Η γνώση είναι ισχύς. Η ισχύς δεν είναι γνώση.

Πριν από πολλά χρόνια ασχολήθηκα επισταμένως με το πώς θα μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο με δύο στόχους: να τον αγαπάω περισσότερο και να με αγαπάει περισσότερο.

Τώρα ασχολούμαι επισταμένως με το πώς μπορώ να αλλάξω εγώ για να μπορώ να αγαπάω περισσότερο τον κόσμο. Θεωρώ πολύ απίθανο να με αγαπήσει ο κόσμος ―ή υποσύνολα αυτού― αν δεν αγαπάω εγώ τον εαυτό μου ως τμήμα του.

Αυτό που με τα χρόνια μού προσφέρθηκε ―και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό― είναι η απαρχή και η συνέχιση της ύπαρξής μου.

Το τίμημα γι’ αυτό είναι η διαρκής απομάκρυνση του σώματός μου από την παιδική και νεανική ηλικία .

Το κέρδος είναι η αποδοχή της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας, η συμφιλίωσή μου με αυτές και η μετάλλαξη των αμέτρητων πληροφοριών, που μου έχουν προσφερθεί ή έχω πάρει, σε ένα είδος γνώσης που κι αυτή με τη σειρά της μεταλλάσεται σ’ ένα είδος ισχύος απέναντι στα όσα μπορώ και σε όσα δεν μπορώ να αλλάξω.

Εν μέρει αποδεχόμενος αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω και εν μέρει αδιαφορώντας γι’ αυτά. Πάντοτε όμως σχολιάζοντας ―δημοσίως ή καθ’ εαυτόν― το τι μπορεί να αλλάξει, τι δεν μπορεί και πώς μπορώ να διακρίνω τη διαφορά.

Πολλές φορές καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα είναι σαν τα παιδιά.

Δύο τρόποι υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, για να ελέγξεις πλήρως ένα παιδί:

Ο ένας είναι να το καταστρέψεις, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Ο άλλος είναι να βρίσκεσαι κοντά στην αλήθεια του με αγάπη.

Στην πρώτη περίπτωση θα νομίζεις ότι έχεις ισχύ αλλά δεν θα έχεις ούτε γνώση ούτε αγάπη.

Στη δεύτερη περίπτωση είναι αρκετά πιθανό να προσεγγίσεις και τη γνώση και την ισχύ και την αγάπη, αν σε βοηθήσει και η τύχη.

Κάπως έτσι και με τις πολλές όψεις της πραγματικότητας.

Όσο πιο έντονα επιδιώκεις να την ιδιοποιηθείς, να την ερμηνεύσεις πλήρως και να την ελέγξεις απολύτως, τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από την αλήθεια της και τον πυρήνα της αβεβαιότητάς της. Και τόσο πιο κοντά στην καταστροφή της ―κυριολεκτικά ή μεταφορικά, ακόμα και με τη μορφή της άγνοιας― βρίσκεσαι.

Και επειδή όλοι είμαστε μέρος της πραγματικότητας, η όποια καταστροφή της περιλαμβάνει και εμάς.

13 Ιουνίου 2018

Εικόνα: Werner Heisenberg, 1901 – 1976, Γερμανός φυσικός, Βραβείο Νόμπελ Φυσικής του 1932.

Διατύπωσε για πρώτη φορά, το 1927, την αρχή της απροσδιοριστίας ή, διαφορετικά, αρχή της αβεβαιότητας. Βασικό αξίωμα της κβαντικής μηχανικής. Σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας είναι αδύνατο να μετρηθεί ταυτόχρονα και με ακρίβεια, ούτε πρακτικά, ούτε και θεωρητικά η θέση και η ταχύτητα, ή ορμή, ενός σωματίου.

Εν αντιθέσει με την αρχή της αιτιοκρατίας, σύμφωνα με την αρχή της απροσδιοριστίας υπάρχουν γεγονότα των οποίων η εκδήλωση δεν υπαγορεύεται από κάποια αιτία.

(ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ)

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr