες μαζέψτε τα, έρχεται μπουρίνι.
-Τι λες, ρε μαλ@κα, πού το είδες το μπουρίνι;
Το έβλεπα. Ήξερα τα σημάδια του.
Έκοψε απότομα η μπουκαδούρα, γαλήνεψε για λίγο η θάλασσα, άρχισε να γίνεται σιγά σιγά πλισέ από δυτικά προς ανατολικά.
Τα ψάρια ”τρώγαν σαν τρελά”, μαύρισε η θάλασσα, μαύρισαν τελείως και τα Πιέρια. Χάθηκαν από τον ορίζοντα. Πύκνωσαν οι αστραπές.
-Βγάζω το τάπερ με τη μελιντζανοσαλάτα που έφτιαξε η μάνα μου, πάρτε πιρούνια.
-Άστην Γιώργο…πρέπει να βιαστούμε…την τρώμε έξω…
-Έλα ρε συ Άλεξ. Να βιαστούμε…γιατί να βιαστούμε πέντε λεπτά θέλουμε με τη μηχανή.
-Ναι ρε Άλεξ, δεν ξέρεις ότι η θάλασσα ανοίγει την όρεξη, είπαν οι άλλοι δύο με μια φωνή.
-Μάγκες δεν θα προλάβουμε…
– Όλα τα ξέρεις θαλασσόλυκε…φοβάσαι μη βραχεί η σερβιέτα σου;
Τα τρανταχτά γέλια τους όμως καλύφθηκαν από τους κεραυνούς που έπεφταν ήδη στον Κορινό, τον Μακρύγιαλο και την Αγαθούπολη
Σηκώνομαι και ανάμεσα από τους πεινασμένους πάω στη πλώρη μαζεύω την άγκυρα και μου έρχεται η πρώτη σταγόνα.
Μέχρι να γυρίσω στην πρύμνη να τραβήξω την κορδονιέρα της εξωλέμβιας ήρθαν η δεύτερη και η τρίτη.
Οι πλισέδες έγιναν κύμα. Τα κύματα προβατάκια. Οι σταγόνες βροχή. Τα προβατάκια αφρισμένα κύματα. Η βροχή καταιγίδα. Ακαριαία.
Και η βάρκα στο τέλος ακυβέρνητη. Το τιμόνι δεν ανταποκρινόταν στις εντολές. Η μικρή βαρκούλα έγινε καρυδότσουφλο και η μέρα νύχτα.
-Καθίστε στον πάτο της βάρκας και μόλις σας πω βουτάμε όλοι στη θάλασσα.
Τα κύματα μας πήγαιναν βουρ πάνω στα βράχια κάτω από τον φάρο του Καράμπουρνου.
Είκοσι μέτρα πριν τσακιστούμε δίνω την εντολή να βουτήξουμε. Ένας Θεός ξέρει πώς κατορθώσαμε να βγούμε στη μικρή αμμουδιά.
Η βάρκα έγινε κομμάτια στα βράχια και ο εξοπλισμός, η μεγάλη ψαριά, η μελιντζανοσαλάτα και τα πιρούνια βρέθηκαν μονομιάς στον πάτο του Θερμαϊκού.
Όταν μετά από ώρες γυρίσαμε στο σπίτι μουσκεμένοι άκουσα από τον πατέρα μου τα εξ αμάξης.
Όχι για τη βάρκα που χάθηκε, όχι που καταφέραμε να μη πνιγούμε, αλλά επειδή ως ο ”καπετάνιος” του σκάφους άνοιξα διάλογο με τους επιβάτες ενώ έπρεπε να αγνοήσω την άγνοια τους και να δράσω αμέσως αφού γνώριζα πολύ καλά τι σημαίνει μπουρίνι στον Θερμαϊκό.
Ναι αγαπητοί μου. Τα καλοκαιριάτικα τοπικά μπουρίνια στον Θερμαϊκό είναι συνηθισμένο φαινόμενο.
Αυτό που δεν ήταν συνηθισμένο, είναι ότι λόγω της κλιματικής αλλαγής έγιναν πλέον πολύ πιο έντονα σε συμπεριφορά σε εύρος και σε διάρκεια, όπως μας πληροφόρησαν οι επιστήμονες που ανέλυσαν τα στοιχεία του πρόσφατου που έπληξε τη μισή σχεδόν Χαλκιδική.
Η κλιματική αλλαγή και τα τραγικά της αποτελέσματα είναι γεγονός.
Είναι μια πορεία μη αναστρέψιμη όσο οι πολύφερνοι ηγέτες του κόσμου υποκρίνονται με ευχολόγια, κούφιες υποσχέσεις και κροκοδείλια δάκρυα.
Αυτό που επίσης όμως είναι γεγονός είναι και ότι είμαστε απροετοίμαστοι. Είναι μεμψιμοιρία να χρεώνουμε τα θύματα στο αποτέλεσμα και όχι στις δικές μας ευθύνες αντιμετωπίζοντας με μεταφυσική τη δική μας σωτηρία από ”το κακό που μας βρήκε”.
Η προετοιμασία που επείγει να κάνουμε είναι από μεν την πολιτεία να εφαρμόσει την έγκαιρη προειδοποίηση και την άμεση κινητοποίηση,
από δε τους πολίτες να ξεχάσουμε την επιπολαιότητα, την ανευθυνότητα και τις μελιτζανοσαλάτες σε ακραίες καταστάσεις όπου απαιτείται σοβαρότητα.
Για να είναι τα θύματα που θρηνήσαμε με όσα έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν τα τελευταία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr