Δημήτρης Κατσούλας

Τι κι αν αισίως διανύουμε το δεύτερο ήμισυ του μηνός Ιουλίου, τι κι αν ο μήνας Αύγουστος ‘δεν έχει ειδήσεις’ – όπως μας έλεγε εκεί στην οδό Χρήστου Λαδά 1 ο μέγιστος της δημοσιογραφίας Λέων Καραπαναγιώτης, αστειευόμενος – η πολιτική όμως και τα κοινωνικά θέματα τα οποία άπτονται αυτής, ποτέ δεν έπαυσαν να επικεντρώνουν ή και να μονοπωλούν το ενδιαφέρον και τον προβληματισμό μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης (ας μη ξεχνούμε ότι πάντα θα υπάρχουν και οι αδιάφοροι βαδίζοντες χωρίς πυξίδα και …όπου ήθελε βγει). 

Πολλά τα σενάρια περί της από εδώ και πέρα πορείας του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Αλέξη Τσίπρα, επικειμένων μάλιστα και των διεργασιών που συντελούνται αυτές τις μέρες στο κόμμα. Και το ερώτημα που τίθεται είναι: θα επέλθει κάποια στιγμή κατά την οποία θα ηγηθεί ξανά ο Τσίπρας του ιδίου κόμματος το οποίο αξιοπρεπέστατα εγκατέλειψε ή θα προχωρήσει σε σχηματισμό νέου με πρόσωπα – όπως πολλοί διατείνονται – που θα μας εκπλήξουν θετικώς, όπως αναγνωρισμένες προσωπικότητες και αποδεκτές από τις ευρύτερες μάζες του εκλογικού σώματος και οι οποίες δεν θα επιδέχονται αμφισβήτησης όπως έως σήμερα συνέβαινε και ήσαν τροχοπέδη στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ; 

Όπως οι τάσεις προδιαγράφονται έως σήμερα, η Έφη Αχτσιόγλου θα είναι κατά πάσα πιθανότητα εκείνη η οποία θα επιλεγεί ως αρχηγός έχοντας εμπρός της όμως αρκετές εκλογικές προκλήσεις-αναμετρήσεις να διαχειριστεί κι αφού από αυτές εξέλθει αλώβητη υπό την έννοια ότι θ’ αυξήσει έστω και κατά δυο μονάδες τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, ομαλά θα κυλήσουν τα πράγματα για την Κουμουνδούρου, εάν όμως συρρικνωθεί κι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ή στην χειρότερη των περιπτώσεων παραμείνει στα ίδια ποσοστά (περίπτωση που διαφαίνεται απίθανο να συμβεί μετά από δυο συνεχείς τετραετίες Μητσοτάκη επόμενη θεωρείται η φθορά λόγω μέτρων σκληρών που θα είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει και με την κοινωνία απέναντί του), τότε σωτηρία και χείρα βοηθείας δεν πρόκειται να υπάρξει με αποτέλεσμα οι ‘Ομπρέλες’ να πληθαίνουν και κάθε μια να επιλέγει τον δικό της δρόμο. Στην ουσία δηλαδή θα έχουμε ένα κόμμα εις τα εξ ων συνετέθη με μια Νέα Δημοκρατία να ψάχνει ξανά τις ρίζες της και τον εαυτό της και ένα ΠΑΣΟΚ να διεκδικεί την εξουσία υπό την προϋπόθεση όμως ότι η πολιτική του στάση στην τετραετία που μόλις άρχισε όχι απλά θα είναι δυναμική – στοιχείο το οποίο στερείται ο κύριος Ανδρουλάκης – τουλάχιστον όμως εποικοδομητική και εν ταις πράξεσιν αποδεδειγμένη οπωσδήποτε θα πρέπει να καταγράφεται. 

Τότε, και σε αυτή την φάση η πολιτική κατάσταση που θα θυμίζει περασμένες εποχές κλυδωνισμών, θα πρέπει να θεωρείται βεβαία η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αν και δεν αποκόπηκε πλήρως από τις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ θα εμφανιστεί ως (αναγκαίος) απαραίτητος και ο μόνος να ενώσει ξανά όλες τις προοδευτικές δυνάμεις καταγράφοντας ποσοστά τέτοια που να είναι αρκετά για τον σχηματισμό μιας πολυκομματικής κυβέρνησης, κάτι το οποίο καταγράφηκε κατά την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, παρά μιας αυτοδύναμης στην οποία θα επιμένει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Υπόψη ότι: Τα μακριά όνειρα κουράζουν, τα σύντομα είναι και τα πιο ουσιώδη κι εκείνα που καταγράφονται πρωινές ώρες και όχι καταμεσής του μεσονυκτίου ή στα άγρια μεσάνυχτα αλλιώς στα οποία κινήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιάνοντας στον ύπνο μια κοινωνία υπνωτισμένη με τα χάπια των επιδομάτων, τον εμπαιγμό των συνταξιούχων και την φοβία των δημοσίων υπαλλήλων.