Κωστής Μακρής

Πριν από τριάντα χρόνια είχα ένα ατύχημα με τη μηχανή μου.

Σοβαρό το πρόβλημα στο δεξί μου γόνατο.

Εγχείρηση πολύωρη, γύψος μετά και εγκλεισμός.

Με φιλοξένησε η μαμά μου.

Έκανα περίπου τέσσερις μήνες να κυκλοφορήσω στους δρόμους, με πατερίτσες.

Φεβρουάριος ήταν όταν έπαθα το ατύχημα.

Το καλοκαίρι, Αύγουστο, πήγα στη Σάμο, στο Κοκάρι.

Εκεί με φιλοξένησε ένας καλός φίλος, και μετά κουμπάρος μου, που είχε ένα καταπληκτικό μπαρ εκεί, το “Bateaux Ivre” («Μεθυσμένο Καράβι»).

Έκανα πολλά μπάνια, με βατραχοπέδιλα, για να δυναμώσει το πόδι μου.

Πήγα με πατερίτσες και έφυγα χωρίς να τις χρειάζομαι.

Χρειάστηκαν περίπου οχτώ μήνες για να κάνω βόλτες όπως παλιά.

Σε μηχανή δεν ξανανέβηκα, από τότε.

Τώρα, τριάντα χρόνια μετά, μένω στο σπίτι μου.

Για πόσο;

Δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω ότι κανένας δεν πρόκειται να μου το πει.

Γιατί κανένας δεν ξέρει.

Με πειράζει;

Και ΝΑΙ και ΌΧΙ.

ΝΑΙ γιατί θλίβομαι για το συνολικό κακό που συμβαίνει γύρω μου, και ΌΧΙ επειδή έχω τόσα προνόμια που θα καθιστούσαν ύβρη, προς τους πραγματικά πάσχοντες (κι όχι μόνο από την πανδημία…), την οποιαδήποτε μεμψιμοιρία, κλάψα ή γκρίνια εκ μέρους μου.

Μένω στο σπίτι.

Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι ―και για τα δύο δεινά― ότι η αρρώστεια φεύγει με υπομονή και το χρέος λίγο λίγο.

29 Μαρτίου 2010

ΥΓ. Άλλαξε και η ώρα και θα έχουμε μια ώρα περισσότερο φως. Μην είμαστε και πλεονέκτες!

Κ.Α.Μ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr