Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Ποιά  είμαι, δεν ξέρω. Κατά καιρούς έχω υπάρξει πολλά διαφορετικά πράγματα. Ναι πράγματα. Έχω υπάρξει περίπτερο, σκουπιδοντενεκές, κέτσαπ, μουστάρδα, μπουγάδα και ντουζιέρα. 

 Έχω αλλάξει πολλές υπηκοότητες. Ήμουν Ισπανίδα χορεύτρια του φλαμένγκο, ΌΛΕ, μικρή Ολλανδέζα, Αμερικάνα (και καουμπόισα αλλά και Ινδιάνα και μια φορά ήμουν η Λώρα η Ινγκλις, χωρίς μικρό σπίτι στο λιβάδι), Ιαπωνέζα ελαφρώς ελαφρών ηθών, γκέισα δηλαδή αλλά τότε δεν είχα δει την ταινία καθώς και Τουρκάλα χανούμισσα, αλλά αν με ξαναρωτήσετε θα το αρνηθώ. 

 Έχω αλλάξει επαγγέλματα διάφορα και έχω ζήσει σε διάφορα σώματα διαφόρων μεγεθών και ηλικιών.  Εδώ το πράγμα όντως ακούγεται λίγο σουρεαλιστικό, λίγο της κβαντικής το ανάγνωσμα, λίγο ό, τι του φανεί του λωλοστεφανή, αλλά είναι αλήθεια (ή και ψέμα). Διότι έχω υπάρξει κολομπίνα (κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αλλά έχω υπάρξει, σας το ορκίζομαι, υπάρχει και αποδεικτική φωτό στο προφίλ μου),  παππούς ( μπαστούνι, πυζάμες ριγέ, φαλάκρα και αρθρίτιδα φουλ, κάναμε σοβαρή δουλειά όχι τίποτις πασαλείμματα),έχω υπάρξει  γιαγιά ( αλλά προς το θρίλερ…σαν την μάνα  κείνου του καλού παιδιού  στο ΨΥΧΏ, πουλάκι μου), καλογριά ( του τάγματος των τσιριμπίμ τσιριμπόμ), υπήρξα επίσης πρωταγωνίστρια του DISNEY (πολύ πριν γίνει PLUS και μας ξεγράψει δια παντώς), βασίλισσα της νύχτας, η καλή μάγισσα του Οζ, η Χιονάτη (αυτό δεν το θυμάμαι καν, αλλά δεν μπορεί, θα με είχαν ντύσει σε κάποια φάση της μυστικής  ζωής μου) υπήρξα επίσης και  ωραιότατη ωραία κοιμωμένη, αλλά και η άλλη, αυτή  με το τέρας… δηλαδή δεν ήμουν εγώ το τέρας…άλλος ήταν, εγώ ήμουν η ωραία, τα ΄παμε αυτά, τα ξηγηθήκαμε. 

Και μέσα σε όλα αυτά έχω ξυπνήσει μια τρελή Αποκριά και στον καθρέφτη μου αντίκρισα μια …τίγρη! Με το γουναρικό στον ώμο, σαν φύλαρχος των Ζουλού, Θε μου σχώρα με, τα αυτάκια και τα μουστάκια της, κομπλέ. ΔΎΟ ΜΈΡΕΣ ΞΈΒΑΦΌΜΟΥΝ…  Επίσης σαν κλόουν έχω λαχταρίσει κόσμο. Πάλι ξεβαφόμουν δυο μέρες. Αλλά εκεί που πραγματικά ήθελα επαγγελματική βοήθεια για να ξεβαφτώ, νομίζω σε κάποια φάση αναζήτησα το τηλέφωνο του Αχιλλέα Χαρίτου,  ήταν όταν ντύθηκα νύχτα και με έχασα μέσα στο σκοτάδι και έκανα όλες τις κουρτίνες όλου του σοσιαλιστικού και μη κόσμου τότε, total black. Καναπέδες, καρέκλες, πετσέτες μπάνιου, ρούχα αθώων καρναβαλιστών. Κανονικά έπρεπε να με λένε ΑΚΡΗ ΛΕΡΩΝΕΙ και όχι Νύχτα. ΄Ηταν, ομολογώ, μιά ατυχής, ατυχέστατη θα έλεγα στιγμή της καριέρας μου… που δεν θα ήθελα να θυμάμαι. Σίγουρα κάποιοι δεν θα με ξέχασαν ποτέ για τους λεκέδες που άφησα πίσω μου, αλλά ευτυχώς και κάποιοι δεν θα με είδαν ποτέ γιατί…ευτυχώς χάθηκα μέσα στο σωτήριο και ρομαντικό ημίφως του πάρτυ… και έγινα ένα με το χωλ, το θεοσκότεινο…αυτό με τα μωσαικά και τα ωραία λαικά. 

 Αν με ρωτάτε σήμερα, ιδανικά θα ήθελα να ζήσω μια νύχτα καρναβαλιού ως Χάρι Πότερ, τυλιγμένος με τον αόρατο μανδύα του…και περιμένω πώς και πώς την τεχνολογία να με βοηθήσει να ζήσω το όνειρό μου. Αυτό της αορατότητας…γιατί το άλλο, να ντυθώ σουπεργούμαν και να πετάω πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων το βλέπω χλωμό.. Ελον, αγόρι μου,  από σένα το περιμένω, άσε το τουίτερ στην ησυχία του  και ασχολήσου με τίποτα σοβαρό…άιντε χάζεψες και συ.  Φανταστείτε λέει να φτιάξει έναν αόρατο μανδύα που να πετάει κιόλας! Ε, ρε γλέντια. 

Πίσω στο ένδοξο  παρελθόν του παράδοξου που σας έλεγα  έζησα και ως  μιαν ωραία πεταλούδα σ΄έναν κάμπο μια φορά και τριγύρω  μου στην πλατεία παπάδες σε ποδήλατα, νταρντάνες με διχτυωτά καλσόν και βλεφαρίδα κάγκελο, πολλές , μα πάρα πολλές Μαντόνες, ξανά Θέ μου σχώρα με, η Ζωζώ Σαπουντζάκη  ( ναι, από τότε, γιατί; Το υαλουρονικό σας κλέβει η γυναίκα, μπααα), να και μια αρκούδα με τον αρκουδιάρη της , ένας οπαδός του παλιού καλού ΠΑΣΟΚ με Μια ταμπέλα που γράφει ΦΑΠΑ, ένα πούλμαν γεμάτο Τσιβιλίκες που πήγαινε για Γούντστοκ  αλλά το γέλασε το GPS και διάφορα …φαντάσματα. Μιλάμε για πολλά προικιά,  όχι αστεία.  Ολόκληρος ο γιούκος σε παρέλαση. Αυτό το τελευταίο με το σεντόνι πολύ οικονομικό και βολικό… ένα σεντόνι, ένα ψαλίδι , δύο τρύπες για μάτια κι έφυγες. Ούτε χαρτοπόλεμο κατάπινες, που σε άλλη περίπτωση θα τον έβγαζες κι απ΄το βρακί σου που λέει ο λόγος, ούτε να σκέφτεσαι τί φοράμε  από κάτω, ούτε αν έχεις χτενιστεί ή μακιγιαριστεί. Περίπτωση μπούρκα, αλλά στο πιο φωτεινό χωρίς την ισόβια καταπίεση … Μόνο να μην κάνεις την βλακεία που έκανα εγώ κάποτε  και πήρα ένα εμπριμέ σεντόνι και με γνώρισε η μάνα μου και  μου έσουρε όσα δεν σούρνει η σκούπα. Που της ψαλίδισα το καλοκαιρινό σετ, γιατί , είχα ντύσει, βλέπετε, και την μικρή μου αδερφή… τς τς τς…μια καταστροφή ήμανε. 

 Γενικά έζησα μια πολυτάραχη ζωή ανάμεσα σε μεγάλες προσωπικότητες, μύθους παραμύθια  και αλήθειες …μερικές φορές πολύ βαριές, γιατί δεν είναι και πολύ ευχάριστο τη σήμερον να συναντάς  αυτοπροσώπως στην ίδια παρέα, τον εξ’ από δώ, τον χάρο, τον Οιδίποδα μέσα στα αίματα, τον Χάνιμπαλ, τον Φρέντυ Κρούγκερ, ένα θύμα τροχαίου με το τιμόνι στον λαιμό και την μούχλα και να τα πίνετε παρέα μέχρι να αρχίσει να σε φαγουρίζει η μάσκα σε βαθμό κακουργηματικό και να αναρωτιέσαι αν ο απέναντι που σου γνέφει  είναι όντως ο δερματολόγος σου ή κάποιος που έχει ντυθεί γιατρός και σου κάνει καμάκι.  Γιατρούλη, βοήθεια. 

Αχ, αυτή η πλάκα… Για πλάκα γίνονται όλα και τα σοβαρά και τα αστεία, όλα  γίνονται ένα στο όνομά της. Και χανόμαστε στην πλάνη της και δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα, ζούμε τα παράλογα , τα όνειρά και τους εφιάλτες μας,  ξορκίζουμε τους φόβους μας, και για μια νύχτα ή και παραπάνω, ξεκλειδώνουμε της πόρτα του υποσυνείδητου( και του ασυνείδητου μη σας πω) και το παραδίνουμε στο συνειδητό να το γλεντήσει πριν το ξανακλείσει στο σκοτεινό του υπόγειο… τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο χρόνο, ίδια  μέρα… Κι επειδή αυτή η καταραμένη πανδημία είχε μπλοκάρει την πόρτα του υπογείου για τρία χρόνια σχεδόν, η απελευθέρωση θα είναι πανηγυρική και λυσσαλέα. ΠΡΟΣΟΧΉ στις ΜΠΟΜΠΕΣ …Σαν μανούλα το λέω. 

 Εις το επανιδείν λοιπόν…και μην ξεχνάτε « Ο,τι γίνεται στο καρναβάλι,  μένει στο καρναβάλι»  κι όπως θα έλεγε και ο Αλκης Στέας (ΑΧ,γκουγκλάρετε γιατί βαριέμαι να εξηγώ στις νέες γενιές)…ΕΥΤΥΧΕΙΤΕ!