Με εκκίνηση την παρατήρηση ενός φίλου για την μακρά αποχή μου από τα αμιγώς πολιτικά δρώμενα το σημερινό κείμενο. Η αποχή από την πολιτική δεν είναι στάση απάθειας, αλλά διεργασία. Και εξηγούμαι. Αυτό που συνειδητοποιούμε μετά από μια μακρά περίοδο σήψης και παρακμής στην χώρα μας είναι πως τα περισσότερα των γεγονότων υπονοούνται και αυτοαποκαλύπτονται σταδιακά, οριοθετώντας τον γιγαντισμό ενός διαπλεκόμενου συστήματος που αποτελεί την πολιτική μηχανή του τόπου.

Ένας γιγαντισμός της ανομίας και του ψέυδους που μέσα από την απάθεια του ως προς τις στοιχειώδεις έστω ανάγκες τις κοινωνίας, εκλογικοποιεί εμετικές πολιτικές και αποφάσεις, προς τιμήν άλλων, απώτερων στόχων. Κάθε εμπλεκόμενος στο πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια στην αρχή μας παρουσιάζεται με δυναμισμό και λαμπερούς υπότιτλους. Τέτοιους υπότιτλους που θα παρουσίαζαν τους stars μιας κινηματογραφικής υπερπαραγωγής. Επιτρέποντας και προτείνοντας την κρίση του πολιτικού χώρου ως προς τις υποκριτικές του δεξιότητες και όχι τις πολιτικές του ιδεολογίες! Αυτές είναι, εκ της γενέσεώς τους, ταγμένες σε ανήθικα συμφέροντα και κίνητρα. Κάθε επίδοξος πολιτικός ηγέτης με την ανάληψη πολιτικών καθηκόντων αναλαμβάνει ταυτόσημα και έναν θεατρικό-κινηματογραφικό ρόλο, δεν είναι παρά μια ανθρώπινη καρικατούρα που έχει αποδεχτεί πειθήνια την νέκρωση του “είναι” του και έχει αναγάγει την ζωή του, προσωπική και κοινωνική, σε ένα ερμηνευτικό κρεσέντο υποκρισίας. Ακόμη και αυτή η οξυδέρκεια του είναι μονίμως αιχμαλωτισμένη στην εφεύρεση τρόπων στο αιώνιο κυνηγητό της παραπλάνησης. Η πολιτική είναι ένα άνευ ορίων διαπλεκόμενο σύστημα που απλώνει τα πλοκάμια του έτοιμο να υποδουλώσει την ανθρωπότητα.

Αυτή είναι η πολιτική για μένα, και δεν έχω άλλη επιλογή από το να την κοιτάξω, δικαιολογημένα, μ’ ένα μηδείαμα λεπτής ειρωνείας ή και με μια έκφραση ωμής χλεύης ακόμα, καχύποπτος και συνειδητά οργιλός απέναντι σε ένα σύστημα που επιδίδεται διαρκώς στην επινόηση και στην κατασκευή ενός σωρού ακαταλαβίστικων Νόμων και αποφάσεων με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει ένα παχύ στρώμα απόστασης και ασφάλειας ώστε να λειτουργεί ανεμπόδιστα σε σχέση με την κοινή γνώμη. Πιστεύω πως όλοι εμείς που είχαμε ή ακόμη έχουμε εναποθέσει επαναπαυτικά την όρασή μας και τις αισθήσεις μας στις “δικές” τους αποφασισμένες αλήθειες, πρέπει επιτέλους να πάρουμε τα μάτια μας από εκεί, να πάρουμε τα αισθητήρια μας, να τα ξεσκονίσουμε, να τα τρίψουμε, να αφαιρέσουμε τα πέπλα που σκεπάζουν την πεζή και οδυνηρή καθημερινότητα μας, και να εξετάσουμε ξανά την όρασή μας πάνω σε ζητήματα που θεωρούσαμε κατακτημένα. Έστω κι αν έτσι με αυτόν τον τρόπο, πρόκειται να κατασκευάστουν και να επιβληθούν νέες αλήθειες σε χώρους που έχουν μέχρι τώρα υφάνει τεχνηέντως την ασφάλεια και το αδιέξοδό τους. Βεβαιότητες που καθώς συγκρούονται μεταξύ τους αποκαλύπτονται ως σαθρές, ετοιμόρροπες, αβέβαιες. Η επούλωση είναι πάντα διαδικασία μετασχηματιστική.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr